Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

14:15 6/2/2018 - Πηγή: New Money

Ως χώρα και ως κοινωνία βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που δεν μπορούμε πλέον να επιλέγουμε με βάση τις ιδεολογικές ταμπέλες των κομμάτων ποιους θα ψηφίσουμε.

Ούτε φυσικά με βάση τις -χωρίς εξαιρέσεις- ψευδείς υποσχέσεις τους.

Τι να πρωτοπιστέψει ο πολίτης από τα συνεχή ψέματα των πολιτικών, τι να υποθέσει για την πολιτική που θα ακολουθηθεί, τι να ελπίσει;

Τίποτα.

Φανταζόταν κανείς ότι η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμένου θα ήταν η δημοφιλέστερη στους Ευρωπαίους εταίρους ελληνική κυβέρνηση; Φανταζόταν

κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση θα εφάρμοζε τις πιο σκληρές πολιτικές λιτότητας, θα προχώραγε σε κάποιες τολμηρές μεταρρυθμίσεις (υπαγoρευμένες από τους ξένους) ή ότι θα προχωρούσε τις ιδιωτικοποιήσεις και θα έβρισκε αμέριστη υποστήριξη από το σύνολο των μεγάλων επιχειρηματιών της χώρας;

Οχι βέβαια... Πριν από δύο χρόνια, το καλοκαίρι του 2015, κόντεψε να μας βγάλει από την Ευρώπη, διέλυσε το σύμπαν και τρέλανε με τις παράνοιές της Ελληνες και ξένους. Λίγους μήνες μετά άρχισε να υπερθεματίζει για την υιοθέτηση σκληρών μέτρων. Χθες ο Πιερ Μοσκοβισί απάντησε επισήμως σε ερώτηση που τέθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι η Ελλάδα δεν ήταν υποχρεωμένη να αυξήσει τον ΦΠΑ στα νησιά, αλλά η κυβέρνησή της το αποφάσισε επειδή οι διαφορετικοί συντελεστές είχαν διοικητικό κόστος!

Οπως φυσικά η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να πνίξει στους φόρους την οικονομία και να διαλύσει τις επιχειρήσεις και τη μεσαία τάξη προκειμένου να εξακολουθήσει τις δημόσιες σπατάλες. Δεν της είπαν οι ξένοι τι να κάνει, εκείνη επέλεξε αυτά τα καταστροφικά μέτρα από τα μνημόνια.

Από την άλλη μεριά, βλέπεις τη συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας να διαλέγει τον Κυριάκο Μητσοτάκη κόντρα στους καραμανλικούς και τους ακροδεξιούς και τελικά ο Κυριάκος δύο χρόνια μετά αναγκάζεται να συρθεί σε υπερδεξιές λαϊκίστικες πολιτικές, ακολουθώντας τα κελεύσματα των δεξιότατων βουλευτών του και των λαϊκιστών. Τι να κάνει, θα μου πείτε, όταν έχει τους αγανακτισμένους να παρελαύνουν για το Σκοπιανό;

Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν θέσεις και απόψεις που πρέπει να εκφραστούν με το θάρρος της γνώμης που λέγαμε στο δημοτικό σχολείο, όπως εκφράζουν τις απόψεις τους πλέον (αρκετά συχνά) το Κίνημα Αλλαγής και προεξάρχοντα στελέχη του, με πρώτο τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και τι κατάλαβε ο Βενιζέλος, θα μου πείτε, αφού έχει τεθεί στο περιθώριο της πολιτικής και του κόμματός του; Τι θα καταλάβαινε, σας ερωτώ εγώ, αν, αντί να εκφράζει ειλικρινώς και τεκμηριωμένα τις θαρραλέες απόψεις του, όσο και αν ενοχλούν τους λαϊκιστές, έλεγε κοινοτοπίες, κραύγαζε εθνικιστικές κορόνες και χάιδευε τα αυτιά των ψηφοφόρων; Τι θα ήταν σε αυτή την περίπτωση; Τίποτα. Τι είναι τώρα; Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Καλύτερα όμως από το τίποτα και ενδεχομένως στο μέλλον να γίνει αντιληπτός. Εν πάση περιπτώσει, έχει το θάρρος της γνώμης του.

Για να επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα, οι δεξιοί δεν μπορούν πλέον να ψηφίζουν Ν.Δ. επειδή είναι «Δεξιά», οι αριστεροί δεν μπορούν να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι «αριστερός», οι νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να ψηφίζουν τις ακροδεξιές φωνές της Ν.Δ., ούτε να αγνοούν το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει για πρώτη φορά μία σχεδόν νεοφιλελεύθερη πολιτική -υπό την πίεση ασφαλώς των ξένων- χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Αυτά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να τα κάνει ο Μητσοτάκης, όπως δεν τα έκανε ο Σαμαράς διότι δεν θα τον άφηνε ο ΣΥΡΙΖΑ που ως αντιπολίτευση θα έκαιγε την Αθήνα.

Πώς θα διαλέξουν, λοιπόν, τι θα ψηφίσουν οι πολίτες όταν οι κεντροδεξιοί γίνονται ακροδεξιοί λαϊκιστές και οι αριστεροί νεοφιλελεύθεροι μινώταυροι που έχει πει και ο αγαπημένος δεξιός Πρόεδρος επί αριστερής κυβέρνησης Προκόπης Παυλόπουλος;

Το κριτήριο επιλογής των ψηφοφόρων, λοιπόν, πρέπει να είναι άλλο από τις ψευδεπίγραφες ετικέτες των κομμάτων. Το κριτήριο πρέπει να είναι ο ρεαλισμός και η αντικειμενικότητα στην κρίση, στο μέτρημα των υπέρ και των κατά κάθε κόμματος και, κυρίως, το όραμα για το πού θέλει ο κάθε πολίτης να πάει αυτή η χώρα και ποιος από τους πολιτικούς θα μπορούσε να κινηθεί καλύτερα προς αυτή την κατεύθυνση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, στις επερχόμενες εκλογές -και λέω επερχόμενες διότι οι συνάδελφοι του πολιτικού ρεπορτάζ επιμένουν ότι μπορεί σύντομα, εντός του έτους, ίσως και πριν από το καλοκαίρι να οδηγηθούμε για διάφορους λόγους σε εκλογές- θα πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά σε σχέση με το τι θα ψηφίσουμε. Φυσικά η αδράνεια, η απογοήτευση και η αγανάκτηση από την κυβέρνηση, η προοπτική που φέρνει ο Μητσοτάκης, οι ελπίδες για αναβίωση ενός ωριμότερου πλέον και εκσυγχρονισμένου κεντροαριστερού κόμματος όπως το Κίνημα Αλλαγής θα βαρύνουν καθοριστικά στο αποτέλεσμα των εκλογών.

Ομως οι -έστω και λίγοι- ψηφοφόροι που δεν θα κινηθούν οπαδικά και θα προσπαθήσουν να αιτιολογήσουν με ρεαλισμό την ψήφο τους πραγματικά θα τα βρουν σκούρα.
Η επιλογή είναι μεταξύ γκρεμού (μπρός) και ρέματος (πίσω).