Το χειροκρότημα είναι για το δέσιμο

02:31 15/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Χθες το πρωί στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου της Κηφισιάς πολύς κόσμος αποχαιρέτησε τον Τάκη Οικονομόπουλο, τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ και τεράστια μορφή στην ιστορία των Πράσινων και όχι μόνο. Ο Οικονομόπουλος ήταν μια σπάνια περίπτωση έλληνα ποδοσφαιριστή. Αγαπούσε για παράδειγμα τη ζωγραφική και μάλιστα ζωγράφιζε και ο ίδιος κι έκανε και εκθέσεις: άλλο έλληνα ποδοσφαιριστή με τέτοια χόμπι δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει στον χώρο. Ηταν επίσης άνθρωπος που απέφευγε να περιαυτολογεί.

Πολύ δύσκολα θα άκουγες από τον ίδιο ιστορίες στις οποίες έκανε καταπληκτικά πράγματα θαμπώνοντας το πανελλήνιο. Ακόμα και για τις προτάσεις που ο Παναθηναϊκός είχε δεχτεί τη δεκαετία του ’60 για να τον πουλήσει στη Ρεάλ Μαδρίτης σπανίως μιλούσε, μολονότι αυτές ήταν και είναι σπάνιες για έλληνα ποδοσφαιριστή και ήταν στη συγκεκριμένη περίπτωση απολύτως επιβεβαιωμένες.

Παράσημα

Ο Οικονομόπουλος κουβαλούσε τουλάχιστον τρία παράσημα στην καριέρα του και δεν αναφέρομαι στους τίτλους που κέρδισε με τον Παναθηναϊκό, ούτε φυσικά στη μεγάλη πορεία της ομάδας προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που έγινε στο Γουέμπλεϊ. Ο Οικονομόπουλος ήταν ο τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος στο 0-0 στο Μαρακανά απέναντι στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία: το αποτέλεσμα αυτό, αν και σε φιλικό ματς, παραμένει ένα από τα λαμπρότερα της Εθνικής μας στην ιστορία της. Το 2021 η IFFHS (η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαιρικής Στατιστικής) τον επέλεξε ως τον κορυφαίο έλληνα τερματοφύλακα όλων των εποχών. Ωστόσο το πιο εντυπωσιακό του κατόρθωμα είναι ότι τη σεζόν 1964-65 ο Οικονομόπουλος, στη δεύτερη μόλις χρονιά του στον Παναθηναϊκό, κράτησε ανέπαφη την εστία του για 1.088 αγωνιστικά λεπτά και ήταν πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός εκείνη τη σεζόν είχε δεχθεί μόλις 19 γκολ, κανένα όμως από τις 17 Ιανουαρίου του 1965 και μέχρι τη λήξη της περιόδου. Το γεγονός αυτό καταγράφτηκε ως πανευρωπαϊκό ρεκόρ – το προηγούμενο ανήκε στον Σκωτσέζο Τσαρς Λο – νούμερο 1 της Σέλτικ. Ο Οικονομόπουλος το έχασε από τον ουκρανό τερματοφύλακα της Ντιναμό Κιέβου Βίκτορ Μπανίκοφ που το 1968 το βελτίωσε κατά 22 λεπτά.

Χειροκρότημα

Δεν μιλούσε παρά σπάνια για αυτά ο ευγενέστατος αυτός άνθρωπος. Ισως μάλιστα περισσότερο κι από αυτά να θεωρούσε λόγο υπερηφάνειας ότι υπήρξε για πάνω από είκοσι χρόνια προπονητής τερματοφυλάκων του ΠΑΟ, παραμένοντας πάντα σεμνός. Στην κηδεία του ήταν ο Νικοπολίδης, ο Χαλκιάς, ο Κοτσόλης: όλοι δούλεψαν μαζί του και η σχέση που είχαν ήταν κάτι περισσότερο από ποδοσφαιριστή με προπονητή. Ο Οικονομόπουλος ήταν ένας πραγματικός θεματοφύλακας των αξιών του Παναθηναϊκού: όχι τυχαία σε στιγμές δύσκολες είχε διατελέσει και πρόεδρος του Ερασιτέχνη ΠΑΟ. Δεν λέω ότι οι τωρινοί παίκτες του ΠΑΟ αγαπούν λιγότερο την ομάδα. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κανένα να δένεται με τον σύλλογο τόσο πολύ ώστε να αναλάβει μια τέτοια θέση. Αυτό το δέσιμο εκτιμούσε ο κόσμος που χθες  αποχαιρέτησε τον μεγάλο τερματοφύλακα με ένα τελευταίο χειροκρότημα.

Καμία

Το διήμερο των play offs του Tσάμπιονς Λιγκ ολοκληρώθηκε με ένα στατιστικό παράδοξο που αποτελεί ωστόσο και σημάδι των καιρών: στα οκτώ παιχνίδια που έγιναν την Τρίτη και την Τετάρτη δεν είχαμε ούτε μία ισοπαλία! Αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για διαδικασία διπλών παιχνιδιών το πράγμα είναι αξιοσημείωτο. Είναι σίγουρα και εν μέρει συμπτωματικό, καθώς δύο παιχνίδια, το μεγάλο ματς Μάντσεστερ Σίτι – Ρεάλ (2-3) και το  Κλαμπ Μπριζ – Αταλάντα (2-1), κρίθηκαν με γκολ που σημειώθηκαν στις καθυστερήσεις, ωστόσο η εξαφάνιση της ισοπαλίας δεν πρέπει να είναι κάτι τυχαίο. Σίγουρα έχει συμβάλει σε αυτό η αλλαγή της UEFA που προ τριετίας κατήργησε την περίφημη βαρύτητα του εκτός έδρας γκολ. Κάποτε οι ομάδες αγωνίζονταν εκτός έδρας με σκοπό να πετύχουν τουλάχιστον ένα γκολ και να έχουν στη ρεβάνς αυτό το μικρό αβαντάζ. Τώρα κανένα αβαντάζ δεν υπάρχει κι έτσι όλοι παίζουν για να κερδίσουν. Ο γηπεδούχος δεν απογοητεύεται γιατί δέχτηκε ένα γκολ και κυνηγά κάθε πιθανότητα να κερδίσει ώστε να έχει κάτι να υπερασπιστεί στη ρεβάνς. Ο φιλοξενούμενος δεν σταματά την προσπάθειά του γιατί έχει στα χέρια του μια ισοπαλία με γκολ. Αυτή η αλλαγή με τον καιρό έχει μεταβάλει τον τρόπο προσέγγισης των αγώνων από τη μεριά των προπονητών. Η νίκη με 1-0 δεν έχει καμιά διαφορά από τη νίκη με 2-1 και η ισοπαλία με γκολ (1-1 ή 2-2 κ.λπ.) δεν σημαίνει πλέον για κανένα φιλοξενούμενο ότι αν κρατήσει στο μηδέν στη ρεβάνς στην έδρα του θα προκριθεί. Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις κατά καιρούς αλλαγές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εγώ πάντα λέω ότι όσες οδηγούν τις ομάδες να παίζουν περισσότερο επιθετικά είναι καλοδεχούμενες.

Παυλίδης

Πρόσωπο το διήμερο στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν και ο Βαγγέλης Παυλίδης. Ο έλληνας σέντερ φορ σημείωσε με την Μπενφίκα το έκτο του γκολ φέτος στη διοργάνωση και έκρινε την αναμέτρηση με τη Μονακό: η ομάδα του κέρδισε στο Πριγκιπάτο 1-0. Ο Παυλίδης ψηφίστηκε ως MVΡ του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Αποδεικνύει με όσα κάνει φέτος στην Πορτογαλία ότι αντέχει το βάρος του πρωταθλητισμού – πράγμα που κάνει έναν καλό σκόρερ να ξεχωρίζει από πολλούς ανάλογους που έχουν το χάρισμα του γκολ. Αλλο πράγμα είναι να ξέρεις να σκοράρεις άλλο πράγμα να πετυχαίνεις γκολ που κρίνουν προκρίσεις και πρωταθλήματα.

Χαρακτήρας

Είναι νομίζω φανερό ότι ο Παυλίδης έχει ατσαλωθεί φέτος ως χαρακτήρας. Είχε κάποια προβλήματα προσαρμογής στην αρχή στη Λισαβόνα, έγινε στόχος της κριτικής των Πορτογάλων που είναι πολύ σκληροί γιατί από τις ομάδες τους που κάνουν πρωταθλητισμό έχουν και μεγάλες απαιτήσεις, αλλά στην πορεία έδειξε μια τεράστια πρόοδο που είναι αποτέλεσμα δουλειάς. Η δουλειά μεγαλώνει και την αυτοπεποίθηση. Το γκολ που πέτυχε στο Μονακό, αν το είχε βάλει κάποιος από τους βιρτουόζους κυνηγούς της Ρεάλ π.χ. θα είχε ήδη ψηφιστεί ως το ωραιότερο γκολ του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ. Πολλοί αναρωτιούνται αν τον έχουμε αδικήσει τον Παυλίδη στην Ελλάδα. Νομίζω κανείς δεν τον έχει αδικήσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν τον έχει δει να αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πήγε στη Γερμανία να παίξει ποδόσφαιρο στα 16 του, μεγάλωσε και ανδρώθηκε μακριά μας και δύσκολα θα τον δούμε να παίζει στην Ελλάδα με άλλη φανέλα εκτός από αυτή της Εθνικής. Ενδεχομένως δεν θα αποκτήσει φανατικούς προσωπικούς οπαδούς στη χώρα μας. Δεν θα του λείψουν…