Τα θύματα

16:35 28/8/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Βρείτε έναν άνθρωπο που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ εδώ και μία δεκαετία. Και ας πούμε ότι δεν έχει παρελθόν στην ανανεωτική Αριστερά του Κύρκου γιατί το σενάριο θα μας βγει πολύ δραματικό. Ο άνθρωπός μας πιάστηκε από τη σανίδα του ΣΥΡΙΖΑ στην τρικυμία κρίσης. Και ψήφισε τον Τσίπρα επειδή ήταν νέος και άφθαρτος, ενώ προσέφερε ένα ασυναγώνιστο προγραμματικό deal.

Τα μισά να έκανε από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, θα έλυνε το πρόβλημα.

Ο άνθρωπός μας είχε φτιάξει στο κεφάλι του μία συνθήκη κατά την οποία ο Βαρουφάκης δίδασκε στους Ευρωπαίους οικονομικά, όπως ο Αλέφαντος μάθαινε μπαλίτσα στους αδαείς, ενώ η γροθιά του Τσίπρα θα τρυπούσε τραπέζια. Κατάπιε τον Καμμένο μουρμουρίζοντας τα γνωστά περί αναγκαίου συμβιβασμού. Είδε την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα. Δέχθηκε το τρίτο Μνημόνιο επειδή αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Οταν το κόμμα πέρασε στην αντιπολίτευση, είδε τον Τσίπρα να βάζει βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη. Στις εκλογές του 2023 πείστηκε ότι θα δει τον Τσίπρα στο Μαξίμου, αλλά τον παρακολούθησε να πακετάρει φεύγοντας για το Σούνιο.

Από εκεί και πέρα βλέπει κινούμενα σχέδια, ειδικά το καρέ που σηκώνεται κουρνιαχτός και μέσα από τη σκόνη πετάγονται γροθιές και βρωμόλογα. Σήμερα ο άνθρωπός μας παρακολουθεί μία παράσταση του γελοίου ή, αν θέλετε, μία κωμική περιγραφή της πολιτικής όπως στα αλήθεια είναι, στα παρασκήνια. Δεν ξέρω αν η ματαίωση που αισθάνεται αντιστοιχεί σε αυτό που νιώθει ο κεντρώος ψηφοφόρος που ακολούθησε τη ΝΔ και είδε το κράτος δικαίου να συστέλλεται κατά βούληση. Ομως έχει κάθε λόγο να αισθάνεται το κορόιδο της υπόθεσης, ο πελάτης μίας αρπαχτής. Οχι άδικα.

Δεν είναι και λίγο. Πριν από δέκα χρόνια πίστευε ότι η ψήφος του θα αλλάξει την Ευρώπη, αν όχι τον κόσμο ολόκληρο. Και σήμερα διαπιστώνει ότι έχει να διαλέξει ανάμεσα στον ναρκισσισμό του Κασσελάκη και στην αγριάδα του Πολάκη, σε ένα περιβάλλον που δεν παράγει πολιτική, αλλά θέαμα. Δεν γεννά ιδέες, αλλά ξεκατίνιασμα. Ιστορικά μπορεί όλο αυτό να είναι δίκαιο. Οι πολιτικές απάτες έχουν πάντα αντίστοιχο τέλος. Μόνο που όλοι ασχολούνται με τους πρωταγωνιστές και κανένας με τα θύματα.