Πώς οι… καβγάδες στους δρόμους του Λένινγκραντ συνδέονται με την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία

18:11 3/3/2022 - Πηγή: Τα Νεα

«Πριν πενήντα χρόνια, οι δρόμοι του Λένινγκραντ μου έμαθαν ένα πράγμα: Αν ένας καβγάς είναι αναπόφευκτος, πρέπει να χτυπήσεις πρώτος». Με αυτή την ατάκα, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είχε αιτιολογήσει την… στρατιωτική εμπλοκή της χώρας του στη Συρία, αναφερόμενος τότε στον κίνδυνο της τρομοκρατίας που εκτιμούσε ότι αργά ή γρήγορα θα έφτανε μέχρι την πόρτα του.

Τώρα, τα κρατικά ρωσικά ΜΜΕ επαναφέρουν σε άρθρα τους τη συγκεκριμένη, ομολογουμένως αξιομνημόνευτη δήλωση, επιχειρώντας να αιτιολογήσουν την πλήρους

κλίμακας ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, χαρακτηρίζοντας τις μάχες των ημερών «πόλεμο δι αντιπροσώπου» μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ – και κατ’ επέκταση, Αμερικής – υποστηρίζουν ότι ο ρώσος πρόεδρος διέκρινε στη «γενοκτονία» στο Ντονμπάς τα σπέρματα ενός μελλοντικού πολέμου, ενώ παράλληλα διάβαζε στις δημοσκοπήσεις ότι ο ρωσικός λαός επιθυμούσε την στρατιωτική εμπλοκή με στόχο την προστασία των ρωσόφωνων.

‘Streets of Leningrad taught me one thing – if fight is inevitable, throw the first punch’ https://t.co/Cmnv0nVfEU pic.twitter.com/FeXqf9IB2V

— RT (@RT_com) October 22, 2015

Έτσι, καταλήγουν, η εναλλακτική του Πούτιν θα ήταν να περιμένει μέχρι η κατάσταση να φτάσει στα άκρα, αποδεχόμενος την γεωπολιτική ήττα του, μέχρι εντέλει να αναγκαστεί να παρέμβει ούτως ή άλλως αργότερα, αποδυναμωμένος πια, σε έναν πόλεμο που δεν θα μπορούσε να νικήσει.

Τι συμβαίνει πραγματικά

Από γεωπολιτικής σκοπιάς, μπορεί κανείς πράγματι, αν όχι να δικαιολογήσει, τότε τουλάχιστον να αντιληφθεί τη λογική της στρατηγικής του Πούτιν. Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά ήδη έχει φέρει στρατιωτικές βάσεις απειλητικά κοντά στα σύνορά του, ενώ μια δυνητική ένταξη της Ουκρανίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία θα έφερνε κυριολεκτικά τον «εχθρό» προ των πυλών. Ταυτόχρονα, η Δύση δεν δεχόταν να απαρνηθεί τις πολιτικές των «ανοιχτών θυρών» της, προτάσσοντας το δικαίωμα των κρατών στην αυτοδιάθεση, αλλά και επιχειρώντας να εμπνεύσει με τρόπους που μένει να αποσαφηνιστούν από τους ιστορικούς του μέλλοντος την ένταξη της Ουκρανίας στον λεγόμενο δυτικό κόσμο και τους θεσμούς του.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η σημερινή κατάσταση αποτελεί «πόλεμο δι αντιπροσώπων», ενώ ταυτόχρονα οι διεθνείς οργανισμοί δεν έφτασαν καν κοντά στο να χαρακτηρίσουν «γενοκτονία» τις φρικαλεότητες που πράγματι έχουν διαπραχθεί εκατέρωθεν στο Ντονμπάς.

Και οι λίγες ανεξάρτητες δημοσκοπήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί το τελευταίο διάστημα στη Ρωσία, δεν διαπίστωσαν επιθυμία της πλειοψηφίας των Ρώσων για εισβολή στην Ουκρανία.

Μια μεγάλη χώρα με την πλάτη στον τοίχο

Με λίγα λόγια, τα μαθήματα αυτοάμυνας των δρόμων του Λένινγκραντ, πιθανότατα διαδραμάτισαν μικρότερο ρόλο από τα άμεσα γεωπολιτικά, αλλά και εσωτερικά κέρδη που η κυβέρνηση Πούτιν εκτίμησε ότι θα μπορούσε να αποφέρει μια εισβολή στην Ουκρανία. Ή όπως το έθεσε με μεγαλύτερη μάλλον ακρίβεια η εκπρόσωπος του κινεζικού Υπουργείου Εξωτερικών, Χουά Τσου-νινγκ, «Όταν οι ΗΠΑ πρωτοστατούσαν σε πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ που έφτασαν κυριολεκτικά ως το κατώφλι της Ρωσίας, και ανέπτυξαν εξελιγμένα επιθετικά στρατηγικά όπλα παραβιάζοντας τις διαβεβαιώσεις που οι ίδιες είχαν δώσει στη Ρωσία, αναρωτήθηκαν άραγε καθόλου ποιες θα ήταν οι συνέπειες του να στριμώχνεις μια μεγάλη χώρα με την πλάτη της στον τοίχο;»