The Walking Dead: Survival Instinct

23:55 4/4/2013 - Πηγή: GameWorld

Σκοτώνοντας ζόμπι απ’ την οπτική του Daryl Dixon.

Όταν ένα τόσο αναγνωρίσιμο franchise όπως το The Walking Dead αποκτά νέο μέλος τότε οι απανταχού οπαδοί του ορμούν να βιώσουν τη νέα πτυχή του αγαπημένου τους σύμπαντος. Αυτό είναι ο κανόνας και η δύναμη κάθε μεγάλου και επιτυχημένου προϊόντος της βιομηχανίας της ψυχαγωγίας. Να δημιουργεί υπο-προϊόντα.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το The Walking Dead είναι το νέο διαμάντι της αμερικάνικης TV των τελευταίων ετών, δημιουργία του χολιγουντιανού σκηνοθέτη Frank Darabont, η οποία με τη σειρά της είναι βασισμένη στην ομώνυμη σειρά κόμικ των Kirkman, Moore και Adlard.

Πριν από μερικούς μήνες, είδαμε την πρώτη προσπάθεια του Walking Dead στον κόσμο των video games, το Adventure της Telltale που σύλλεξε σωρεία βραβείων χάρις στο εξαιρετικό του σενάριο, το οποίο ήταν βασισμένο στην ιστορία των κόμικ της σειράς. Για όσους από εσάς όμως δεν έφτασε και θέλετε κι άλλο Walking Dead, η Activision αποφάσισε να δώσει στο κοινό ένα First-Person Survival Horror απ’ τα «χεράκια» της προγραμματιστικής εταιρείας που μας είχε δώσει στο παρελθόν τα BloodRayne και πιο πρόσφατα τα Ghostbusters: The Video Game και Kinect Star Wars, βασισμένο αυτή τη φορά στην τηλεοπτική σειρά.

Όταν ο Daryl συνάντησε τον Merle
Πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι ο αγαπημένος των fans, το «κακό παιδί» Daryl Dixon. Όπως γνωρίζουμε και απ’ τη σειρά, ο Daryl είναι ένας τσαντισμένος «λάχος που έχει στον κόσμο μόνο τον αδερφό του, τον οποίο δείχνει να εμπιστεύεται τυφλά. Το Survival Instinct αποτελεί prequel για τη σειρά, καθώς εξιστορεί κάποια γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν απ’ αυτά της σειράς του καναλιού AMC.

Η εισαγωγή του παιχνιδιού είναι κάτι που δε θα έπρεπε να σας χαλάσουμε, καθώς αποτελεί ίσως ένα απ’ τα ελάχιστα ενδιαφέροντα στοιχεία του (περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω). Ύστερα από τα πρώτα 5-10 λεπτά που δε θα έχετε αντιληφθεί ακριβώς τι συμβαίνει, θα είστε μέσα στο φορτηγάκι του θείου του Daryl και θα διασχίζετε κωμοπόλεις των ΗΠΑ οι οποίες θα είναι τίγκα στα ζόμπι, καθώς θα ψάχνετε για τον αδερφό του Daryl, το άλλο «εξαιρετικό» παλικάρι, τον Merle. Από εκεί και πέρα δυστυχώς το σενάριο του παιχνιδιού παίρνει την κάτω βόλτα, καθώς στην ουσία είναι ανύπαρκτο. Πέρα απ’ την εισαγωγή και τους «συνδετικούς κρίκους» με χαρακτήρες της σειράς δε θα βρείτε κανένα στοιχειώδες ενδιαφέρον.

Θα περίμενε κανείς από ένα prequel με πρωταγωνιστή τον Daryl, κάτι πιο συναρπαστικό, όπως για παράδειγμα, πώς ακριβώς κατέληξε ο Daryl ή ο Merle να έχουν αυτόν τον οξύθυμο χαρακτήρα και έγιναν σκληροτράχηλοι, πως αναπτύχθηκε η μεταξύ τους σχέση και γενικά περισσότερα πράγματα για τους αγαπημένους χαρακτήρες της σειράς. Ο τίτλος αποτυγχάνει οικτρά σ’ αυτό το κομμάτι, καθώς όλες οι πληροφορίες που θα λάβετε είναι ήδη γνωστές απ’ την τηλεοπτική σειρά. Το ενδιαφέρον των σεναριογράφων φάνηκε να χτυπάει πάτο, καθώς «σημαντικά» πράγματα, όπως το πως παίρνει ο Daryl το σήμα κατατεθέν όπλο του τη βαλλίστρα, εξηγούνται τελείως απλά σε στυλ: «του την είχαν κλέψει και βρέθηκε κάτω από ένα πτώμα».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σας θα συναντήσετε κι άλλους χαρακτήρες (εκτός από τα ζόμπι), που θα πρέπει να επιλέξετε αν θα τους βοηθήσετε, αν θα σας ακολουθήσουν, αν θα τους γιατρέψετε, αν θα τους δώσετε όπλα, αν θα τους στείλετε να βρουν εφόδια κτλ. Όσο ενδιαφέρον και να ακούγεται αυτό σαν gameplay, τόσο αντίστοιχα δε θα σας κάνει αίσθηση να τους συμπεριλάβετε στην ιστορία σας, καθώς σπάνια σας δίνεται κάποια πληροφορία για το παρελθόν αυτών των κομπάρσων, κάτι το οποίο σας ωθεί στο να μη δώσετε καν σημασία και να τους έχετε απλά σαν εργαλεία που θα σας βρίσκουν τροφή και σφαίρες. Αυτό είναι εντελώς αντίθετο με το νόημα της σειράς, η οποία βασίζει την επιτυχία της σ’ αυτή την αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων, κάτι που η Telltale πέτυχε ακριβώς όπως έπρεπε στο δικό της παιχνίδι.

Το ξύσιμο των νεκρών
Ο τίτλος της Activision κινείται σε πιο Action μονοπάτια. Μετακινούμενοι από πόλη σε πόλη θα ψάχνετε για σφαίρες, όπλα, καύσιμα και τροφή για να αναπληρώσετε την ενέργειά σας (καθώς δε γεμίζει η μπάρα μόνη της όπως σε άλλα FPS). Σε μορφή collectibles θα βρείτε επίσης κάποιους βαλσαμωμένους σκίουρους, αφίσες, αλλά και κλειδιά από τα οχήματα που θα χρησιμοποιήσετε για να μεταβείτε απ' τη μία πόλη-πίστα στην επόμενη. Με μια διευκρίνιση: τα οχήματα αυτά δεν θα τα οδηγήσετε εσείς, κάτι που έχουμε δει να εφαρμόζεται στα open world FPS.

Στη διαχείριση αυτών των αντικειμένων, όπως και στο πεπερασμένο inventory των 10 θέσεων, θα νιώσετε το στοιχείο των survival παιχνιδιών, καθώς θα χρειαστεί να πάρετε πολλές αποφάσεις για τα αντικείμενα που θα χρειαστείτε και αυτά που θα αφήσετε πίσω. Το ίδιο θα κάνετε ακόμα και με ανθρώπους! Όταν τους παρατήσετε βέβαια, θα είναι το ίδιο σα να αφήσατε κάποιο τούβλο πίσω σας, καθώς δεν υπάρχει ίχνος διαδραστικότητας μεταξύ σας. Συνεπώς, θα το ξεχάσετε κιόλας το επόμενο δευτερόλεπτο, όταν αφήσετε κάποιον να γίνει τροφή για τα ζόμπι μόνο και μόνο επειδή το αμάξι σας χωράει άλλα δύο άτομα και όχι τρία.

Η ιδέα της διαχείρισης των αντικειμένων αλλά και των ανθρώπων που σας συνοδεύουν είναι πολύ καλή, χωρίς όμως να εφαρμόζεται σωστά όπως και κάποιες άλλες ιδέες του παιχνιδιού. Όσο ασήμαντοι είναι σεναριακά για σας αυτοί οι χαρακτήρες, άλλο τόσο αδιάφοροι είναι και στο gameplay. Ίσα ίσα σας κάνουν και τη ζωή δύσκολη. Όταν στέλνετε δύο δικούς σας να φέρουν πίσω τροφή και γυρίζουν και οι δύο με σχεδόν άδεια τη μπάρα ενέργειάς τους και έχοντας φέρει πίσω από ένα αντικείμενο ο καθένας, το μόνο που καταλαβαίνετε είναι πόσο πολύ δεν ασχολήθηκαν οι προγραμματιστές για testing. Δε σας συμφέρει λοιπόν να στέλνετε άτομα της ομάδας σας να χάνουν τις ενέργειές τους για ένα αντικείμενο, το οποίο θα μπορούσατε να πάρετε και μόνος σας μες στην πίστα, οπότε αχρηστεύεται τελείως ο ρόλος τους. Αντιθέτως, αν είχε προσεχθεί θα υπήρχε μια χρησιμότητα (τουλάχιστον σε επίπεδο στρατηγικής).

Άλλο ένα στοιχείο άξιο αναφοράς είναι ότι μπορείτε να επιλέξετε τη διαδρομή που θέλετε να κάνετε μέχρι να φτάσετε στον τελικό προορισμό του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι μετά τη δεύτερη πίστα, θα μπορείτε να διαλέξετε να πάρετε έναν από δύο διαθέσιμους δρόμους, που οδηγούν σε δύο διαφορετικές αποστολέςς. Αντίστοιχες επιλογές πρέπει να κάνετε και ανάμεσα στις πίστες, όπου αν θέλετε μπορείτε να προχωρήσετε από επαρχιακούς δρόμους και μπορεί να συναντήσετε κάποια πόλη και να επιλέξετε αν θα σταματήσετε να ψάξετε για εφόδια/επιζήσαντες ή αν θα συνεχίσετε την πορεία σας. Επίσης, ανάμεσα στις πόλεις μπορεί το αυτοκίνητό σας να πάθει κάποια ζημιά ή να συναντήσετε κάποιο κλειστό δρόμο από αυτοκίνητα και να χρειάζεται να κατέβετε να τα σπρώξετε ή να πάτε από άλλους δρόμους με ότι κινδύνους εγκυμονεί η καθεμία από αυτές τις επιλογές.

Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά καλές ιδέες, που θα προσέθεταν ιδιαίτερη αντοχή στο χρόνο, αν ήταν πιο σωστά δομημένες. Για παράδειγμα, αν δεν ψάξετε καθόλου για βενζίνη, κάποιο στιγμή το αυτοκίνητό σας θα μείνει. Σε εκείνο το σημείο, μπορείτε να μαζέψετε πάλι μπιτόνια με καύσιμο και να συνεχίσετε την πορεία σας. Είναι ανώφελο όμως το να στείλετε κάποιον να ψάξει για βενζίνη, ενώ παράλληλα χαλάτε χώρο στο inventory σας γι’ αυτό. Το καλύτερο και πιο χρήσιμο που έχετε να κάνετε είναι απλά να πάτε στον προορισμό σας όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ένστικτο επιβίωσης
Αν είστε τύπος που θέλετε να ξεσηκώσετε όλη την πίστα και να μην αφήσετε το παραμικρό αντικείμενο που δεν πήρατε, τότε θα πρέπει να μαζέψετε αποθέματα υπομονής για δύο λόγους: α)Το σύστημα checkpoint και β)Το ότι θα συνειδητοποιήσετε ότι χάσατε ώρες απ’ τη ζωή σας.

Για το πρώτο, θα πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι υπάρχουν 1-2 checkpoints μέσα σε κάθε level, συνήθως όταν μιλάτε με κάποιο άτομο που έχει σχέση με την κύρια αποστολή σας. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχετε φάει δύο ώρες σε αποστολή που κανονικά διαρκεί περίπου 10 λεπτά, μόνο και μόνο για να την ψάξετε από άκρη σε άκρη και να πάρετε όλα τα εφόδια που θα σας βοηθήσουν στις επόμενες πίστες. Αφού φάτε τις ώρες σας και τελικά φτάσετε στον προορισμό σας, που είναι και το checkpoint, μπορεί να σας την πέσουν τα zombies. Αν γίνει κάτι τέτοιο και πεθάνετε, τότε θα πρέπει να ξεκινήσετε και πάλι απ’ την αρχή της πίστας, χωρίς ίχνος απ’ τα αντικείμενα που μαζέψατε με τόσο κόπο!

Σε αντίθεση με άλλα games που έχουν το στοιχείο του loot και σας βοηθούν στην πορεία, το The Walking Dead: Survival Instinct φαίνεται σαν να σας τιμωρεί που ψάχνετε για τα αντικείμενα που έχει κρυμμένα. Για αρχή δεν υπάρχει χάρτης, ώστε να έχετε μια ιδέα για το τι σας περιβάλλει και να θυμάστε καλύτερα πού έχετε ψάξει και πού όχι. Επίσης όταν πεθάνετε και πάτε να συλλέξετε και πάλι τα αντικείμενα που χάσατε, θα απογοητευθείτε. Οι τοποθεσίες των εχθρών και των αντικειμένων αλλάζουν με τυχαίο τρόπο. Αυτό μπορεί να σας εκνευρίσει περισσότερο, αυξάνει όμως έτσι τυπικά την αντοχή του σεναρίου.

Σε κάθε πόλη του Survival Instinct θα βρείτε όλα τα απαραίτητα αντικείμενα που χρειάζεστε, συνεπώς δε χρειάζεται να πραγματοποιήσετε εκτενή αναζήτηση. Ακόμα και προς το τέλος του, αν είστε τελείως «γυμνοί», θα βρείτε εκεί τα αντικείμενα που θα χρειαστείτε. Ενώ το gameplay απ’ την αρχή ενισχύει την τακτική για διαχείριση και προνοητικότητα, στην ουσία είναι απολύτως κενό. Αν προσπαθήσετε να συλλέξετε αντικείμενα και να εξερευνήσετε όλους τους χώρους γύρω σας, τότε ενδέχεται να περάσετε μέχρι και μία ώρα σε κάθε πόλη. Η συνολική διάρκεια ανέρχεται σε 13-15 ώρες και το μόνο replayability έγκειται στις εναλλαχτικές διαδρομές που οδηγούν σε νέες τοποθεσίες. Η πραγματική όμως διάρκεια (αυτή που σας καθοδηγεί μέσω της πυξίδας για να πηγαίνετε από objective σε objective) είναι γύρω στις 6-8 ώρες.

Οι «περπατημένοι» νεκροί
Όταν ξεκινάτε το παιχνίδι σας προτρέπει να κινηθείτε με stealth τρόπο. Μιας και στην αρχή ο εξοπλισμός σας δε θα φτάνει για να αντιμετωπίσετε τα δεκάδες ζόμπι που θα το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να επιτίθεστε σε ένα ζόμπι τη φορά ή να τα αποφεύγετε τελείως. Με το κουμπί Ο περπατάτε σκυφτός και πιο αθόρυβος. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι νεκροζώντανοι δε μπορούν να σας δουν, απλά ακούγονται λιγότερο τα βήματά σας. Όταν αφεθείτε λίγο και «παίξετε» με την A.I., θα δείτε ότι τα πράγματα είναι τραγικά. Το παιχνίδι δεν έχει επιλογή βαθμού δυσκολίας και ενώ στην αρχή αυτό είναι μυστήριο, στην πορεία καταλαβαίνετε ότι όταν η A.I. είναι απλά ανύπαρκτη τότε πολύ απλά...δε χρειάζεται βαθμός δυσκολίας!

Σε άλλα αντίστοιχα zombie games συνήθως οι εχθροί εντοπίζουν τον πρωταγωνιστή και κατευθύνονται πάνω του. Στο Survival Instinct αν υπάρχει μια πόρτα ανάμεσά σας, τότε μπορείτε να κοροϊδεύετε τους -εγκεφαλικά νεκρούς- εχθρούς σας επ’ άπειρον. Όταν κλείσετε μια πόρτα, θα αρχίσουν να την κοπανάνε μέχρι να σπάσει. Αν απομακρυνθείτε, τότε θα ξεχάσουν την ύπαρξή σας. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και όταν καταφέρνετε να τους ξεφύγετε τρέχοντας. Σας ακολουθούν για κάποια μέτρα και μετά τίποτα. Το μοτίβο της κάθε πίστας είναι το εξής. Ξεκινάτε απ’ τη μία μεριά, ακολουθείτε το βελάκι της πυξίδας σας, φτάνετε σε έναν NPC, πατάτε το τετράγωνο για να του μιλήσετε, συνεχίζετε την πορεία σας , στο επόμενο σημείο ξανά το ίδιο και στο τέλος θα πρέπει να επιστρέψετε στο σημείο απ' όπου ξεκινήσατε για να ολοκληρώσετε την μίνι περιπέτειά σας στην εκάστοτε πόλη. Τόσο απλά, τόσο βαρετά.

Δεν τίμησε το όνομα της σειράς και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το Adventure της Telltale.

Στις περισσότερες περιπτώσεις θα καταφέρετε να τρέξετε από τη μία άκρη του χάρτη στην άλλη και να μην κάνετε τίποτε άλλο! Εξαίρεση αποτελούν κάποια scripted σενάρια στα οποία τα zombies σας αρπάζουν κι εκεί παίζετε ένα minigame στο οποίο προσπαθείτε να βρείτε στόχο στο κεφάλι τους για να τους καρφώσετε το μαχαίρι σας. Αυτός επίσης είναι και ο πιο αποδοτικός τρόπος να ξεπαστρέψετε μεγάλες ομάδες εχθρών, καθώς θα χάσετε ελάχιστη ενέργεια. Ο άλλος τρόπος είναι να χρησιμοποιείτε ελιγμούς ή να τα σημαδεύετε ενώ σας κυνηγάνε και έρχονται κατά πάνω σας.

Όσο και αν προκαλεί ταραχή το παραπάνω σενάριο και κάπου εκεί να εκτιμάμε το τι έχει να μας προσφέρει σε horror, τόσο καλύπτεται απ’ το πόσο «χαλασμένα» είναι τα στοιχεία του παιχνιδιού και κανένα δε δουλεύει σε συνοχή με το άλλο. Δε θα έπρεπε να είναι λογικό το να ορμήξετε μέσα στο μπούγιο των νεκρών, επειδή είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να τους ξεφορτωθείτε. Δε γίνεται να πεθαίνετε με 5 σφαλιάρες απ’ τα ζόμπι και να μην πεθαίνετε όταν σας πιάνουν 10 από αυτά. Αντίστοιχα το να σας γυρνούν την πλάτη και να ξεχνούν ότι υπάρχετε είναι επίσης απαράδεκτο. Όλα αυτά κάνουν όλο το σύστημα του gameplay τελείως ανισόρροπο.

Με λίγα λόγια, θα ευχαριστηθείτε ότι έχει να προσφέρει το The Walking Dead: Survival Instinct μόνο αν στην αρχή χρησιμοποιείτε το stealth και στην πορεία αρχίσετε σταδιακά να επαφίεστε στα πυροβόλα όπλα. Αυτή είναι η πορεία που θέλουν οι developers να ακολουθήσετε. Αν κάνετε οτιδήποτε άλλο, θα νιώσετε ότι χάνετε χρόνο απ’ τη ζωή σας (όχι ότι δε θα το νιώσετε έτσι κι αλλιώς) και δε θα το πάρετε στα σοβαρά. Αφήστε λοιπόν το loot για άλλα games όπου θα έχετε τις σωστές απολαβές.

Kάτι τρέχει με τον Merle
Σε ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές τα αδέρφια Dixon, θα περίμενε κάποιος αν μη τι άλλο, να υπάρχει co-op. Αντίθετα δεν υπάρχει ίχνος multiplayer. Επίσης θα έλεγε κανείς ότι τουλάχιστον θα έπρεπε να συνοδεύουν τον Daryl πρωτίστως ο αδερφός του και μετά ίσως και κάποιοι άλλοι απ’ τους επιζήσαντες. Σε κάθε πίστα θα είστε μόνος σας. Δεν τίθεται θέμα για κάποιον NPC να σας ακολουθήσει, όπως επίσης ακόμα και οι δικοί σας, που τους στέλνετε για εφόδια, δεν πρόκειται να εμφανιστούν ποτέ μες στην πίστα. Θα δείτε μόνο ένα μήνυμα για το τι συνέλλεξαν στο τέλος της πίστας. Ο Merle εμφανίζεται σε μετρημένες σκηνές και ποτέ σε gameplay. Μιλάμε δηλαδή στην ουσία για χαμένες ευκαιρίες, ειδικά για ένα παιχνίδι που έπρεπε να βασιστεί σε όλα αυτά.

Κάπου εκεί, στη μέση του campaign είναι που θα συνειδητοποιήσετε πόσο ρηχό κατέληξε να είναι. Όλα αυτά τη στιγμή που οι αρχικές του ιδέες είχαν προοπτικές. Ίσως έπρεπε να γίνουν περικοπές στον προϋπολογισμό ή ίσως δε δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος λόγω βιασύνης, ώστε να συμπέσει η κυκλοφορία μαζί με το τέλος της τρίτης σεζόν της σειράς, το αποτέλεσμα όμως διέπεται από προχειρότητα.

Για τα μάτια των ζόμπι
Η game engine του The Walking Dead: Survival Instinct ονομάζεται Infernal και πρόκειται για in-house δημιουργία της Terminal Reality για την τωρινή γενιά κονσόλων. Είναι πολύ σπάνιο για μια τόσο μικρή εταιρεία να έχει δική της μηχανή. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Για να στηθεί μια καλή μηχανή χρειάζεται γνώση, εμπειρία, budget και ταλέντο. Ήταν εκ των προτέρων δύσκολο λοιπόν να ανταπεξέλθει η Terminal Reality σε κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα φαίνεται απ’ την πρώτη ματιά που θα ρίξετε στην τελευταία δημιουργία τους.

Έχοντας παίξει τα προηγούμενα games που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, όπως Tomb Raider, Crysis 3 και άλλα, όταν αντικρύσετε το Survival Instinct θα νομίζετε ότι...κάτι μπήκε στο μάτι σας. Στη συνέχεια θα θέλετε να εξετάσετε ότι όντως έχετε συνδεδεμένη την κονσόλα με HDMI και όχι με το composite καλώδιο. Επικρατεί λοιπόν μια γενικότερη θολούρα. Θολά textures, θολά φίλτρα, στατικός φωτισμός, καμία λεπτομέρεια και κανένα εφέ. Μέχρι και οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν στο μενού και τις loading screens είναι χαμηλής ανάλυσης. Κι όλα αυτά για ένα παιχνίδι που έχει και μεγάλα loading times, αλλά θέλει και αναγκαστικό installation.

Φυσικά δε λείπουν κι άλλα θέματα στον τεχνικό τομέα. To πιο συνηθισμένο είναι το clipping, καθώς παντού γύρω σας θα βλέπετε τους περιπλανώμενους να βάζουν πόδια και χέρια μέσα σε κάδους, κουτιά, να περνούν τα χέρια τους απ’ τα textures στις πόρτες και άλλα πολλά. Στην έκδοση για PS3 που δοκιμάσαμε, πέφτει μέχρι και το frame rate σε κάποιες περιπτώσεις όπου έχουμε κάποια εφέ φωτιάς και το πλήθος των ζόμπι έχει αυξηθεί, πράγμα ανεπίτρεπτο για τέτοιας ποιότητας εικόνα.

Υπάρχει ακόμη ένα πολύ ιδιαίτερο εφέ που σας δείχνει ότι κουραστήκατε απ’ το τρέξιμο, καθώς θα βλέπετε ζουμιά να τρέχουν απ’ το πάνω μέρος της οθόνης σας. Υποτίθεται είναι ο ιδρώτας που μπαίνει στα μάτια! Το άλλο πολύ ενοχλητικό είναι ότι παντού υπάρχουν αόρατα εμπόδια. Οι χώροι γύρω σας είναι κλειστοί από «βολικά» τοποθετημένα αυτοκίνητα, ώστε εσκεμμένα να μην υπάρχει η open world εξερεύνηση. Στο ίδιο πρόβλημα συντελεί και το γεγονός ότι δεν φαίνεται ποιες πόρτες ανοίγουν και ποιες όχι, όπως επίσης είναι δύσκολο να διακρίνετε από μακριά ποια αντικείμενα είναι προς συλλογή.

Τα μόνα καλά στοιχεία οπτικά είναι ίσως η εμφάνιση των πρωταγωνιστών που είναι αναγνωρίσιμοι και τα ικανοποιητικά τρομαχτικά πρόσωπα των εχθρών σας. Παρόλα αυτά, τα animations είναι λιγοστά και ελάχιστα δουλεμένα, ενώ θα διακρίνετε το πολύ 10 διαφορετικά μοντέλα από ζόμπι. Φυσικά μην περιμένετε να δείτε τρύπες, κρεμάμενα μέλη και άλλες «αηδίες» που μας έχει συνηθίσει η σειρά, αλλά τουλάχιστον μπορείτε να πετσοκόψετε τα άκρα κάποιου ζόμπι… προτού εξαφανιστεί ως δια μαγείας.

Τα γρυλίσματα των νεκρών
Όταν έχετε μπροστά σας ένα παιχνίδι που ξέρετε απ’ τα πρώτα κιόλας λεπτά ότι πρόκειται για «αρπαχτή» σίγουρα δεν περιμένετε πολλά απ’ τον ηχητικό του τομέα. Παρόλα αυτά, η Terminal Reality έρχεται να μας εκπλήξει με την πρόσληψη του Gordy Haab στη δημιουργία νέου μουσικού υλικού, αλλά και στην έκταση των δικαιωμάτων που πήρε η Activision για τη σειρά. Τα δικαιώματα συμπεριλαμβάνουν ακόμα και το original soundtrack, αλλά και τις φωνές των δύο πρωταγωνιστών Norman Reedus και Michael Rooker (όπως και την εμφάνισή τους).

Στα ηχητικά εφέ η ακουστική από τις σφαίρες των όπλων εντυπωσιάζουν και κάθε αμβλύ ή αιχμηρό όπλο συνοδεύει τα χτυπήματά του απ’ τα απαραίτητα αηδιαστικά εφέ που θα περίμενε κανείς όταν κόβονται χέρια και πόδια ή σπάτε τα κεφάλια των ζωντανών νεκρών με βαριοπούλα. Τα voice overs είναι μέτρια προς καλά σε ελάχιστες περιπτώσεις, καθώς είναι εμφανές ότι οι ηθοποιοί δεν είχαν και πολύ υλικό για να δουλέψουν τους χαρακτήρες τους. Οι πρωταγωνιστές (ειδικά ο Merle) ακούγονται αρκούντως ενοχλητικοί, όπως άλλωστε στη σειρά, κάτι που είναι θετικό.

Μόνος με τα zombies...
Δυστυχώς το The Walking Dead: Survival Instinct είναι το απόλυτο παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι τα games που βασίζονται σε ταινίες/σειρές δεν πετυχαίνουν. Κρίμα γιατί με προσπάθειες σαν της Telltale τείνουμε να ξεχάσουμε αυτό τον κανόνα. Η Activision είναι όμως εκεί για να μας τον υπενθυμίσει. Ακόμα κι αν αχνοφαίνονται κάποιες καλές ιδέες, σίγουρα δεν έχουν εφαρμοστεί όπως θα έπρεπε. Είναι αρκετές όμως για να μην πέσει βαθύτερα το δημιούργια αυτό στον "οχετό" που δημιουργεί κυρίως ο τεχνικός τομέας του και σε δεύτερη φάση η προχειρότητα του gameplay που το διακρίνει. Αν πέσει στα χέρια σας τότε ενδέχεται να βλάψει τη γνώμη σας για τη σειρά.

Το Survival Instinct σίγουρα δεν έχει τις χειρότερες ιδέες που έχετε δει σε video game, ούτε το χειρότερο ήχο, ούτε τη χειρότερη αντοχή στο χρόνο. Ίσως έχει μία από τις χειρότερες game engines που έχετε δει εδώ και καιρό. Στο σύνολό του απογοητεύει με αφοπλιστική άνεση, αφού δεν εκπληρώνει όσα περίμενε κάποιος οπαδός της σειράς ή ένας gamer που απλά θα ήθελε έναν Survival Horror τίτλο. Αν θέλετε οπωσδήποτε Action τίτλο για να σκοτώνετε τις ορδές των ζωντανών νεκρών, υπάρχουν πολύ καλύτερες προτάσεις εκεί έξω.

Θετικά:
- Πολύ καλή ποιότητα ήχου
- Κάποια ψήγματα καλών ιδεών στο gameplay
- Ορισμένα στοιχεία τρόμου που μπορεί να σας διασκεδάσουν

Αρνητικά:
- Τα γραφικά είναι άσχημα ακόμα και για παιχνίδι προηγούμενης γενιάς
- Το σενάριο απογοητεύει πλήρως τους οπαδούς της σειράς
- Κάθε σπιθαμή του είναι προχειροφτιαγμένη
- Aνύπαρκτη A.I.

Βαθμολογία
Γραφικά: 5
Ήχος: 7
Gameplay: 4
Αντοχή: 5
Γενικά: 5.5

Οι οπαδοί της σειράς, καλά θα κάνουν να το προσπεράσουν και να κοιτάξουν το παιχνίδι της Telltale, αν θέλουν την εμπειρία του The Walking Dead.

Παύλος Κρούστης