Το πραγματικό ρήγμα

14:18 13/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η αποτυχία της κυβερνητικής προσπάθειας επικοινωνιακής διαχείρισης της διαδικασίας απόδοσης ευθυνών για την τραγωδία στα Τέμπη, έρχεται απλώς να υπογραμμίσει ένα βαθύτερο ρήγμα στη σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα και όχι απλώς μια δυσαρμονία ανάμεσα στη πλειοψηφική δυσαρέσκεια μέσα στην κοινωνία και την κυβερνητική επιμονή να αντιμετωπίζει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ως πολιτική παντοδυναμία. Αυτό, τουλάχιστον, δείχνει η κατρακύλα της εμπιστοσύνης των πολιτών στους κρίσιμους θεσμούς που ορίζουν και αυτό που λέμε «πολιτική» και αυτό που λέμε «κράτος δικαίου», με την εξαιρετικά

ενδιαφέρουσα εξαίρεση των δημόσιων πανεπιστημίων, η υψηλή εμπιστοσύνη στα οποία έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την κυβερνητική προώθηση της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης.

Αυτή η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς δεν αποτυπώνει μόνο υπαρκτά προβλήματα στη λειτουργία τους, στην αντιμετώπιση των οποίων δεν βοηθά η παράλληλη δυστοκία στο να αναδειχτεί μια πειστική αντιπολιτευτική πρόταση που να εκπροσωπεί αιτήματα δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αναδιανομής, αλλά και ένα βαθύτερο ρήγμα στην κοινωνία. Η επαναλαμβανόμενη καταγραφή στις έρευνες κοινής γνώμη ενός πλειοψηφικού ρεύματος που θεωρεί ότι τα πράγματα πάνε προς τη λάθος κατεύθυνση, που προτάσσει την κρίση κόστους ζωής ως λόγο για τη δυσαρέσκειά του, που βλέπει στη διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών συμπυκνωμένους όλους τους λόγους μιας βαθύτερης ανασφάλειας, είναι η βάση ουσιαστικά μιας συνολικότερης κρίσης νομιμοποίησης όχι απλώς της κυρίαρχης πολιτικής κατεύθυνσης αλλά και της ίδιας της λειτουργίας των θεσμών.

Μόνο που η απάντηση στην κρίση νομιμοποίησης και τα «νοσηρά φαινόμενα» που αναδεικνύονται όταν «το παλιό δεν έχει ακόμη πεθάνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί» – τι άλλο ήταν, για παράδειγμα, η θριαμβολογούσα σύναξη της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς στη Μαδρίτη το περασμένο Σάββατο; – δεν μπορεί να έρθει από τον εξωραϊσμό του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», αλλά από μια «αλλαγή παραδείγματος» που θα απαντήσει στην κραυγή αγωνίας της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτή που ακούγεται ξανά στους δρόμους και τις πλατείες.