Η ομορφιά υπάρχει παντού…ακόμα και μέσα στα νοσοκομεία!

21:06 19/3/2025 - Πηγή: Fays Book

Ιπποκράτειο: 8ος όροφος

18.3.2025 / ώρα 20:30

Κυκλοφορούν αόρατες κάπως χαμένες αλλά πάντα δυνατές, διακριτικές σαν σκιές στους διαδρόμους των νοσοκομείων!

Κοιτούν στα μάτια τον αγαπημένο τους, του κρατούν σφιχτά το χέρι, αγωνιούν μαζί του, τον φροντίζουν σαν να ήταν μωρό, τον ταχταρίζουν και έχουν πάντα έναν λόγο παρηγοριάς να του πουν!

“Κάνε κουράγιο, θα περάσει, μαζί είμαστε, σε άφησα εγώ ποτέ, μαζί στα εύκολα και τα δύσκολα, η ουρά έμεινε θα πάμε γρήγορα σπίτι μας να συνεχίσουμε τη ζωή μας, θα σου μαγειρέψω τα καλύτερα…” Αυτά ακούς σε δωμάτια και διαδρόμους, άλλοτε

ψιθυριστά και άλλοτε ηχηρά!

Μέσα στο νοσοκομείο άλλωστε δεν υπάρχουν τσακωμοί, το ζευγάρι γίνεται μια γροθιά, και ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο!

“Έρχεται Πάσχα να παραγγείλουμε αρνί Ρούλα”, ακούω στο διπλανό κρεβάτι από τον κύριο Κώστα που ταλαιπωρείται χρόνια με την υγεία του… αλλά δεν το βάζει κάτω, ελπίζει παλεύοντας με το “θηρίο” και αυτός στον 8ο όροφο της Πανεπιστημιακής Κλινικής του Ιπποκρατείου.

Περνούν γιατροί εξετάζουν, τα βήματα και οι φωνές του χειρουργού Θεοδωρόπουλου, για να έχει πλήρη γνώση της πορείας των ασθενών, ακούγονται από μακριά. Και αυτός μάχεται καθημερινά… αγωνιά, δεν έχει πάντα ευχάριστα να πει και έχει αυτόν τον “άχαρο” ρόλο. Μετά νοσηλευτές έρχονται για τα διαδικαστικά, αυτές βγαίνουν έξω από το θάλαμο νοσηλείας, κάποιες στιγμές λυγίζουν και κλαίνε στα κρυφά.

Δεν κάνει να τις δουν είναι μαχήτριες, έτσι έμαθαν! Πρέπει να στέκονται άγρυπνοι φρουροί για το άλλο τους μισό, να είναι αισιόδοξες και χαμογελαστές όσο και εάν πονάνε! Να είναι πάντα εκεί, να δείχνουν υπομονή και επιμονή βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό τους.

Δεν έχουν την πολυτέλεια να παραπονεθούν για κούραση, δεν μπορούν να δείξουν αδυναμία, έχουν αντοχές αυτές! Κουλουριασμένες στην πλαστική καρέκλα προσπαθούν να βολευτούν για να χαλαρώσουν! Αλλά για αυτές στιγμές ηρεμίας δεν υπάρχουν, ακόμα και όταν για λίγο κλείσουν τα μάτια, είναι εκεί νοητά… κεριά αναμμένα, ζωντανά.

Μιλούν στο κινητό, δίνουν αναφορά για την πορεία του ασθενούς, ρωτάνε, ζητάνε, διεκδικούν την προσοχή!

Είναι οι γυναίκες σύζυγοι-σύντροφοι των ασθενών που καθεμία τους είναι μοναδική και αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου! Σε όλες τις γυναίκες που παρατηρώ αυτές τις μέρες στον 8ο όροφο του Ιπποκρατείου, και δεν είναι λίγες, που είναι όμορφες στη ψυχή και κερδίζουν όλα τα εύσημα!

Τις θαυμάζω για την υπομονή και την δοτικότητα τους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν δίνουν μόνο οι ασθενείς μάχη μέσα στα νοσοκομεία. Ούτε μόνο οι γιατροί και οι νοσηλευτές.

Και οι φροντιστές, οι αφανείς ήρωες, δίνουν έναν μεγάλο αγώνα που είναι δύσκολος, σκληρός και διαρκής.

Αν καμιά φορά το παίζουν γιατροί μπροστά στους “γιατρούς”, αν καμιά φορά αμφισβητούν, είναι απότομες και απαιτητικές…μην τις κακολογείτε. Έχουν περάσει πολλά…και καμία φορά τα ψυχικά αποθέματα στερεύουν!

Για να μην αδικήσω κανέναν μπορεί το κείμενο να είναι ένα αφιέρωμα στη γυναίκα, που αντέχει τα πάντα, ωστόσο όλοι οι φροντιστές χρειάζονται την κατανόηση και την αγάπη μας!

Είναι γιοί, κόρες, πατέρες, μάνες, σύζυγοι, σύντροφοι, αδερφοί, αδερφές, γονείς, συγγενείς ακόμα και στενοί φίλοι…

Υ.Γ: Σύμφωνα με έρευνες το τυπικό προφίλ του φροντιστή στη χώρα μας είναι γυναίκες 45-75 ετών.

Ο φροντιστής καλείται να αναλάβει συμπληρωματικά τη νοσηλευτική φροντίδα του ασθενή στο νοσοκομείο και αποκλειστικά στο σπίτι, την παροχή ψυχολογικής υποστήριξης, οικιακής φροντίδας, διαχείριση των οικονομικών του ασθενή. Φυσικά με αντίστοιχη επιβάρυνση της ψυχικής του υγείας.

Αυτό που βλέπω πως λείπει στη χώρα μας είναι η παροχή υποστήριξης από την Πολιτεία είτε σε επίπεδο οικονομικής στήριξης είτε σε επίπεδο ουσιαστικής πληροφόρησης για τυχόν υπηρεσίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν είτε σε επίπεδο πρακτικών διευκολύνσεων.

Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 3 εκατομμύρια άτυποι φροντιστές.

Πηγή φωτογραφιών: Pexels