Tο μοιραίο λάθος του Σαμαρά με τους Γερμανούς

11:08 7/1/2014 - Πηγή: New Money

Με τους γερμανούς, είμαι πεπεισμένος εδώ και πολύ καιρό πλέον, ισχύει αυτό που εφάρμοζαν στην άγρια δύση: Πρώτα τους πυροβολείς και μετά τους ρωτάς.
Να τους δείξεις εμπιστοσύνη, καλή διάθεση και υποχωρητικότητα – για να θέσω ευγενικά αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε επίσης ενδοτικότητα και δουλικότητα – είναι σίγουρα ένα ολέθριο σφάλμα.

Δεν εννοώ όλους τους γερμανούς φυσικά: Σίγουρα όμως εννοώ τη νεοφιλελεύθερη ηγεσία τους των τελευταίων ετών, που έχει συνεπάρει και γοητεύσει την πλειοψηφία της γερμανικής κοινή γνώμης. Και την πολιτική της οποίας πληρώνει

την τελευταία τετραετία ο ευρωπαϊκός νότος, με την Ελλάδα να είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα.

Με αυτή τη γερμανική ηγεσία και την πολιτική της λοιπόν, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και επιβεβλημένη, εάν θέλει κανείς να πετύχει κάτι. Όσο μυρίζονται αδυναμία και υποτακτική διάθεση τόσο αποθρασύνονται. Είναι απλά μία τραγική αυταπάτη ότι εάν πας με τα νερά τους, θα δείξουν έλεος. Σεβασμό σε μία ισχυρή αντίσταση μπορεί, έλεος σε έναν καλόβολο αδύναμο ποτέ.

Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος του Σαμαρά από το καλοκαίρι του 2012. Για να μην πάμε ακόμη νωρίτερα, στον Παπανδρέου το 2010.

Ο Σαμαράς όμως έδειξε μία απίθανη και εντυπωσιακή πίστη το γερμανικό έλεος. Πίστευε ότι εάν γίνει ένας καλός πιστός του Βερολίνου, τότε η Μέρκελ θα τον βοηθήσει. Επέλεξε την πλήρη ταύτιση και την εφαρμογή των εντολών της κατά γράμμα, ευελπιστώντας ότι κερδίσει από τη… φιλευσπλαχνία της. Φευ!

Δεν είναι η σκληρή στάση, που τηρεί σταθερά το Βερολίνο, έναντι του ελληνικού προβλήματος. Η άρνησή του να συνδράμει ή έστω να επιτρέψει μία βιώσιμη λύση στην οικονομική κρίση. Η αυστηρή προσήλωσή του στη συνταγή της λιτότητας και της κοινωνικής καταστροφής.

Είναι και ο ιταμός τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στους… «αγαπημένους» τους.

Θα περίμενε άραγε κανείς στην κυβέρνηση ότι μετά από 18 μήνες αδυσώπητης πίεσης στην κοινωνία και τη χώρα, 18 μήνες πιστής εφαρμογής όλων των εντολών της Μέρκελ, θα υπήρχαν καθεστωτικά γερμανικά μέσα που θα εμφάνιζαν τον Σαμαρά ως «κατά φαντασίαν θεραπευμένο», όπως έκανε το Spiegel; Ή ότι η Deutsche Welle θα αναφερόταν στην ελληνική προεδρία με τίτλο ο «ζητιάνος στο θρόνο της Ευρώπης»;

Και δεν μιλάμε για τις απανωτές – αν και μάλλον ειλικρινείς – δηλώσεις γερμανών αξιωματούχων ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει στις αγορές το 2014. Ακόμη και σε επίπεδο ψυχολογία, είναι μάλλον οι δηλώσεις αυτές πλήγμα για την προσπάθεια της «αγαπημένης τους ελληνικής κυβέρνησης».

Το μοιραίο σφάλμα λοιπόν του Σαμαρά είναι ότι πίστεψε πως οποιαδήποτε πίεση προς το Βερολίνο και διαπραγμάτευση είναι αδιέξοδη τακτική και περιττή προσπάθεια. Και συμβιβάστηκε παραδιδόμενος στις ορέξεις της Μέρκελ. Η οποία έχει μία απλή και κυνική τακτική: Χρησιμοποιεί τους συμμάχους και πιστούς της, (όπως στο εσωτερικό με τον Ρέσλερ) όσο της είναι χρήσιμοι, μετά τους πετάει. Τόσο απλά…

Blogger Γιάννης Μακρυγιάννης