Το υπόγειο

03:21 20/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Το «Υπόγειο» αποτελεί ένα από τα κορυφαία φιλοσοφικά έργα του Ντοστογιέφσκι, γιατί, ανάμεσα στα άλλα, περι-γράφει τους εσωτερικούς διχασμούς και τις αντι-φάσεις του [ηττημένου; απελπισμένου;] ανθρώπου.

Το «υπόγειο» όμως έχει αναχθεί σήμερα σε χώρο πολιτικών διεργασιών, οριζόντιων δια-κομματικών διασυνδέσεων.

Πρώην, νυν και αεί αρχηγοί κι αρχηγίσκοι, φιλόδοξοι διάδοχοι κι άδοξοι γόνοι υπονομεύουν εαυτούς και αλλήλους, προσποιούμενοι ότι συνεργάζονται για το καλό της χώρας.

Καταγγέλλουν συνεχώς αυτό που προκαλούν με πράξεις και παραλείψεις, που στοχεύουν είτε στην επιστροφή

του δεξιοαριστερού λαϊκισμού, είτε στην αναζωπύρωση παλαιών [μη εισέτι γιατρευθεισών;] πληγών.

Πάνε κι έρχονται κατασκευασμένα σενάρια, πάνε κι έρχονται συνέδρια κι εκδηλώσεις [όπου μπαινοβγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι], πάνε κι έρχονται εσωτερικές ανακωχές και προοδευτικά μέτωπα κι όμως νιώθεις πως τίποτα [και ουδείς] κουνιέται από την προηγούμενη θέση του.

Η αμερικανική γεωπολιτική ταράζει τον μακαρίως κοιμώμενο κόσμο, οι νέες τεχνολογίες αναδιατάσσουν τον πλούτο, η Ιστορία δεν περιμένει να δουν οι Ελληνες ποια είναι «η καλή της πλευρά» κι όμως άπαντες αναζητούν αφήγημα και Ιφιγένεια [καλύτερα, πολλές Ιφιγένειες].

Συμμαχίες μιας συνέντευξης και φιλίες μιας ψηφοφορίας [ορθότερα τριών ψηφοφοριών], σταυρώσεις κι αποκαθηλώσεις, φαντασιώσεις δεύτερης φοράς και τρίτης εκλογής, πολτοποιούν ιδεολογίες και ηθική επιχειρώντας να ξορκίσουν την αμηχανία των ηγεσιών.

Ολοι πιστεύουν ότι στο τέλος θα νικήσουν, αλλά το πιθανότερο είναι άπαντες να ηττηθούν καθώς [πάλι] δεν συνυπολογίζουν τον άγνωστο[;] παράγοντα Χ.

Ο λαός της μισοαλήθειας και του ημιψέματος, με τον βολονταρισμό και τους βοναπαρτισμούς στο υψηλότερο επίπεδο και τον αντισυστημισμό [sic] στην καθημερινή ημερήσια διάταξη, αυτοβαυκαλίζεται ότι η οργή μετατρέπεται αυτομάτως σε σωτήρια πολιτική και το πένθος εξαγνίζει αναδρομικά όλους τους εσχάτως ευαισθητοποιηθέντες.

Το «υπόγειο» της πολιτικής δεν διακρίνεται για την ηθική του, τις αρχές και τις αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Αν ήταν έτσι θα το είχαμε διαπιστώσει, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, σε δεκάδες περιπτώσεις, αλλά φευ! πέρασαν ξώφαλτσα λόγω… συγκυρίας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι νεοαριστεροί θέλουν να γίνουν ελίτ σαν τους δεξιούς και οι δεξιοί θέλουν να γίνουν «λαϊκά παιδιά» σαν τους αριστερούς, όλοι με σκοπό να ξαναπάρουν την εξουσία κι όχι να επιλύσουν τα χρόνια προβλήματα της χώρας.

Κι από την άλλη μέσα στη γενική θολούρα και τη σύγχυση οι υπόγειοι άνθρωποι πιστεύουν ότι με τις κομματικές μεταγραφές της τελευταίας ώρας θα φέρουν την ελπίδα ξανά στην Ελλάδα[;], παραγράφοντας ή διαστρεβλώνοντας παλαιότερες θέσεις των μεταγραφέντων.

Οι «πρασινορόζ» όροι και οι προϋποθέσεις που θέτουν όσοι ευαγγελίζονται την Κεντροαριστερά και οι «γαλάζιες γραμμές» όσων τρέμουν την Ακροδεξιά δεν πείθουν, γιατί και οι πλέον αφελείς πολίτες έχουν καταλάβει το [στημένο;] παιχνίδι.

Η εξυγίανση και η ανανέωση της πολιτικής ζωής του τόπου θα επιτευχθεί – ή έστω θα ξεκινήσει – εάν και όταν βγάλουμε στο φως τους μηχανισμούς του υπογείου κι αφαιρέσουμε τις μάσκες [αν και οδεύουμε προς τις Απόκριες] από τους διπρόσωπους πολιτικούς.

Τα υπόλοιπα είναι για το θεαθήναι και για να πιστεύουν ορισμένοι ότι είναι «πολιτικά ζωντανοί».

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός