Πίσω στα βασικά: Ξαναγύρισε στην παιδική σου νοοτροπία

15:14 18/7/2013 - Πηγή: That’s Life

Όταν ήμασταν παιδιά είχαμε διάθεση και πάθος να εξερευνήσουμε τον κόσμο γύρω μας…και μετά αρχίσαμε να ακούμε όλο και περισσότερα «Όχι» (ειδικά στις ηλικίες από 2 έως 6 ετών) ώσπου φτάσαμε στο σημείο να επεξεργαζόμαστε τις αρχικές μας επιθυμίες, να λειτουργούμε όλο και λιγότερο με το ένστικτο.

Εντάξει, υπάρχουν μερικά «Όχι» και «Μη» που είχαν να κάνουν με την ασφάλεια μας όπως «Μην, περάσεις το πεζοδρόμιο» αλλά ακούσαμε και τόσα άλλα του τύπου «Όχι, επειδή έτσι λέω εγώ» που τελικά σκότωσαν το αρχικό μας πάθος και περιέργεια.

Δεν είναι αργά να ξαναγίνουμε παιδιά

Δεν

χρειάζεται να ανακαλύψουμε τη μηχανή του χρόνου, αρκεί να θυμηθούμε πως ήταν όταν ήμασταν παιδιά και να αρχίζουμε να αντικαταστούμε όλα τα «Όχι» που βομβαρδίζουν το κεφάλι μας με «Ναι».

Ας ξεκινήσουμε από κάτι απλό, ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την αρνητική μας νοοτροπία. Οι Ιταλοί έχουν μια έκφραση που λέει πως «μεταξύ του λέω και του κάνω μεσολαβεί η θάλασσα» (Fra il dire e il fare c’e di mezzo il mare) κι ας μη γελιόμαστε η αλήθεια είναι πως ένα «Ναι» όσο εύκολα κι αν ειπωθεί, δύσκολα γίνεται πράξη. Τι γίνεται όμως αν κάθε «Όχι» που σκεφτόμαστε το αντικαθιστούμε με «Ναι»; Ίσως αν ξεκινήσουμε την αλλαγή από το «state of mind» να περάσουμε πιο εύκολα στην πράξη.

Ήρθε το τέλος των δικαιολογιών

Όταν ήμασταν μικροί μπορούσαμε να σκαρφιστούμε 10.000 επιχειρήματα προκειμένου να γίνει το δικό μας. Μπορεί να μην μας το είπαν τότε αλλά η επιχειρηματολογία μας ήταν όντως πειστική. Οι γονείς συχνά χρησιμοποιούσαν δικαιολογίες γιατί ήταν πιο εύκολο. Μεγαλώνοντας μάθαμε κι εμείς να αντικαθιστούμε τα επιχειρήματα με δικαιολογίες. Οι περισσότεροι έχουμε ήδη πάρει το δρόμο των δικαιολογιών και οδηγεί σε πολλά «Αν…» (If only). Ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τον μικρό δικηγόρο που κρύβουμε μέσα μας και για κάθε δικαιολογία που χρησιμοποιούμε ή ακούμε να αντικρούουμε με ένα επιχείρημα. Ακόμα κι όταν η φυσική μας τάση είναι να χρησιμοποιήσουμε μια δικαιολογία όπως «Δεν είμαι τυχερός» ή «Δεν είμαι αρκετά έξυπνος», συχνά είναι πιο απελευθερωτικό να αποδεχτούμε πως «Ναι, δεν είμαι τυχερός» (όσο μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο) γιατί ίσως μια τέτοια παραδοχή μας παρακινήσει να βρούμε επιχειρήματα και εντέλει λύσεις για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε!

Αυτό που ξέραμε για τον εαυτό μας όταν ήμασταν παιδιά δεν είχε να κάνει με ικανότητες και ευκαιρίες. Όταν ήμασταν παιδιά θέλαμε απλώς να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, δίχως να σκεφτόμαστε αν μπορούμε ή αξίζουμε να τα έχουμε. Απλώς τα θέλαμε και βάζαμε όλη μας τη σπιρτάδα στην πράξη για να τα αποκτήσουμε. Το παιδικό πνεύμα της περιπέτειας υπάρχει ακόμα μέσα μας αλλά χρειάζεται λίγο ψάξιμο (λίγο) και μια καλή αφύπνιση.