Αποκαθήλωση με βαρύ τίμημα

15:53 6/12/2013 - Πηγή: New Money

Δεν χάσαμε μόνο το 25% του ΑΕΠ μετά την είσοδο στο μνημόνιο. Εν έτει 2013, αρκετοί έχουν επιστρέψει στις συνθήκες ζωής της περασμένης γενιάς. Τότε που άναβαν το μαγκάλι για να ζεσταθούν και το έβγαζαν έξω. Τότε που τις Κυριακές έβλεπες ανθρώπους μ ένα ταψί να πηγαίνουν στο κοντινό φούρνο. Εκείνη η γενιά μεγάλωσε δύσκολα και πικραίνεται διπλά που επιστρέφουμε σ αυτές τις συνθήκες. Δέκα- δεκαπέντε χρόνια από το 1960 η επόμενη γενιά έβγαλε τα χειρότερα της χαρακτηριστικά.

Όταν επικράτησε η λογική του μεγάλου δημοσίου με τους πολιτικούς να προσλαμβάνουν τους κομματικούς στρατούς κάθε τέσσερα χρόνια. Μικρά «Σοβιέτ» δημιουργήθηκαν διάσπαρτα στην χώρα. Από τον οργανισμό αποξήρανσης της λίμνης Κωπαϊδος μέχρι το Ινστιτούτο Ελληνικών χορών. Ανάμεσα σε αυτά τα «Σοβιετ» και με παντελή έλλειψη ελέγχου και ανταγωνισμού αναπτύχθηκαν θύλακες από μεγάλα ιδιωτικά και κρατικά μονοπώλια, σε κάθε τομέα.

Και φυσικά η όλη κατάσταση χαρακτηρίστηκε από την ακραία υπερβολή του Έλληνα. Η υπερβολή έφτασε στο απόγειο με τον δανεισμό από τις Τράπεζες, πρώτα του κράτους, και μετά των πολιτών. Ορόσημο αποτέλεσε η απελευθέρωση των ορίων από τον τότε Διοικητή της Τραπέζης Ελλάδος κ. Γκαργκάνα. Μαθημένοι δίχως ανταγωνισμό οι επιχειρηματίες κοιτούσαν να γεμίζουν τις καταθέσεις στο εξωτερικό και κατέστησαν μεταπράτες. Όταν ο ανεκδιήγητος υπουργός Οικονομικών Παπακωνσταντίνου τους έκλεισε το μάτι, όλοι έστειλαν τον πλούτο εκτός χώρας και οι τράπεζες παλινδρόμησαν. Συμπερασματικά, λαός και η ανύπαρκτη «αστική» τάξη είχαν χάσει προ πολλού τον προορισμό τους. Μετά την οικονομική κατάρρευση η πολιτική ήταν θέμα χρόνου, όπως έδειξε η βραδιά των Καννών. Η αυτοκάθαρση δεν προχώρησε στα κόμματα και οι καινούργιοι εκπρόσωποι ήταν κατά τεκμήριο πολύ χειρότεροι. Κόμματα, Απο- κόμματα, κομματίδια διεκδίκησαν την ψήφο και έστειλαν στην Βουλή ανθρώπους που σε διαφορετικές συνθήκες δεν θα τολμούσαν να υποβάλλουν υποψηφιότητες. Η πολυδιάσπαση των κομμάτων και οι ακραίες θέσεις των κομμάτων αυτών έφεραν το αποτέλεσμα που επιθυμούσαν κάποιοι ξένοι. Τον βαθύ διχασμό των Ελλήνων και την επιστροφή σε άσχημες εποχές, πρώτα λεκτικά και κατόπιν με δολοφονίες. Και αφού γκρεμίστηκε η πολιτική, ένας άλλος θεσμός η δικαιοσύνη έκανε σε ένα χρόνο ότι, δεν είχε κάνει σε δεκαετίες. Θα είναι λοιπόν αρκετή, μια οικονομική ανάκαμψη να αποκαταστήσει θεσμούς και την εμπιστοσύνη που έχει απωλεσθεί ;

Για να απαντηθεί το ερώτημα πρέπει να βρεθούν ξανά λαός και μια αστική τάξη η οποία να γνωρίζει που θα πάει την χώρα. Επιχειρηματίες οι οποίοι δεν σκέπτονται την ληστεία των πάντων, αλλά που θα αναλάβουν ρίσκα και θα δώσουν δουλειές. Ουτοπία θα πείτε, με την κατάσταση που επικρατεί. Κι όμως, αν το καλοσκεφθεί κανείς οι νέοι επιχειρηματίες θα είναι οι κερδισμένοι της επόμενης περιόδου. Όσο μεγαλύτερο το ρίσκο, τόσο περισσότερο θα αυξηθούν τα κέρδη. Επείγει λοιπόν μια νέα κοινωνική συμφωνία, που θα διαθέτει ένα οργανόγραμμα για όλους. Οι επιχειρηματίες αφού θα κερδίσουν, οφείλουν να καταβάλλουν φόρους. Και από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι δεν θα είναι παρίες, αλλά θα λαμβάνουν ότι τους αναλογεί. Όσοι επιμένουν να μην αναλαμβάνουν ρίσκα και παίζουν τον ρόλο του δημόσιου – λειτουργού- δυνάστη θα συνεχίζουν να αποκαθηλώνονται. Πρώτα οι συνδικαλιστές, μετά οι πρυτάνεις και ούτω καθεξής. Δυστυχώς, μέχρι να ολοκληρωθεί η αποκαθήλωση, παρακολουθούμε τραγικές ιστορίες ανθρώπων που μόνο ένας Ντοστογιέφσκι ή Παπαδιαμάντης μπορούν να περιγράψουν. Ο χειμώνας της δυσαρέσκειας διαρκεί για δεύτερη χρονιά , και οι αντοχές δεν είναι πολλές. Βαρύ το τίμημα.

Blogger Δημήτρης Παφίλας