Τελικά γιατί μιλάνε οι παπαγάλοι;

22:16 19/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Για χρόνια, η ικανότητά τους να αναπαράγουν ανθρώπινες λέξεις και ήχους εντυπωσιάζει τους ανθρώπους, κάνοντάς τους διάσημους για την ικανότητά τους στην απομίμηση.

Ωστόσο, το πώς καταφέρνουν αυτά τα πτηνά να παράγουν τόσους διαφορετικούς ήχους και να μιμούνται τη γλώσσα μας παρέμενε ένα μυστήριο.

Μια νέα μελέτη ρίχνει φως σε αυτό το ζήτημα, αναδεικνύοντας τις εντυπωσιακές ομοιότητες

μεταξύ του εγκεφάλου των παπαγάλων και των ανθρώπων.

Η ανθρώπινη ομιλία

Η έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στις 19 Μαρτίου στο περιοδικό Nature, προσφέρει νέα στοιχεία που δείχνουν ότι οι παπαγάλοι, και ιδιαίτερα οι budgerigars, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μοντέλο για την κατανόηση της ανθρώπινης ομιλίας.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η μελέτη των παπαγάλων μπορεί να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για την κατανόηση και την θεραπεία διαταραχών της ομιλίας, όπως αυτές που παρατηρούνται σε περιπτώσεις αυτισμού, νόσου του Πάρκινσον ή αφασίας.

Οι budgerigars ή «παπαγαλάκια», ένα μικρό και δημοφιλές είδος οικόσιτου παπαγάλου από την Αυστραλία, είναι γνωστά για την ικανότητά τους να μιμούνται ανθρώπινες φράσεις.

Αυτά τα πουλιά ζουν σε κοινωνικά σμήνη και χρησιμοποιούν τραγούδια για επικοινωνία.

Στην αιχμαλωσία, οι παπαγάλοι αντιγράφουν ανθρώπινες λέξεις και ήχους, μερικές φορές εντυπωσιάζοντας τους ανθρώπους με την ευχέρειά τους να αναπαράγουν ολόκληρους διαλόγους.

Ο Puck, ένας budgerigar που έζησε μέχρι το 1994, κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες για το πτηνό με το μεγαλύτερο λεξιλόγιο, με 1.728 λέξεις.

Η Ερευνά και τα Ευρήματα

Για να κατανοήσουν την ικανότητα των παπαγάλων να μιμούνται τους ανθρώπους, οι ερευνητές εμφύτευσαν μικροσκοπικούς καθετήρες στους εγκεφάλους τεσσάρων παπαγάλων σε μια περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με το φωνητικό τους όργανο, το συρίγγιο.

Στη συνέχεια, συνέλεξαν δεδομένα νευρικής δραστηριότητας καθώς τα πουλιά φώναζαν και συνέκριναν αυτές τις πληροφορίες με τις αντίστοιχες δραστηριότητες ανθρώπων και σπίνων.

Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά.

Διαπιστώθηκε ότι ο εγκέφαλος των παπαγάλων λειτουργεί με έναν τρόπο παρόμοιο με τον ανθρώπινο εγκέφαλο στην παραγωγή της ομιλίας.

Η περιοχή του εγκεφάλου των παπαγάλων που μελετήθηκε, που ονομάζεται πρόσθιο τόξο (AAC), λειτουργεί πιο παρόμοια με τις περιοχές του ανθρώπινου εγκεφάλου που σχετίζονται με την ομιλία και τη κίνηση των μυών του προσώπου και της γλώσσας από ό,τι η αντίστοιχη περιοχή των σπίνων .

Παρόμοιες Νευρωνικές Διαδρομές

Οι παπαγάλοι και οι άνθρωποι φαίνεται να κωδικοποιούν τη φωνητική έκφραση μέσω επαναλαμβανόμενων νευρικών μοτίβων.

Σύγκριση εγκεφάλων πρωτευόντων και πτηνών

Στον ανθρώπινο εγκέφαλο, η κίνηση των μυών του στόματος ή της γλώσσας συνδέεται με συγκεκριμένα μοτίβα δραστηριότητας των νευρώνων.

Αντίστοιχα, στον εγκέφαλο των παπαγάλων, οι νευρώνες ενεργοποιούνται ανάλογα με τον ήχο που παράγεται, από το είδος του φωνήεντος ή του συμφώνου έως τον τόνο και την ένταση του ήχου.

Η νευρωνική δραστηριότητα των παπαγάλων είναι τόσο συγκεκριμένη και ακριβής που οι ερευνητές μπόρεσαν να προβλέψουν τον ακριβή τόνο και τη συχνότητα των ήχων που παράγουν τα πουλιά, χρησιμοποιώντας μόνο δεδομένα από πέντε νευρώνες.

Αυτό προσφέρει νέες δυνατότητες για την αναπαραγωγή και την κατανόηση των ήχων που παράγουν τα πουλιά, αλλά και την κατανόηση της ανθρώπινης ομιλίας.

Θεραπευτικές Δυνατότητες

Τα ευρήματα της μελέτης αυτής δεν είναι μόνο συναρπαστικά από επιστημονική άποψη, αλλά ανοίγουν νέες προοπτικές για τη θεραπεία ανθρώπινων διαταραχών της ομιλίας.

Οι ερευνητές ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις που αποκόμισαν για να αναπτύξουν καλύτερες θεραπείες για διαταραχές όπως η αφασία, η οποία σχετίζεται με την απώλεια ικανότητας ομιλίας, καθώς και για να κατανοήσουν καλύτερα πώς ο εγκέφαλος ελέγχει τη γλωσσική έκφραση.

Η σύγκριση του νευρολογικού συστήματος των ανθρώπων και των παπαγάλων αποτελεί έναν επαναστατικό τομέα της νευροεπιστήμης.

Αν και οι εγκέφαλοι των ανθρώπων και των παπαγάλων χωρίζονται από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, η ομοιότητα στις περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν την ομιλία ανοίγει νέες δυνατότητες για έρευνες σχετικά με τη θεραπεία διαταραχών της ομιλίας και την κατανόηση των μηχανισμών του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επικοινωνία.

«Αυτό με κάνει να σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί και να σκέφτομαι πώς να βοηθήσω πραγματικά τους ανθρώπους των οποίων η φωνή έχει αφαιρεθεί», δήλωσε ο Michael Long, συν-συγγραφέας της μελέτης και νευροεπιστήμονας στην Ιατρική Σχολή Grossman του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.