Η χώρα και πάλι στη διακεκαυμένη ζώνη

08:09 29/2/2016 - Πηγή: New Money

Η χώρα για άλλη μία φορά βρίσκεται στη διακεκαυμένη ζώνη και μοιάζει να παρασύρεται χωρίς πηδάλιο. Οι δραματικοί τόνοι του προέδρου του ΣΕΒ μόλις προχθές ήταν άλλη μία φωνή στις τόσες που εκπέμπουν σήμα κινδύνου, βλέποντας να μη λειτουργεί τίποτα στη χώρα και να συσσωρεύονται καθημερινά και νέα προβλήματα, τη στιγμή που δεν έχουν επιλυθεί τα μυριάδες άλλα που απορρέουν από συμφωνίες και δεσμεύσεις.

Η περίφημη αξιολόγηση σέρνεται και θα συνεχίσει να σέρνεται, όπως

όλα δείχνουν, επί μακρόν και για να είμαστε δίκαιοι όχι μόνο με ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά και των δανειστών, με ένα όμως ουσιώδες σημείο. Οτι οι αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας δεν πάνε παρακάτω. Με μια οικονομία, λοιπόν, η οποία στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργεί, όπως συμβαίνει χρόνια τώρα, με μια κοινωνία στα κάγκελα ακόμα και στη light εκδοχή των φορολογικών και ασφαλιστικών μέτρων τουλάχιστον με την οπτική της κυβέρνησης (φανταστείτε τι θα γίνει όταν θα υιοθετηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών), με στρατιές ανέργων και νεόπτωχων, με χιλιάδες Ελληνες στα συσσίτια και κάποιες άλλες χιλιάδες νέους επιστήμονες κυρίως που έφυγαν μετανάστες, η κατάσταση δεν πάει άλλο. Σε όλα αυτά αν προστεθεί και το προσφυγικό πρόβλημα που απειλεί να μετατρέψει όλη τη χώρα σε απέραντο hot spot, τότε, όπως γίνεται αντιληπτό από αυτούς που τουλάχιστον διαθέτουν κοινό νου, είναι περιττή πολυτέλεια για τη χώρα οι κομματικές αντιπαλότητες και μονόδρομος οι συναινετικές λύσεις.

Μια υπεύθυνη κυβέρνηση φρονώ πως θα επεδίωκε διαρκώς τη συνεννόηση με τα άλλα κόμματα και δεν θα επιδιδόταν με κάθε ευκαιρία σε επιθέσεις κατά των κομματικών της αντιπάλων. Είναι πέρα για πέρα ακατανόητο πώς από τη μία εμφανίζεται υπέρ των συγκλίσεων και της συναίνεσης και από την άλλη επιτίθεται ανηλεώς στην αντιπολίτευση όταν ο κ. Τσίπρας γνωρίζει -ή οφείλει να γνωρίζει- ότι ο πραγματικός εχθρός της χώρας τούτες τις ώρες είναι τα τεράστια και ποικίλα προβλήματά της.

Με τι διάθεση να πάνε τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο τραπέζι για σύσκεψη σχετικά με το Προσφυγικό όταν λίγες ώρες πριν τους καταχέριζε ο κ. Τσίπρας επί παντός του επιστητού και με φθηνά κόλπα και καταφανή ψεύδη, όπως για παράδειγμα το θέμα της λίστας Μπόργιανς; Τι επιτέλους επιδιώκει αυτός ο άνθρωπος εκτός από την πόλωση και το γκρέμισμα των γεφυρών μιας μίνιμουμ συνεννόησης; Σίγουρα όχι συμφωνία για να σωθεί η πατρίδα. Σίγουρα όχι λύσεις που να ικανοποιούν και άλλες -πλην της δικής του- απόψεις. Δεν έχει δα το Θείο αλάθητο. Οταν με κάθε ευκαιρία βγαίνει και κραδαίνει το δάκτυλο στα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα κατηγορεί συλλήβδην για διαπλοκή επειδή δεν συμφωνούν με το δικό του «σχέδιο επιβολής τάξης» στο τηλεοπτικό τοπίο, στη λογική «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός», τότε μάλλον δεν τα έχουμε δει όλα.

Είναι λογικό, όμως, ένα κυβερνητικό σχήμα που στηρίζεται σε 153 βουλευτές, και όχι 170 ή 180, να γκρεμίζει κάθε δίαυλο επικοινωνίας και να αισθάνεται ασφαλές με αυτή την οριακή πλειοψηφία; Εκτός κι αν έχει πάρει την απόφαση να πέσει ηρωικώς και με καθαρό το κούτελο ότι δεν συνεργάστηκε με... μνημονιακούς γερμανοτσολιάδες!

Μήπως νομίζει πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης καίγονται να μετάσχουν σε κοινό σχήμα και να επωμιστούν δύσκολες αποφάσεις που θα τους στοιχίσουν ακριβά;

Οχι. Κατά βάθος τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι δεν θέλουν να λερώσουν ξανά τα χέρια τους με μνημονιακά μέτρα και θεωρούν ιδανική εξέλιξη να πιει μόνος του, μέχρι τελευταίας σταγόνας, το πικρό ποτήρι.

Τέλος, δεν καταλαβαίνει πως όσο ρίχνει λάδι στη φωτιά της ανόητης σε πολλές περιπτώσεις αντιπαράθεσης, τόσο κινδυνεύει να διεγείρει ρεβανσιστικά ένστικτα, που ίσως να περιλαμβάνουν και ειδικά δικαστήρια; Μήπως οι ημέρες ΣΥΡΙΖΑ είναι άμωμες και άμεμπτες και δεν έχει υποστεί καμιά ζημιά η χώρα από τα capital controls που έχουν επιβληθεί με δική τους ευθύνη;

Και όσο για το δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», ενέχει έναν κίνδυνο. Αυτόν της διεύρυνσης της ήττας.