Σεβασμός

16:18 7/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Είναι εντυπωσιακός ο σεβασμός με τον οποίο η Ελλάδα, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό έως τους απλούς πολίτες, αποχαιρετά τον Κώστα Σημίτη.

Πλην ηλιθίων φυσικά, αλλά κυκλοφορούν και τέτοιοι ανάμεσά μας.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι υπήρξε ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Αυτό προκύπτει χωρίς δυσκολία από τον απολογισμό ενός κυβερνητικού έργου που άλλαξε τη χώρα.

Ο Σημίτης δεν ήταν ίσως δημοφιλής ή φιλικός ή χάχας. Δεν χόρευε ζεϊμπέκικα. Δεν έλεγε καλαμπούρια.

Δεν πούλαγε μαγκιές. Δεν έκανε τα πλήθη να παραληρούν.

Δεν υποδυόταν τον λαό, ούτε τον κολάκευε, ούτε τον ένοιαζε να το κάνει.

Διότι ήξερε τι ήταν και τι ήθελε ο ίδιος. Κυρίως ήξερε τι ήθελε για τη χώρα του.

Οταν μετά τα Ιμια ο Σημίτης ευχαριστούσε τις ΗΠΑ από το βήμα της Βουλής, ήταν ο ακομπλεξάριστος πρωθυπουργός μιας ακομπλεξάριστης δημοκρατίας που αναγνώριζε σε μια σύμμαχο χώρα τη συνδρομή της στην εκτόνωση μιας κρίσης.

Τόσο αυτονόητο και τόσο αξιοπρεπές.

Διότι περισσότερο από το έργο των κυβερνήσεών του, περισσότερο από τα μεγάλα έργα υποδομής και τις μεταρρυθμίσεις, περισσότερο κι από την ΟΝΕ ή το ευρώ, ο Σημίτης προσέφερε ένα υπόδειγμα δημόσιας συμπεριφοράς.

Ενα υπόδειγμα προσήλωσης, συγκρότησης, μεθοδικότητας και μέτρου που δεν συνηθίζεται στα πολιτικά μας πράγματα.

Δυστυχώς ο Σημίτης ατύχησε διπλά στη διαδοχή του.

Ατύχησε με τις κυβερνήσεις του Καραμανλή που τον ακολούθησαν. Εκτροχίασαν μια χώρα την οποία εκείνος είχε παραδώσει στην καλύτερη κατάσταση της σύγχρονης ύπαρξής της.

Ατύχησε και με την αρχηγία Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Τα έκανε μπάχαλο και οδήγησε στα Μνημόνια και το ΔΝΤ, όπως πάλι ο Σημίτης είχε εγκαίρως προειδοποιήσει.

Αλλά φυσικά δεν θα ζητήσουμε από τον εκλιπόντα να δώσει λογαριασμό για τους διαδόχους του.

Διότι ο Σημίτης είχε (πολλές) επιτυχίες και (λιγότερες) αποτυχίες, τις οποίες η Ιστορία θα αξιολογήσει.

Είχε όμως μια τεράστια και ανεξίτηλη προσφορά, η οποία δεν αμφισβητείται. Εθεσε τον εκσυγχρονισμό της χώρας, τον εξευρωπαϊσμό όπως έλεγαν παλαιότερα, στο επίκεντρο της εθνικής προσπάθειας.

Αναζωογόνησε ένα αίτημα το οποίο ξεκινούσε από τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά με τον Σημίτη αρθρώθηκε σε διακριτή πολιτική ταυτότητα.

Φυσικά ο Σημίτης είχε αντιπάλους. Φυσικά είχε και εχθρούς. Φυσικά κυκλοφορούν ανάμεσά μας και οι ηλίθιοι που λέγαμε.

Ενα πράγμα όμως είναι αδιαμφισβήτητο. Παρέδωσε μια Ελλάδα πολύ καλύτερη από εκείνη που παρέλαβε.

Κι αυτό αποτυπώνεται στον πάνδημο σεβασμό με τον οποίο τον αποχαιρετά σήμερα η πατρίδα του.