Ο πατέρας σηκώνει τα οικογενειακά βάρη

08:11 2/8/2011 - Πηγή: Τα Νεα

Εγινε της τρελής εκείνη τη μέρα. Με το που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη θάλασσα, ο ιππόκαμπος άρχισε το μαλλιοτράβηγμα με την ιπποκαμπίνα. Δεν τον ένοιαξε ούτε τι θα φάει ούτε αν τον φάνε ούτε πού θα βρει να κοιμηθεί. Κάτι είδε στο ύφος της φιλενάδας του που τον τάραξε. Ζάρωσε στη γωνιά του βράχου και αναφώνησε κοιτώντας τα φύκια στον βυθό. «Οι μέρες μας ως είδος είναι μετρημένες!» Χλιμιντρίζοντας διατύπωσε τη μεγάλη προφητεία ο ιππόκαμπος όπως και χλιμιντριστά τα έσουρε στην αλόγα από δίπλα. Ομως όσες χιλιάδες χρόνια και

να πέρασαν από τότε, κανείς δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που έκανε τον ιππόκαμπο να προσφωνήσει «φοράδα» την ιπποκαμπίνα προτού καν ανταλλάξει μαζί της την πρώτη τυπική καλημέρα. Το αποτέλεσμα ύστερα από εκείνο το μπουρινιασμένο πρωινό ήταν ότι κάθε φορά που ερχόταν η στιγμή της ωοτοκίας, ο ιππόκαμπος βλαστημούσε από μέσα του, έπαιρνε τα αυγά από το θηλυκό και τα τοποθετούσε σε έναν ειδικό ασκό στην κοιλιά του για να εκκολαφθούν. Και όταν η εκκόλαψη ολοκληρωνόταν, ο ασκός άνοιγε και ξεπρόβαλλαν τα μικρά ιπποκαμπάκια. Με αυτήν τη γενναία πράξη, το αλογάκι της θάλασσας κατάφερε να επιβιώσει μέχρι σήμερα. Ενώ η φοράδα της θάλασσας, σιγά μην καθόταν αυγουστιάτικα με την κοιλιά μέχρι κάτω. Τα έβαζε συχνά με την τύχη του ο ιππόκαμπος. Γιατί η περίοδος της ωοτοκίας δεν κρατούσε λίγες εβδομάδες αλλά από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο. Και ποτέ δεν σταμάτησε να λέει στα νεογέννητα αρσενικά ιπποκαμπάκια ότι «θα σας κοπεί το γέλιο μόλις μεγαλώσετε». Εκείνη λοιπόν η μέρα στάθηκε καθοριστική για την εξέλιξη του είδους. Οχι επειδή αυτός επωμίστηκε τα οικογενειακά βάρη αλλά επειδή μετά τον τσακωμό - που είδαν και διέδωσαν κάτι γαρίδες πιο πέρα - προέκυψαν ξαφνικά δύο είδη ιππόκαμπου. Ο ιππόκαμπος με τη μεγάλη μύτη (Hippocampus guttulatus) και ο ιππόκαμπος με τη μικρή μύτη (Hippocampus hippocampus)! Ο ένας μπορεί να φθάσει σε μήκος τα 21,5 εκατοστά και ο άλλος τα 15. Υπάρχουν και άλλα είδη ιππόκαμπου στις θάλασσες του κόσμου που ζουν σε κοραλλιογενείς υφάλους. Ομως αυτά τα δύο είναι από τα συνηθέστερα στα δικά μας πελάγη. Ζουν κυρίως σε ρηχά νερά ανάμεσα σε φύκη και σε λιβάδια ποσειδώνιας. Πολλές φορές τους συναντάμε και σε λιμνοθάλασσες. Ο ιππόκαμπος στέκεται πάντα όρθιος και το σώμα του είναι πεπιεσμένο. Εχει διάσπαρτες ακίδες, σκουροπράσινα χρώματα και φυσικά δεν τρώγεται. Στον τράχηλο προβάλλουν δύο μικρά πτερύγια αλλά η επιστημονική βιβλιογραφία δεν αναφέρει αν ήταν εκείνα που συνέβαλαν με θορυβώδη τρόπο στον διαχωρισμό του είδους (σ' εκείνο με τη μεγάλη μύτη και το άλλο με τη μικρή μύτη). Τις γαρίδες (που ζήλευαν την ομορφιά του) θα τις περιλάβουμε αργότερα.