Ρούλα Πισπιρίγκου: Τα έβαλε με τον διευθυντή της ΜΕΘ Παίδων – «Ηχογραφούσε τις συνομιλίες μας»

13:40 23/11/2023 - Πηγή: Τα Νεα

Προβληματισμό και ερωτήματα για γιατρούς αλλά και με σαφείς αιχμές για τον διευθυντή της ΜΕΘ Παίδων στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στο Ρίο, Ανδρέα Ηλιάδη συνεχίζει να απολογείται η Ρούλα Πισπιρίγκου ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας, δείχνοντας ότι είναι συναισθηματικά φορτισμένη στις κρίσιμες σκηνές που περιγράφει τον αγώνα που έδωσε για να κάνει την Τζωρτζίνα της.

Ως προς τη ΜΕΘ στο νοσοκομείο του Ρίου, όπου

νοσηλεύθηκε η Τζωρτζίνα μετά την ανακοπή, η Ρούλα Πισπιρίγκου στράφηκε ευθέως κατά του διευθυντή της ΜΕΘ και μάρτυρα, Ανδρέα Ηλιάδη.

Ειδικότερα, υποστήριξε πως εκείνος πιθανότητα ηχογραφούσε τις συνομιλίες που είχαν στο γραφείο του και οι οποίες στη συνέχεια δημοσιεύθηκαν σε τηλεοπτική εκπομπή.

«Άλλος δεν υπήρχε σε αυτό το δωμάτιο, εγώ, ο Μάνος, αυτός και ο γενετιστής στο τηλέφωνο. Το Μάνο το ρώτησα, δεν ήταν αυτός. Αυτόν (το γιατρό) τον είχα θεό στα χέρια μου. Ήταν η ζωή του παιδιού μου στα χέρια μου. Και βλέπω το διάλογο να δημοσιεύεται σε εκπομπή» ανέφερε.

Στη διάρκεια της απολογίας της εξήγησε ότι τα χρωματιστά κοσμποσχοίνια που φορά στο δεξί της χέρι είναι αυτά που φορούσε το παιδί της και της τα παρέδωσε μια νοσοκόμα την ώρα της ανάνηψης.

Περιγράφοντας όσα έγιναν εκείνες τις ώρες η Ρούλα Πισπιρίγκου είπε: «Ήρθε η γιατρός και άρχισε να πιέζει το παιδί. Εκείνη την ώρα ήθελα να με πάρει ο Θεός. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Το ίδιο είχε γίνει και με την Μαλένα. Βγήκε η νοσοκόμα και μου έδωσε τα κομποσχοίνια της Τζωρτζίνας. Βλέπω την γιατρό να… καβαλάει κυριολεκτικά το παιδί. Ο Μάνος είχε έρθει στο μεταξύ. Δεν μας έλεγε κανείς τίποτα. Ακούγαμε που έλεγαν φωνάξτε το γιατρό. Είδαμε τον κ. Χασαπόπουλο να μπαίνει μέσα… Δεν ακούγαμε τίποτα. Εγώ με τα κομσποσχοίνια να πηγαίνω πέρα δώθε και να προσεύχομαι. Ο Μάνος να λέει «είσαι δυνατή θα τα καταφέρεις». Μετά από λίγο ακούσαμε χειροκροτήματα και φώναζαν «μπράβο κορίτσι μου». Αγκαλιαστήκαμε με τον Μάνο και κλαίγαμε. Ήρθε η γιατρός και μας είπε τα καταφέραμε…».

Η νοσηλεία στο Ρίο

Επόμενος σταθμός της Τζωρτζίνας ήταν το νοσοκομείο του Ρίο. Στο δρόμο προς τα εκεί, όπως είπε «έκανα το σταυρό μου να τα καταφέρει… Μας περίμενε εκεί ο κ. Ηλιάδης. Μας είπαν ότι είναι κρίσιμη η κατάσταση της. Ποτέ δεν μας είπαν για το ήπαρ ή για τα νεφρά του παιδιού. Εδώ τα άκουσα αυτά… Εγώ μέχρι και την ημέρα που το παιδί μου έφυγε από τη ζωή με τον Ηλιάδη ήμουν σε καθημερινή επικοινωνία μαζί του».

Αναφερόμενη στο δυσκολίες που αντιμετώπισαν η Ρούλα Πισπιρίγκου πρόσθεσε «στις 13 Απριλίου, δύο χρόνια μετά το θάνατο της Μαλένας. Τι ψυχολογία είχαμε… Να πάμε στο νεκροταφείο, να έχω χάσει ένα δεύτερο παιδί και να έχω ένα ακόμα στο νοσοκομείο. Μάλιστα ο Μάνος μου έλεγε »μίλα στην Μαλένα που σε ακούει να μην πάρει και τη Τζωρτζίνα μας…»».

Η επαφή με τον Ανδρέα Ηλιάδη

Μέσα στα επόμενα λεπτά αναφέρθηκε στην πρώτη συνάντηση με τον κ. Ηλιάδη.

«Μια μέρα ο Ηλιάδης μας κάλεσε στο γραφείο του. Βλέπω όλο φωτογραφίες παιδιών. Μου λέει ότι αυτά τα παιδιά έχουν ηρωίδες μαμάδες και έχουν δωρίσει τα όργανα. Του είπα πολύ καλά έπραξαν… Αλλά εγώ δεν ήθελα να γίνω ηρωίδα μάνα γιατί θα δώριζα τα όργανα του παιδιού μου, όπως εκείνες, αλλά εμένα το ενδιαφέρον μου ήταν στο παιδί μου. Εγώ είχα εστιάσει σε εκείνο το παιδί που το μετέφεραν σε κέντρο στο εξωτερικό… Μας ρώτησε πώς βλέπουμε το θεσμό της δωρεάς οργάνων… Ο Μάνος μετά το θάνατο της Μαλένας είχε γίνει δωρητής μυελού οστών. Εγώ του είπα ότι δεν με ενδιαφέρει η δωρεά αλλά η εξέλιξη του παιδιού μου.

Μετά έγινε η μαγνητικη και βγήκε η εγκεφαλοπάθεια. Μας είπε ότι ήταν τετραπληγική. Δεν θα μπορούσε να μιλήσει, να κινηθεί, να φάει. Δεν θα μπορούσε τίποτα. Δεν μας είχε πει καν αν βλέπει ή αν βλέπει μόνο σκιές. Μας είπε ότι μπορεί να μην ακούει… Δεν είχε αποσωληνωθεί ακόμα… Είχε γίνει κουβέντα για γονιδιακό έλεγχο στο Ωνάσειο.

Όπως είπε η κατηγορούμενη: «Από τη στιγμή που έγινε ό,τι έγινε το νόημα της δίκης μου ζωής ήταν πως το παιδί μου θα μπορέσει να ξαναγίνει καλά. Δεν ήταν σε στάδιο για εμάς να δωρίσουμε όργανα αλλά για να κοιτάξουμε μπροστά. Για την κατάσταση της ενημερωνόμουν κάθε μέρα από μία ώρα τουλάχιστον».