Frappeconomy: Όταν τα θρησκευτικά νίκησαν την επιχειρηματικότητα

09:14 6/2/2014 - Πηγή: New Money

Ο όρος Frappeconomy δεν είναι δικός μου. Πρόκειται για τον εύστοχο νεολογισμό - ρεαλιστικό χαρακτηρισμό της ελληνικής οικονομίας του καθηγητή Παναγιώτη Πετράκη. Τί είδε λοιπόν ο έγκυρος αναλυτής της οικονομικής πραγματικότητας; Πως από μια οικονομία βασισμένη στις κατασκευές, το real estate, τη λιανική σε ένδυση και υπόδηση και τις λογιστικές υπηρεσίες, σήμερα περάσαμε λόγω κρίσης στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μονάχα από την καφεστίαση.

10.003 ήταν οι νέες επιχειρήσεις αυτού του κλάδου που ιδρύθηκαν το 2012 σε σύνολο

42.367 νέων. Δεν σας φτάνει αυτό το στατιστικό δεδομένο; Η δεύτερη κατηγορία νέων στην ίδρυση εταιρειών είναι αυτή της λιανικής σε ένδυση και υπόδηση με 2.100 καινούργιες επιχειρήσεις να ανοίγουν το 2012. Δηλαδή ο φραπέ ήταν τέσσερις φορές επάνω από τη δεύτερη σε μέγεθος κατηγορία νεοφυών επιχειρήσεων!

Για ποιο λόγο όμως οι Έλληνες νέοι επιχειρηματίες αντί να καινοτομήσουν και να στραφούν στα εντελώς καινούργια πεδία επιχειρηματικότητας στρέφονται στην ευκολία του φραπέ και του φαγητού; Γιατί οι νέες τεχνολογίες που σαρώνουν συνιστώντας μια επανάσταση παντού, στην Ελλάδα δεν ευδοκιμούν;

Όταν στη δεκαετία του '90 ο κ. Πετράκης μαζί με τους συνεργάτες του εισηγήθηκαν την υιοθέτηση μαθήματος επιχειρηματικότητας στα σχολεία, οι σύμβουλοι του τότε υπουργού είχαν απαντήσει πως "οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες". Για την ακρίβεια ο τότε υπουργός του ΠΑΣΟΚ είχε επιλέξει να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση η εκμάθηση των θρησκευτικών και να μην υπάρξει ούτε μια ώρα για το πώς η κοινωνία μας θα προοδεύσει δια της ανάδειξης του επιχειρείν. Ποιος εξάλλου σε περιόδους σοσιαλμανίας και πράσινου λαϊκισμού να ήθελε τους "επάρατους" επιχειρηματίες όταν την ίδια στιγμή ορδές νέων συνωστίζονταν για ένα ρουσφετάκι στο δημόσιο. Δέκα χρόνια μετά, μια πολυεθνική εταιρεία, η Coca Cola 3E σε χορηγία της σε σχολείο της Θεσσαλονίκης με έκπληξη παρατήρησε πως ο Σύλλογος Γονέων δεν ήθελε καν αναφορά στο όνομα της επειδή "οι πολυεθνικές της αισχροκέρδειας και των μονοπωλίων δεν είναι αποδεκτές". Κι ας εργάζεται σε αυτές το 1/3 του συνολικού εργασιακού πληθυσμού της Ελλάδος.

Λογικό λοιπόν είναι τώρα που η οικονομία μας αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ύφεσης με διασωστικού κι όχι αναπτυξιακού ύφους πολιτικές, οι νέοι να μην έχουν τα εφόδια και τις παραστάσεις για να κάνουν κάτι άλλο.Οι εν αναμονή δημόσιοι υπάλληλοι που τελικά ποτέ δεν τα κατάφεραν να αλώσουν το Δημόσιο αφού το Κράτος έκλεισε τις πόρτες, στράφηκαν σε μια άλλη "ευκολία". Σε μια ακόμη "σιγουράντζα". Στα καφέ ή τα μπιλιαρδάδικα. Ως πότε όμως;

Στοίχημα λοιπόν από εδώ και πέρα μιας κοινωνίας ανώριμης ακόμα αλλά με σαφώς περισσότερες παραστάσεις είναι να πάει ένα βήμα παρακάτω. Να αλλάξει την διασωστική αυτή στρατηγική και να την κάνει πιο βαθιά και πιο οραματική. Να πατήσει στο πρόβλημα και να αναδείξει δια της τοποθέτησης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα της επιχειρηματικότητας.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος