Review: Medal Of Honor: Warfighter

12:48 22/2/2013 - Πηγή: Video Games 24

In war, truth is the first casualty

Πληροφορίες

Εταιρία ανάπτυξης: EA

Studio ανάπτυξης: Danger Close

Διάθεση: CD Media - 2106854220

Είδος: FPS

Κυκλοφορία: 26/10/2012

Το είδαμε σε: Xbox 360

Κυκλοφορεί επίσης: PS3, PC

Official SiteΣυζήτηση στο Forum

Η χρονιά που πέρασε ήταν κατά κοινή ομολογία η χρονιά του βιντεοπαιχνιδιού, καθώς πολλοί μεγάλοι τίτλοι έκαναν την εμφάνιση

τους. Ανάμεσά τους κι ένα ακόμη μέλος της ομάδας των fps παιχνιδιών. Ο λόγος για τον τελευταίο τίτλο της σειράς Medal Of Honor, Warfighter. Πρόκειται για το δέκατο τρίτο τίτλο και sequel του προτελευταίου, ανεπτυγμένο από την Danger Close και δημοσιευμένο από την ΕΑ. Το promotion που έλαβε ήταν τρομερό και όλα τα διαφημιστικά spots το εκθείαζαν, θέτοντας πολύ ψηλά τον πήχη προσδοκιών του κοινού. Κάτι τέτοιο έκανε τον κόσμο να τρέφει προκαταβολικά ελπίδες για την ανάκαμψη της σειράς, καθώς οι προηγούμενοι τίτλοι χαρακτηρίζονται μέτριοι. Το έκανε το θαύμα της η Danger Close;

Single Player

Στο single player έχουμε το κλασσικό σενάριο του εν ενεργεία 40άρη στρατιωτικού με οικογένεια και παιδί που έχει παραμελήσει, να προσπαθεί να βρει μια άκρη στη ζωή του, και του κολλητού του. Kι όσο για το ποιοι είναι καλοί και ποιοι κακοί, θα σας πούμε ένα πράγμα μόνο. Jihad. Το Warfighter υιοθετεί έναν υψηλό τόνο ευλάβειας και για τα στρατιωτικά πρόσωπα που συμμετέχουν αλλά και για το θέμα του παιχνιδιού αυτού καθεαυτού.Το σενάριό του συνετάχθη απο Αμερικανούς Tier One στρατιωιτκούς εν ενεργεία -πράγμα που εξηγεί πολλά- και η ιστορία του απεικονίζει τους στρατιώτες ως υπερήρωες που δεν «κατασκευάζονται ή αγοράζονται», αλλά «γεννήθηκαν σε αυτή τη ζωή, ευλογημένοι με μια υψηλότερη αίσθηση του σκοπού τους». Δε θυμίζει και τα πιστεύω των έγχρωμων «τρομοκρατών» αυτό;

Μπορείτε να παίξετε ως δύο από αυτούς τους ήρωες, τον Stump και τον Preacher, καθώς διερευνούν μια τρομοκρατική επιχείρηση λαθρεμπορίου εκρηκτικών σε όλο τον κόσμο, και ο δεύτερος ασχολείται και με τα προβλήματα στο σπίτι του. Δυστυχώς το campaign από την πολύ αρχή είναι γεμάτο με flashbacks και εναλλαγές χαρακτήρων σε σημείο που μετά τα 10 λεπτά παιχνιδιού απλά δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, κάτι που δείχνει μια αποτυχημένη προσπάθεια απομίμησης του concept της σειράς Call of Duty. Οι διάλογοι είναι φίσκα στα στρατιωτικά παρατσούκλια και ιδιώματα και πολλές φορές –κυρίως στο πεδίο της μάχης- δεν ξεχωρίζει κανείς ποιος είναι αυτός που μιλάει, καθώς πάνω κάτω όλοι οι χαρακτήρες έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.

Σε κάθε μέρος του παιχνιδιού που υπάρχει δράση, το σκεπτικό της ταλαιπωρείται από ένα παλαβό κυνηγητό με πυροβόλα όπλα: οι AI εχθροί πετάγονται έξω από τα ίδια σημεία κάλυψης (ξανά και ξανά και ξανά αν δεν κουνιέστε) ή στέκονται έξω στο ύπαιθρο κι απλά περιμένουν να πεθάνουν. Όταν όλα έχουν ισοπεδοθεί, η ομάδα σας μπουκάρει σε ένα δωμάτιο, σκοτώνετε μια χούφτα τρομοκράτες σε αργή κίνηση, και κινήστε πάνω στο επόμενο τμήμα της ιστορίας με όμως το ίδιο προβλέψιμο μοντέλο. Το Warfighter αφήνει μικρά περιθώρια για στρατηγική σκέψη, δεδομένου ότι η ομάδα σας κατευθύνεται σε στενά μονοπάτια, έχοντας αποκλεισμένες εναλλακτικές διαδρομές –που πριν περάσετε κάποιες από αυτές υπήρχαν- με πέτρες, θάμνους, ή και αόρατα τείχη. Ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι και η δυνατότητα που έχετε, όντες καλυμμένοι πίσω από κάποιο αντικείμενο, να «πλαγιάσετε» και να πάρετε θέση τέτοια ώστε να μπορείτε να πυροβολήσετε τους κακούς. Αυτό επιτυγχάνεται με το σωστό συνδυασμό των κουμπιών και προσφέρει εξαιρετική κάλυψη και δυνατότητα αντεπίθεσης χωρίς να κινδυνεύετε.

Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ένα μεγάλο μέρος του campaign στο Warfighter. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα πάρα πολυ συχνά η ομάδα σας μπουκάρει σε δωμάτια με τρομοκράτες, κι εδώ υπάρχει ακόμα μια εξέλιξη που βασίζεται σε ένα minigame. Κάθε φορά που εισβάλλετε στο εκάστοτε δωμάτιο, θα έχετε την ευκαιρία να πυροβολήσετε τους εχθρούς στο κεφάλι. Αν πυροβολήσετε αρκετούς στο κεφάλι, θα μπορείτε να ξεκλειδώσετε νέους τρόπους για να παραβιάζετε μελλοντικές πόρτες. Το πιο περίεργο πράγμα απ’ όλα αυτά είναι ότι οι διάφορες μέθοδοι παραβίασης (λοστός, Tomahawk, κουμπί-βόμβα) είναι όλα πιο αργά και λιγότερο αποτελεσματικά από την απλή επιλογή «κλωτσιά στην πόρτα» με την οποία ξεκινάτε. Παράξενο δεν είναι;

Δυστυχώς η ιστορία του παιχνιδιού είναι ένα συνοθύλευμα ασύνδετων ιδεών που εναλλάσσονται χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο αφηγηματικό δέσιμο μαζί τους. Aναλώνεται σε ένα μεγάλο ποσοστό της πηδώντας ενδιάμεσα της χρονικής γραμμής. Όλα είναι μια αναδρομή στο παρελθόν μέσα σε μια ανάμνηση, μέσα σε μια άλλη ανάμνηση, χωρίς να υπάρχει κάποιο διάλειμμα για να αφήσει το κοινό να καταλάβει τι έχει ήδη συμβεί, τι έχει παίξει/δει και τι ακόμα δεν έχει ακόμη συμβεί, πολλώ δε μάλλον και τι συμβαίνει τώρα. Είναι μια καταστροφή σενάριου δομικής τάξης .

Multiplayer

Τουλάχιστον το multiplayer δεν είναι τόσο κακό όσο το single player. Είναι αρκετά καλύτερο, για την ακρίβεια. Πολύ πιο σίγουρο, σταθερό και λειτουργικό. Αλλά εξακολουθεί να μην δίνει την αίσθηση του ιδιαίτερα ανθεκτικού, και σίγουρα δεν φέρνει καμία ιδέα για να ξεχωρίσει στον κόσμο των first person shooters. Για το μεγαλύτερο μέρος του, το mutliplayer του Warfighter είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς -ομάδες παικτών να αλληλοσφάζονται σε μια ποικιλία από game modes στα οποία συμπεριλαμβάνονται ελαφρώς τροποποιημένα τα Capture the Flag, King of the Hill, και Deathmatch.

Ένας ακόμη τύπος παιχνιδιού που είναι αρκετά διασκεδαστικός είναι το Hot Point. Κάθε επίπεδο έχει πέντε περιοχές με βόμβες, οι οποίες ξεκλειδώνονται με τυχαία σειρά. Οι επιτιθέμενοι πρέπει να ανατινάξουν τρεις από αυτές τις τοποθεσίες για να κερδίσουν τον αγώνα, ενώ οι αμυνόμενοι πρέπει να αποτρέψουν κάτι τέτοιο σε τρεις περιοχές για να κερδίσουν. Αυτό δημιουργεί ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που σε κρατάει σε εγρήγορση, και κορυφώνεται με το που λήγει ο γύρος.

Υπάρχει, επίσης, η ιδέα των «Fire teams» που αποτελεούνται από δυο άτομα, η οποία λειτουργεί σαν μια μικρής κλίμακας εκδοχή του squad system στο Battlefield. Σε κάθε server, οι παίκτες «ζευγαροποιούνται» με άλλους τυχαίους. Μπορείτε να κάνετε respawn στον συμμαχητή σας και να αναπληρώσετε την υγεία και τα πυρομαχικά ο ένας του άλλου, αν όμως εκδικηθεί το θάνατο σας, θα σας κάνει αμέσως respawn. Είναι αναμφίβολα κάτι που σε δένει με έναν ξένο με ένα διασκεδαστικό και άμεσο τρόπο.

Αλλά το υπόλοιπο περιεχόμενο του multiplayer είναι απλώς άλλο ένα first person shooter multiplayer. Κανένα από τα επίπεδά του δεν ξεχωρίζουν ως ιδιαίτερα ισορροπημένα ή διασκεδαστικά, καθώς και στους χάρτες που παίξαμε, οι "γραμμές" έδιναν μια αίσθηση αποπροσανατολισμού και σε πολλά σημεία οι διαδρομές και τα αντικείμενα ήταν εκνευριστικά κακοφτιεγμένα και ανεμειγμένα. Ακόμα και αν αυτά τα πράγματα διορθώνονται με κάποιο patch, το multiplayer του Warfighter δεν έχει καθόλου τα φόντα για να ανταγωνιστεί επάξια με τους όμοιούς του Black Ops ΙΙ, Halo 4, ή ακόμα και το της EA Battlefield 3. Οι πυροβολισμοί δεν έχουν τόσο βαριά αίσθηση, και η δράση δεν κολλάει καλά στο όλο μίγμα.

Το class sytem του Warfighter πάει αρκετά πίσω από καλύτερα παιχνίδια που κυκλοφορούν και νυν ανταγωνιστές του. Κάθε ειδικότητα έχει τη δική της μοναδική ικανότητα, όπως ενίσχυση πανοπλίας ή, την ικανότητα του scouter, να βλέπει μέσα από τοίχους, αλλά η προσαρμογή αυτών των χαρακτήρων περιορίζεται στα όπλα τους. Τα streak bonus ξεκλειδώνονται όσο κερδίζετε βαθμούς, δίνοντάς σας τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ των επιθετικών/αμυντικών τακτικών συσκευών, όπως είναι η στήριξη από ελικόπτερο ή τα smokescreens. Το συνεχές κάλεσμα των μέσων υποστήριξης προσθέτει μια απρόβλεπτη ατμόσφαιρα σε κάθε αγώνα, αλλά η εμπειρία των μαχών σώμα με σώμα δυστυχώς δεν είναι στο ίδιο επίπεδο του campaign. Για παράδειγμα αυτή η σύντομη στιγμή της τεράστιας ικανοποίησης (ω ναι) όταν σκοράρετε headshot δεν υπάρχει. Η χαμηλότερη ζημιά των όπλων βέβαια έρχεται σε αντιπαράθεση με την δήθεν «αυθεντικότητα» της EA και της Danger Close που τόσο πολύ διατυμπάνιζαν -θανατηφόροι πυροβολισμοί στο κεφάλι και την καρδιά των εχθρών σας συχνά δεν έχουν ως αποτέλεσμα να πέσουν νεκροί, καταστρέφοντας εντελώς την εντύπωση της ήδη τραυματικής multiplayer εμπειρίας.

All in All

Τα πανέμορφα γραφικά και οι υψηλές τιμές παραγωγής μετέφεραν μόνο μια κακή εμπειρία μέχρι τώρα. Η αφοσίωση στην αυθεντικότητα που εκφράζει το Medal of Honor: Warfighter οδηγεί τελικά στη μεγάλη πτώση του. Στον πυρήνα του, είναι ένα λειτουργικό shooter χτισμένο σε τετριμμένες ιδέες σχεδιασμού, αλλά τα σημαντικά τεχνικά προβλήματα χτύπησαν και το έστειλαν κάτω από το βασίλειο της μετριότητας. Το παιχνίδι αυτό δίνει μονίμως μια γεύση ανάμεσα απο Battlefield και Call of Duty, προκαλώντας ανάμικτα συναισθήματα και η ανικανότητα να βρει μια ταυτότητα καθιστά το Warfighter έναν τίτλο που δεν αξίζει να ασχοληθείτε και να δαπανήσετε το χρόνο σας, ενόσω υπάρχουν άλλοι καλύτεροι στο είδος αυτό.

{youtube}pXBH6TC-Ojs{/youtube}

Δημήτρης Αθανασόπουλος

Θετικά:

Πολύ ωραία γραφικά και αξιοπρεπής ήχος

Ποικιλία όπλων και μετατροπών

Εφέ headshot

Πολλές δυνατότητες στα multiplayer classesΑρνητικά:

Κακοφτιαγμένο campaign

«Χαζό» ΑΙ

Έλλειψη ταυτότητας

Κακό spawning system