Η γη της φαιδράς πορτοκαλέας

10:22 8/4/2014 - Πηγή: New Money

Για την περίοδο του μνημονίου δεν είχαμε καμία αμφιβολία, καμία ελπίδα, ούτε περιμέναμε κάτι δικαιότερο. Συνέβη το αναμενόμενο: η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας απέρριψε την προσφυγή των μικροομολογιούχων για το PSI που είχαν απώλεια 53,5% ονομαστική, 70%-80% πραγματική και εξόφληση μέχρι το έτος 2042 αντί του 2015. Σωστά είναι τα κηρύγματα για σεβασμό στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, ορισμένα όμως σημεία από το σκεπτικό της απόφασης δεν είναι δυνατόν να μην

προβληματίσουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Προσέξτε διατύπωση: «Η περιουσιακή απώλεια των ομολογιούχων ήταν ιδιαιτέρως σοβαρή αλλά δεν προκύπτει ότι ήταν απρόσφορη ή μη αναγκαία ή υπέρμετρη, έτσι ώστε να κριθεί απαγορευμένη». Αμέσως προκύπτει το ερώτημα: ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο «ιδιαιτέρως σοβαρό» και το «υπέρμετρο;». Η απώλεια περιουσίας κατά 70%-80% είναι μόνο ιδιαιτέρως σοβαρή και για να είναι υπέρμετρη έπρεπε να ανέρχεται πάνω από 90% έως 100%; Εντελώς λαϊκά: λίγα χάσατε, πολλά σας έμειναν!

Πολύς λόγος γίνεται για το δημόσιο συμφέρον! Τι είναι σπουδαιότερο για το κοινό καλό: η βραχυπρόθεσμη ταμειακή ανακούφιση του κράτους με ταυτόχρονη απώλεια της αξιοπιστίας, της φερεγγυότητας, του κύρους; Ας σκεφτούμε τι θα έκανε ένας επιχειρηματίας ή διευθύνων σύμβουλος μιας ιδιωτικής επιχείρησης αν βρισκόταν σε παρόμοιο δίλημμα: θα θυσίαζε το κύρος της εταιρείας και των προϊόντων της προκειμένου να μην πληρώσει μια σχετικά μικρή για τον κύκλο εργασιών του αποζημίωση σε κάποιους καλούς πελάτες του; Είδατε καμία πολυεθνική εταιρεία να κάνει κάτι παρόμοιο; Αντίθετα διαφημίζει την καταβολή αποζημίωσης για κάποιο ατυχές γεγονός για να προστατεύσει το κύρος της και τις μελλοντικές της πωλήσεις!

Να μία από τις αιτίες που οι πολυεθνικές έχουν τεράστια κέρδη και το ελληνικό κράτος τεράστιες ζημίες. Προφανώς το δεύτερο σκέφτεται κοντόφθαλμα και με γνώμονα το άμεσο ταμειακό όφελος. Είναι προφανές ότι το πραγματικό και διαχρονικό δημόσιο συμφέρον είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. «Νόμιμη» λοιπόν η αναξιοπιστία του κράτους.

Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι η ρύθμιση που έγινε «δεν προσκρούει στη συνταγματική αρχή της ισότητας γιατί ήταν γενική». Προφανώς δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι οι τράπεζες και μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι του εξωτερικού υπέγραψαν για το PSI, ενώ οι μικροομολογιούχοι κατά κανόνα δεν υπέγραψαν. Η κοινή λογική λέει ότι για τους υπογράψαντες ήταν πράγματι «νόμιμο» και για τους ιδιώτες επενδυτές παράνομο που ισοδυναμεί με «αθέτηση συμφωνίας» που καταστρατηγήθηκε με διατάξεις που δήθεν ισχύουν αναδρομικά. Επίσης, πώς είναι δυνατόν να μην παραβιάζεται η συνταγματική αρχή της ισότητας όταν οι τράπεζες ενισχύθηκαν με ανακεφαλαιοποίηση και φορολογική απαλλαγή, ενώ οι μικροομολογιούχοι δεν είχαν το παραμικρό αντάλλαγμα; Τι είδους ισότητα είναι αυτή; ΝΟΜΙΜΟΝ: μία λέξη που διαβάζεται και ανάποδα. Τυχαία είναι διαφορετική από το «δίκαιο» και το «σωστό»;

«Αν η μεθόδευση σε βάρος των μικροεπενδυτών είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα της χώρας και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, λυπάμαι που το γράφω, αλλά τότε πρέπει οι δύο αυτές κατακτήσεις του πολιτισμού να επανεξεταστούν», έγραφε ένας θιγόμενος, άποψη που ίσως πρέπει να τη σκεφτούμε ως δημοκρατικοί και νομοταγείς πολίτες.

Ακόμα, σύμφωνα με την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, ο εν λόγω νόμος δεν θεσπίστηκε «κατά τρόπο αυθαίρετο από τον νομοθέτη, αλλά σύμφωνα με τα διεθνή συναλλακτικά ήθη, όπως αυτά εξελίσσονται». Τουλάχιστον αναγνωρίστηκε η εξέλιξη στα «διεθνή συναλλακτικά ήθη». Προφανώς επιστρέφουμε σταδιακά σε ένα είδος ιδιότυπου και σύγχρονου μεσαίωνα, που είμαστε και νομικά υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε. Κατά τ’ άλλα, οι κυβερνώντες πληρώνουν τους ξένους ομολογιούχους. Τι να κάνουμε! Το εύκολο είναι να μην αποζημιώνουμε τους δικούς μας. Ο απόλυτος ραγιαδισμός!

Οπως γράψαμε στην αρχή, όλα ήταν αναμενόμενα και η όποια προσπάθεια βοήθειας από την Τρίτη Εξουσία μάταιη. Το τελευταίο όμως δεν το περίμενε ούτε και ο πιο απαισιόδοξος. Διαβάστε και θαυμάστε: «Στις δικαστικές αποφάσεις υπογραμμίζεται ότι από τα στοιχεία που είχαν στα χέρια τους προκύπτει πως η αγοραία αξία των νέων τίτλων των ομολογιούχων, αν και υπολείπεται της ονομαστικής αξίας τους, έχει τάση σαφώς ανοδική» και ότι εάν οι προσφεύγοντες στο ΣτΕ «παρά την ανοδική αυτή τάση αποφάσιζαν να ρευστοποιήσουν τους νέους τίτλους στις 8.2.2013 θα αποκόμιζαν το 29,246% της ονομαστικής αξίας των ακυρωθέντων τίτλων και όχι το 21,3%, όπως ισχυρίζονται (πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ)».

Με όλο τον σεβασμό τόσο στους δικαστές όσο και σε κάθε διαφωνούντα: ήταν ανάγκη να χρησιμοποιηθεί και αυτό το επιχείρημα για να απορριφθεί η προσφυγή των μικροομολογιoύχων; Η νομική επιστήμη, που αποφάσισε να διακόψει την επαφή της με την πραγματικότητα και τη λογική, που απαρνήθηκε την ανεξαρτησία της, τώρα αποφάσισε να σταματήσει κάθε σχέση και με τη στοιχειώδη ευγένεια καταφεύγοντας σ’ αυτή την αναφορά προκειμένου να στηρίξει με πρόσθετο επιχείρημα την απόφασή της;

Χωρίς να θέλουμε να υποκαταστήσουμε τους τεχνίτες του θεάτρου σκιών, ας φανταστούμε έναν ακόμη διάλογο ανάμεσα σε δύο πρωταγωνιστές: διαμαρτύρεται ο αγαθός Χατζηαβάτης: «Καραγκιόζη, από τα γρόσα που σου δάνεισα έχασα το 79%». Απάντηση Καραγκιόζη: «Λες ψέματα, έχασες μόνο το 71%, ας τα πούλαγες την 8η Φεβρουαρίου»! Ο Βεζίρης στον οποίο απευθύνθηκαν δικαίωσε τον Καραγκιόζη. Το ίδιο και ο ανώτατος Κατής που, επικαλούμενος την κατά 8% ωφέλεια του Χατζηαβάτη, έκανε το χατίρι του πολυχρονεμένου Βεζίρη.

Blogger Γεώργιος Ιω. Πατσόπουλος