Δύο χρόνια μετά

15:11 5/9/2021 - Πηγή: New Money

Οπως συνηθίζω στα άρθρα γνώμης μου, θα μπω κατευθείαν στο θέμα, χωρίς περιστροφές. Πολλοί αναγνώστες, φίλοι και γνωστοί (μέσα από το επάγγελμά μου) αναρωτιόνται τι συνέβη την εβδομάδα που πέρασε στην κυβέρνηση και «πειράχτηκε» η εικόνα μιας συνηθισμένης, προβλεπόμενης πολιτικής κίνησης, όπως ένας ανασχηματισμός, που γίνεται πάντα για καλό. Γιατί την αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος στη μέση της θητείας και χωρίς καμία απολύτως πίεση απλά την κάνεις για να βελτιώσεις την εικόνα και τη λειτουργία σου.

Η απάντηση είναι «δεν ξέρω», αλλά πιθανόν να σας διαφωτίσω για το τι «έχω μάθει» μέχρι

σήμερα για την κυβέρνηση αυτή. Ο κ. Μητσοτάκης λοιπόν είναι ο πολιτικός που τα τελευταία χρόνια -κατά κοινή ομολογία ακόμα και των πιο φανατικών του αντιπάλων- εμφανίστηκε πιο προετοιμασμένος από οποιονδήποτε στη διακυβέρνηση. Είχε έτοιμα σημαντικά νομοθετήματα, οργανωμένο γραφείο να υπηρετήσει το λεγόμενο επιτελικό κράτος, το οποίο αποτέλεσε μια αδήριτη ανάγκη για να μπορεί μια κυβέρνηση να παρεμβαίνει αποτελεσματικά σε μια δημόσια διοίκηση παντελώς ρημαγμένη από τα δέκα χρόνια του μνημονίου και από τη διακομματική φαυλοκρατία 45 ετών Μεταπολίτευσης.

Η κυβέρνηση αυτή λοιπόν δεν έχασε… ούτε μέρα στο ψάξιμο γενικών γραμματέων, είχε έτοιμες διοικήσεις και πρόσωπα για όλα, ακόμα και τις Ανεξάρτητες Αρχές. Είχε κάποιες αστοχίες (λογικό σε εκατοντάδες στελέχη), αλλά γενικά πήρε τα ηνία του κράτους στα χέρια της πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη μπορεί κανείς να θυμηθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Ηταν μια «εκ προμελέτης» συγκεντρωτική κυβέρνηση (Μέγαρο Μαξίμου), αλλά αυτό είχε θετικό αποτέλεσμα. Ειδικά εν μέσω μιας τεράστιας υγειονομικής κρίσης η διοίκηση πήρε γρήγορα κρίσιμες αποφάσεις. Με όποια προβλήματα και λάθη το σχήμα λειτούργησε κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες πίεσης και παρά τα lockdown και τη βαθύτατη παγκόσμια ύφεση είχε εμφανώς καλά αποτελέσματα. Μοίρασε χρήμα σε υπό αναστολή εργαζομένους και επιχειρήσεις, μείωσε φόρους, έσωσε δουλειές και καταλήγει φέτος με άριστο τουρισμό για τα δεδομένα.

Ο κ. Μητσοτάκης από την αρχή δεν χρειάστηκε να «διαλαλήσει» ότι είναι ένας συγκροτημένος κεντρώος πολιτικός με ισχυρή εκλογική επιρροή στο «σοβαρό ΠΑΣΟΚ» αλλά και στο ιδεολογικό παρακλάδι αυτού, το Ποτάμι (λίγοι αλλά με ισχυρή φωνή, κάτι σαν το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού του Κύρκου).

Ο κ. Μητσοτάκης με τις επιλογές του στην κυβέρνηση διέλυσε αμέσως τον μύθο του ακροδεξιού που του είχε προεκλογικά προσάψει ο πολιτικός του αντίπαλος. Το έκανε με διάφορους «συμβολισμούς», όπως την τοποθέτηση Χρυσοχοΐδη (ο μόνος πολιτικός που πολέμησε χωρίς φόβο και με σύστημα την τρομοκρατία στην Ελλάδα) και δύο νέα άγνωστα στο ευρύ κοινό «παιδιά του ΠΑΣΟΚ», τον Σκέρτσο (που του «τρέχει» την κυβέρνηση μέσα από ένα λάπτοπ) και τον Πιερρακάκη, που ξεκολλάει τη χώρα από… τον Μεσαίωνα της γραφειοκρατίας με τις ψηφιακές πλατφόρμες. Μαζί ακόμα με αρκετά στελέχη του μεσαίου χώρου διεύρυνε τη βάση της Ν.Δ. και… καθάρισε τη ρετσινιά της Ακροδεξιάς και ισορρόπησε τις μεταγραφές του ΛΑΟΣ.

Ασφαλώς παρήλθαν δύο δύσκολα χρόνια και φυσικά υπάρχουν φθορές παντού στη διακυβέρνηση, ειδικά όταν έτυχαν… όλα τα στραβά του κόσμου σχεδόν από την αρχή. Η κρίση του Εβρου, η μεγαλύτερη πανδημία του αιώνα, τα Ελληνοτουρκικά και τώρα οι τεράστιες φωτιές, αλλά ευτυχώς δίχως νεκρούς. Και ασφαλέστερα χρειάζονται διορθώσεις όπου δεν δουλεύει το σύστημα.

Ομως αυτό το μοντέλο και αυτό το προφίλ που μόλις περιέγραψα είναι εκείνο που «έχει δώσει» στον κ. Μητσοτάκη περίπου τα ποσοστά που πήρε στις εκλογές, με «αγκάθια» βεβαίως, λόγω φυσιολογικής φθοράς, στα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπικών ερευνών. Αλλά πάντως με αριθμητική που καταλήγει στο τέλος της θητείας του (ή όποτε το επιχειρήσει από την άνοιξη και μετά) σε μια νέα τετραετία με αυτοδυναμία.

Το μοντέλο του σοβαρού και μετρημένου πολιτικού που δουλεύει και παράγει έργο, του πρωθυπουργού που έχει ρηξικέλευθες ιδέες στην οικονομία, φέρνει επενδύσεις, δημιουργεί πλούτο και εντέλει θέσεις εργασίας για όλους.

Ο ψηφοφόρος του Μητσοτάκη (και όχι απαραιτήτως της Ν.Δ.) τον έκανε πρωθυπουργό γιατί βαρέθηκε την πολιτική που βγάζει «λαγούς από το καπέλο». Δεν χρειάζεται… Αποστολάκηδες και απορεί πώς γίνεται να ανακοινώνεται κάποιος για υπερυπουργός για την Πολιτική Προστασία μιας χώρας που κάηκε και μετά από λίγο ο Αδωνις να λέει ότι δεν κάνει ούτε για καφετζής.

Ο κόσμος ψήφισε τάξη και ασφάλεια στους δρόμους, θέλει να πηγαίνει στη δουλειά του… από το Σύνταγμα και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το «νταραβεράκι» με το ΚΚΕ, τους συνδικάλες και τα γκρουπούσκουλα που μας ταλαιπωρούν 40 χρόνια. Αντίθετα, τον εξοργίζουν η ταλαιπωρία, τα σπασμένα τζάμια και οι παραδοσιακές εορτές των μολότοφ.

Αυτή είναι η διαφορά του Μητσοτάκη από τον αντίπαλό του και όχι οι «πολιτικές εξυπνάδες» του καφενέ, γιατί από τέτοιες χόρτασε ο κόσμος. Αυτά θα έλεγα ότι είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται η κοινωνία (ευτυχώς) δεν είναι ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο Μητσοτάκης ξανακερδίζει άνετα τις επόμενες εκλογές.