O Γιουσέιν Μπολτ πανηγυρίζει το χρυσό της Κατερίνας Στεφανίδη

10:18 20/8/2016 - Πηγή: New Money

Παρέα με τον Γιουσέιν Μπολτ πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε η Κατερίνα Στεφανίδη, με την Ελληνίδα αθλήτρια να... ποζάρει μαζί με τον άνθρωπο-αστραπή από την Τζαμάικα. Οι τελικοί του 4Χ100 και του επί κοντώ, συνέπεσαν, με τους δύο χρυσούς Ολυμπιονίκες να ανταλλάσσουν συγχαρητήριες ευχές και να βγάζουν στην συνέχεια αναμνηστικές φωτογραφίες, με την χαρά τους, φυσικά, να μην μπορεί να κρυφτεί.

Ευτυχισμένη, σχεδόν «χαμένη» και σε κάθε περίπτωση μη έχοντας συνειδητοποιήσει το επίτευγμά της εμφανίστηκε η Κατερίνα Στεφανίδη μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ

μερικά λεπτά μετά τη νίκη της στο άλμα επί κοντώ και την ανάδειξή της σε χρυσή Ολυμπιονίκη.

«Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη. Νομίζω ότι ο Μιτς (σύζυγος και προπονητής της) το πίστευε πιο πολύ από μένα... Ήθελα να περάσω τα 4,90 αλλά δεν το κατάφερα. Νόμιζα πως η Σάντι (Μόρις) θα περάσει το ύψος (4,90 μέτρα) και θα πάρει το χρυσό. Άκουσα να πανηγυρίζουν και δεν ήξερα τι είχε γίνει, αλλά είδα τον άντρα μου να πηδά στον αγωνιστικό χώρο. Αποφεύγω να βλέπω από φέτος τις προσπάθειες των άλλων αθλητριών γιατί επηρεάζομαι» ήταν η πρώτη δήλωσή της.

«Κάνω επί κοντώ από τα 10 χρόνια μου. Είμαι στο στίβο 16 χρόνια, πιο πολλά από τη μισή ζωή μου. Είχα επιτυχίες μικρή αλλά και πολλά προβλήματα και χρειάστηκα πολλά χρόνια για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο, γι΄ αυτό είναι τόσο σημαντικό για μένα αυτό το μετάλλιο. Σχεδόν σταμάτησα, μετά ξανάρχισα, αλλά τελικά η χρονιά έχει πάει πολύ καλύτερα από ό,τι περίμενα» συνέχισε η χρυσή Ολυμπιονίκης.

«Ονειρεύτηκα αυτή τη στιγμή. Ήταν κάτι που το έβλεπα στο μυαλό μου πολύ καιρό. Όταν γύρισα από το Λονδίνο (Diamond League) στο Οχάιο είχα μια ενόχληση στο λαγονοψωΐτη. Έμεινα εκτός αγώνων, γι΄ αυτό ήρθα εδώ με μεγαλύτερο άγχος. Οι φυσιοθεραπευτές της ελληνικής και της κυπριακής αποστολής με βοήθησαν. Είμαι και με αντιβιοτικά τις τελευταίες ημέρες...» πρόσθεσε.

Όσο για το αν την άγχωσε η πρώτη χαμένη προσπάθειά της στα 4,80 μέτρα; «Μετά την πρώτη μου χαμένη προσπάθεια δεν ανησύχησα γιατί ήξερα πως θα χρειαζόταν μεγαλύτερο ύψος. Αντιμετώπιζα κάθε προσπάθεια σαν να ήταν η τελευταία. Το παγκόσμιο ρεκόρ έχει δρόμο ακόμη. Είχα όμως καλά άλματα στα 4,90 και πρέπει να τα ξαναδώ»