24 χρόνια χωρίς την Αλίκη Βουγιουκλάκη: Η ζωή μιας σταρ μέσα από δικές της δηλώσεις!

18:13 23/7/2020 - Πηγή: Fays Book

Ήταν 23 Ιουλίου το 1996 όταν το πιο λαμπρό αστέρι “έσβησε” βυθίζοντας σε θλίψη ολόκληρη την Ελλάδα. Έμοιαζε με ψέμα πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Αλικάκι για πολλούς, η προσωποποίηση της αισιοδοξίας, “έφυγε” από τη ζωή, τρεις ημέρες μετά τα 62α γενέθλια της.

Η Αλίκη μπορεί να μην βρίσκεται πια στη ζωή, όμως 24 χρόνια μετά τον θάνατο της, εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσα μας και να χαρίζει αυτό το γέλιο που αγάπησε ολόκληρη η χώρα. Οι ταινίες της συνεχίζουν

να παίζονται στη τηλεόραση και μάλιστα, τις παρακολουθούν ακόμη και νέα παιδιά που ήρθαν στη ζωή μετά τον θάνατο της. Φυσικά, οι αποκαλύψεις που γίνονται συχνά για τη ζωή της, κάνουν τον γύρο του διαδικτύου και απασχολούν τα Μέσα.

Με αφορμή την συμπλήρωση των 23 χρόνων από τη μέρα που η ηθοποιός πέθανε, εντοπίσαμε δηλώσεις που έκανε σε περιοδικά και τηλεοπτικές συνεντεύξεις, οι οποίες αποκαλύπτουν τη γυναίκα πίσω από τη μεγάλη σταρ!

“Χαράς τους πολλούς έρωτες που είχα. Δυο τρεις αξιόλογους ανθρώπους και δυο τρεις λαμπερούς και αυτό ήταν όλο. Νομίζω πως κάπου στην «προσωπική μου ζωή» ενώ φαίνεται ότι περνάω πολύ καλά έχω «ταλαιπωρηθεί» με την έννοια ότι ψάχνω από μικρή ένα ηθικό στήριγμα, έναν άντρα, δεν έχει σημασία η ηλικία του που θα μπορεί να με λέει «κορίτσι μου» και ίσως έφτασε η στιγμή να πω «αυτό θέλω». Ναι θα’θελα να παντρευτώ. Πάντα ήθελα να έχω μια οικογένεια. Καρκίνος ζώδιο κλασικό που του αρέσει η οικογένεια, το σπίτι, η τάξη. Οικογένεια δεν μπόρεσα να έχω εκτός από την περίοδο που έζησα με τον Δημήτρη. Αλλά τελείωσε και το τέλος μιας σχέσης εμένα με πονάει”. 

“Εγώ νομίζω, ήμουν αληθινή, όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν σταρ είμαι πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες. Έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ. Κατάλαβες; Δεν είμαι δήθεν όμορφη. Είμαι αυτή που είμαι. Δεν διεκδικώ πράγματα που δεν είμαι. Για αυτό κρατάω στον χρόνο, για αυτό και οι γυναίκες έχουν πάντα την περιέργεια να τους αποκαλύψω κάποιο μυστικό. Το μυστικό είναι να μάθεις να διεκδικείς αυτό που σου αξίζει και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Εγώ, από την μέρα που μπήκα στην δραματική σχολή, κρυφά από την μάνα μου είχα ένα στόχο: να ξεφύγω από μια ζωή που δεν μου άρεσε. Διεκδικούσα αυτό που δεν είχα, έπρεπε να το κερδίσω”.

“Περνάω κάθε μέρα στιγμές πανικού. Γιατί ζω και ζω έντονα. Άρα και ο πανικός μου έχει πολύ ένταση, πολλά ρίχτερ. Αλλά δεν κολλάω στο πρόβλημα για πολύ. Θα προσπαθήσω να βρω την λύση και θα την βρω. Και αν πέσει η νύχτα και δεν την έχω βρει θα πάρω το ηρεμιστικό μου χάπι και θα πω σαν την Σκάρλετ Ο’ Χάρα «καλή σου νύχτα Αλίκη αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα»”.

“Τι θα πει αν είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένες στιγμές ζούμε όλοι οι άνθρωποι. Ευτυχία στην διάρκεια δεν υπάρχει και όπως και μια ηρωίδα σε ένα έργο που έχω παίξει, «Την ευτυχία δεν την μετράς με το μήνα ούτε την απαιτείς. Μόνο της ευχαριστείς όταν έρθει, αν έρθει, όση έρθει. Και την ευχαριστείς όταν θα φύγει, αν φύγει, που θα φύγει και εκείνη την στιγμή λες καλύτερα που στάθηκε μαζί μου έστω και μια στιγμή, δυο στιγμές» Ε, λοιπόν, λέω και εγώ σε όλο τον κόσμο: Αυτές τις δυο στιγμές ευτυχίας που μπορείς να τις ζήσεις ουσιαστικά και ειλικρινά, είναι όλη η ουσία, η ομορφιά και η γεύση της ζωής. Και εγώ αυτές τις στιγμές τις έχω πάρει στην ζωή μου και τις γεύομαι ακόμα”.

“Δεν χρειάζεται να φορέσω Valentino η Armani για να τηγανίσω δυο αυγά μάτια η καμιά ομελέτα. Που παρεμπίπτοντος την κάνω και πολύ καλά. Δεν μου χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ό΄τι χρειάζεται σε κάθε άνθρωπο που θέλει να ζει σαν άνθρωπος. Σκέψου να έπινα καφέ σε μπρίκι με χρυσή λαβή. Ποιος είμαι ; Ο Ζάχος Χατζηφωτίου που όπως έγραψε είχε χρυσό γκιο-γκιο στα παιδικά του χρόνια. Όχι δεν μου χρειάζεται η πολυτέλεια σε καθημερινό επίπεδο. Τρώω καρπούζι με την φλούδα. Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω”.

“Αν είμαι δυνατή; Μα στον έρωτα όλοι είμαστε αδύνατοι και εγώ είμαι συνεχώς ερωτευμένη, αλλιώς η ζωή μου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Δυνατή νιώθω όταν δουλεύω και ετοιμάζω τις μεγάλες μου θεατρικές παραγωγές . Αλλά μόνο εκεί”.

“Φοβάμαι πολύ τον θάνατο και την μοναξιά. Τον θάνατο γιατί αγαπώ πολύ την ζωή, γιατί μου είναι αδύνατο να ανεχτώ την έννοια του αναπόφευκτου τέλους. Και την μοναξιά με την έννοια της απομόνωσης. Ποτέ δεν έχω ζήσει μόνη. Είμαι πάντα περιτριγυρισμένη από κόσμο. Από το κοινό από τους δημοσιογράφους από τους φίλους από τους ανθρώπους τους δικούς μου στο σπίτι”.

“Δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος φεύγει και τελειώνει , γίνεται χώμα, αέρας και εξαφανίζεται από προσώπου γης. Πιστεύω πως κάποτε επανέρχεται, ζει, δημιουργεί, ανανεώνεται μέσα σε ένα αιώνιο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου”.