Τι έδειξε η 3D αναπαράσταση του προσώπου του Ραφαήλ

12:58 11/8/2020 - Πηγή: Τα Νεα

Ισχυρή απόδειξη για πρώτη φορά διατείνονται ότι έχουν στα χέρια τους οι επιστήμονες, η οποία επιβεβαιώνει ότι ο εκ των κορυφαίων καλλιτεχνών της Αναγέννησης, ο Ραφαήλ, έχει ταφεί στο Πάνθεον της Ρώμης.

Η απόδειξη αυτή προέρχεται από την τρισδιάστατη ανακατασκευή του προσώπου του Ραφαήλ, η οποία δημιουργήθηκε από τους ειδικούς του Πανεπιστημίου Τορ Βεργκάτα της Ρώμης με βάση το γύψινο εκμαγείο του κρανίου του.

Το συγκεκριμένο εκμαγείο δημιουργήθηκε το 1833

όταν έγινε εκταφή της σορού του καλλιτέχνη που πέθανε το 1520 σε ηλικία 37 ετών. Το τρισδιάστατο μοντέλο που κατασκευάστηκε αποτέλεσε αντικείμενο σύγκρισης με ζωγραφικά πορτρέτα του Ραφαήλ που είχαν φιλοτεχνηθεί από σύγχρονους ομότεχνούς του, αλλά και αυτοπροσωπογραφίες του.

Τα αποτελέσματα της αντιπαραβολής έδειξαν ότι υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ του κρανίου και της ζωγραφικής του απεικόνισης και έτσι διαλύθηκαν οι αμφιβολίες που είχαν δημιουργηθεί κατά την εκταφή καθώς είχαν εντοπιστεί ταυτοχρόνως κι άλλοι σκελετοί, ορισμένοι εκ των οποίων ανήκαν σε μαθητές του Ραφαήλ κι άλλοι των οποίων δεν κατέστη δυνατή η ταυτοποίηση.

«Η έρευνα αυτή αποδεικνύει για πρώτη φορά με ισχυρά στοιχεία ότι ο σκελετός της εκταφής του 1833 από το Πάνθεον ανήκει όντως στον Ραφαήλ και ανοίγει τον δρόμο για πιθανές μελλοντικές μοριακές μελέτες που θα μας βοηθήσουν να επιβεβαιώσουμε την ταυτότητά του» λέει η Ολγκα Ρίκαρντς, μοριακή ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Τορ Βεργκάτα.

Η συγκεκριμένη μελέτη εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων που γίνονται φέτος με αφορμή τη συμπλήρωση 500 ετών από τον θάνατο του Ραφαήλ, του δημιουργού της περίφημης Σχολής των Αθηνών και ανάμεσά τους ξεχωρίζει μεγάλη έκθεση που πραγματοποιείται στη Ρώμη και στην οποία παρουσιάζονται 200 και πλέον έργα του.

Στο ίδιο πλαίσιο, εντός του Ιουλίου δημοσιοποιήθηκε μια άλλη έρευνα που επιχείρησε να ανατρέψει τη φήμη που θέλει τον θάνατο του Ραφαήλ να οφείλεται στη σύφιλη, όπως και τη μαλάρια ή τον τυφοειδή πυρετό.

Η εφαρμογή της αφαίμαξης, η οποία αν και είναι γνωστή από την αρχαιότητα ως θεραπευτική μέθοδος, στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται πως συνέτεινε στην κατάληξη του ασθενούς, ο οποίος εκτιμάται ότι είχε προσβληθεί από κάποιας μορφής πνευμονία, εξασθένισε επιπλέον τον καταπονημένο του οργανισμό.