«Οι έσχατοι έσονται πρώτοι»

16:52 24/9/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» έχει ένα χούι: κάθε φορά που κάποιο πρόσωπο εκτοξεύεται στην κορυφή της επικαιρότητας, ψάχνει στα αρχεία της την πρώτη φορά που έγραψε ποτέ κάτι για αυτό. Το ίδιο έκανε και στην περίπτωση του Μισέλ Μπαρνιέ, του πρώην επικεφαλής διαπραγματευτή της ΕΕ για το Brexit, που ανέλαβε ξαφνικά, αρχές Σεπτεμβρίου, πρωθυπουργός της Γαλλίας και ανακοίνωσε το Σάββατο τη σύνθεση της νέας του κυβέρνησης. Ανακάλυψε λοιπόν ότι πρωτοέγραψε το όνομά του στις 30 Ιανουαρίου του 1968, όταν ήταν μόλις 17 χρόνων. Γέννημα

θρέμμα της Σαβοΐας, γιος ενός επιχειρηματία και μίας άξιας εκπροσώπου της χριστιανικής Αριστεράς η οποία «μετέτρεπε κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην προσωπική της ζωή σε δημόσιο σκοπό», ο Μπαρνιέ είχε ήδη ιδρύσει στο λύκειό του στην Αλμπερβίλ ένα παράρτημα της γκωλικής Ενωσης Νέων για την Πρόοδο (UJP). Στο Παρίσι, η γενιά των συνομηλίκων του ετοιμαζόταν να ξηλώσει το πλακόστρωτο των δρόμων πεπεισμένη πως από κάτω θα έβρισκε την παραλία. Ο 17χρονος Μπαρνιέ, πάλι, έστειλε μία επιστολή στον «Monde» για την απασχόληση των νέων αγροτών στις ορεινές περιοχές και «το σύστημα της ισόβιας αποζημίωσης», γεμάτη ακρωνύμια και επιτηδευμένο ύφος, που όμως δημοσιεύτηκε σε μια εξιδεικευμένη στήλη.

Η αλληλογραφία με την εφημερίδα προφανώς του άρεσε, γιατί στις 3 Μαρτίου του 1970, ο «Monde» δημοσίευσε νέο σχόλιό του, σε αφιέρωμα που έκανε στη «φωνή των νέων». Αυτή τη φορά, ο «εκπρόσωπος της UJP στη δεύτερη εκλογική περιφέρεια της Σαβοΐας» αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να μειωθεί το όριο της εκλογιμότητας από τα 23 στα 21 έτη. Κατά την άποψή του, αυτό θα ήταν ένας καλός τρόπος ώστε να «ριζώσει το πνεύμα της ευθύνης» στο μυαλό των «νέων», οι οποίοι, αυτή την επαύριον του Μάη του ’68, έχουν πολύ μικρή «συνολική ικανότητα συζήτησης και κατανόησης των απλούστερων μηχανισμών – για παράδειγμα, εκείνων της οικονομικής ζωής». Ο Μισέλ Μπαρνιέ ήταν τότε 19 χρόνων, φοιτητής στην αντίστοιχη ΑΣΟΕΕ του Παρισιού.

Οκτώ χρόνια αργότερα, στα 27 του, έγινε ο Βενιαμίν της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης – την εποχή εκείνη, ζητούσε τη δημιουργία μιας «επιτροπής εμπειρογνωμόνων κατά της βίας και του ρατσισμού» και την υποδοχή «προσφύγων από την Ινδοκίνα» και προειδοποιούσε πως «το μέλλον δεν ανήκει στα έθνη που κλείνουν τις πόρτες και περιχαρακώνονται». Αλλα 46 χρόνια αργότερα, ο Μπαρνιέ έγινε ο γηραιότερος πρωθυπουργός της 5η Γαλλικής Δημοκρατίας – την εποχή αυτή διακηρύττει πως «το θέμα της μετανάστευσης πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολύ μεγαλύτερη αυστηρότητα», χωρίς «ταμπού ή τοτέμ», διορίζει υπουργό Εσωτερικών του τον νέο ηγέτη της αντιδραστικής καθολικής Δεξιάς, Μπρουνό Ρεταγιό, περιλαμβάνει έξι ανοιχτά ομοφοβικούς στην ομάδα του και συνολικότερα δέχεται να αποφασίζει η Ακροδεξιά αν η κυβέρνησή του, και ο ίδιος ως πρωθυπουργός, έχουν μέλλον ή όχι, που σημαίνει να εξαρτάται η επιβίωσή τους από το αν θα κάνουν τα χατίρια της Μαρίν Λεπέν. Ευτυχώς δηλαδή που ακούσαμε χθες τον νέο υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας να διαβεβαιώνει, κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής, πως το υπουργείο του θα υπερασπιστεί «ψυχή τε και σώματι το διεθνές δίκαιο», και θα κινητοποιείται «κάθε φορά που οι θεμελιώδεις ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα μειονοτήτων κινδυνεύουν», γιατί με αυτό το «έχω τρεις προτεραιότητες: την αποκατάσταση της τάξης, την αποκατάσταση της τάξης, την αποκατάσταση της τάξης» του Ρεταγιό, μια ανατριχίλα την ένιωθες.

Για να συνοψίσουμε: το βράδυ των ευρωεκλογών, μετά τη νίκη της Ακροδεξιάς, ο Εμανουέλ Μακρόν αποφάσισε αυθαίρετα να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση ώστε να «επιστρέψει ο λόγος στον λαό» και να «αποσαφηνιστεί» η κατάσταση. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές της 30ής Ιουνίου και της 7ης Ιουλίου, οι Γάλλοι είπαν αφενός πως ήθελαν την αλλαγή (το μακρονικό στρατόπεδο τιμωρήθηκε αυστηρά, χάνοντας κάπου 80 βουλευτές), αφετέρου πως δεν ήθελαν την Ακροδεξιά, που έπεσε στην τρίτη θέση, χάρις στο περίφημο «ρεπουμπλικανικό μέτωπο». Περισσότερους από δύο μήνες μετά τις εκλογές η μοναδική «αποσαφήνιση» που έχει επέλθει στη Γαλλία είναι πως εκείνο το σύνθημα «ούτε αριστερά ούτε δεξιά» που οδήγησε τον Μακρόν για πρώτη φορά στην προεδρία το 2017 ήταν ουσιαστικά πλαστό, αφού είναι πια και με τη βούλα «όλο και δεξιότερα». Γιατί στις κοινοβουλευτικές εκλογές, δύο στους τρεις Γάλλους ψήφισαν κάποιον υποψήφιο που στήριζε το ρεπουμπλικανικό μέτωπο, κεντρώο ή αριστερό, και κατέληξαν με μια κυβέρνηση σκληρά δεξιά, υπό τη στενή επιτήρηση της Μαρίν Λεπέν, η οποία γίνεται κριτής της διαγωγής της και κάθε πιθανής μελλοντικής πρότασης μομφής εναντίον της. «Οι έσχατοι έσονται πρώτοι» αστειεύτηκε ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, στη γιορτή της «Humanité», παραθέτοντας το Ευαγγέλιο. Δύσμοιρη Γαλλία, δύσμοιρη Ευρώπη.

Λένε πως την περασμένη Τετάρτη, μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις και εντάσεις, ο Μισέλ Μπαρνιέ πήγε στο Ελιζέ με μία νέα λίστα υπουργών στη μία τσέπη και μία επιστολή παραίτησης στην άλλη, για την περίπτωση που… Θα άλλαζε άραγε τίποτα αν είχε παραδώσει αυτή την τελευταία; Ας μην αυταπατόμαστε, δεν θα την είχε παραδώσει ποτέ, αυτό το πόστο το ονειρευόταν από 17 χρόνων.