Η «μουχλιασμένη» κίνηση των 58

10:41 17/10/2013 - Πηγή: New Money

Λέει ο λαός πως «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του». Για όσους παρακολουθούν την αρθρογραφία μας, το παίνεμα του λαού δεν είναι και το φόρτε μας. Εξάλλου και οι πολιτικοί τέκνα της επονομαζόμενης κι ως «βάσης» είναι. Όμως στην περίπτωση της Κίνησης των 58 για την νέα κεντροαριστερά, όντως ο λαός έχει δίκιο.
Η ξαναζεσταμένη σούπα του γνωστού γυρολόγου της κεντροαριστεράς Μπίστη (αυτός παρασκηνιακά ως γνωστόν πρωταγωνιστεί), της κυρίας «ναι σε όλα» στους εργασιακούς πειραματισμούς

της Τρόικα στην περίοδο 2009-2011 Αθήνας Δρέττα και της διανοούμενης των φωνών, της υστερίας, του εντυπωσιασμού και των δύο άντε τριών το πολύ best sellers Σώτης Τριαναταφύλλου σαφώς δεν πείθει.

Αντιθέτως, η προσπάθεια αυτή μυρίζει πολιτική μούχλα, υστεροβουλία, προσωπικές κι όχι συλλογικές επιδιώξεις. Μυρίζει παπανδρεϊκό κι όχι όπως κάποιοι θέλουν να προβάλλουν εκσυγχρονιστικό, σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Θα πει κανείς πως ο Κώστας Σημίτης βλέπει θετικά το εγχείρημα. Αυτό είναι λογικό, για έναν πρώην ηγέτη ο οποίος με την προσπάθεια του καθόρισε τις τύχες της χώρας για 8 χρόνια. Δικά του – εν μέρει – παιδιά κρύβονται σε αυτή την προσπάθεια. Όμως είναι ξεκάθαρο πως ο ιστορικός ρόλος του τέως πρωθυπουργού όπως πολύ σοφά και ο ίδιος με την οικιοθελή του αποχώρηση έδειξε, ολοκληρώθηκε. Η ιστορία έκρινε αυτή την περίοδο ως επί τω πλείστον θετικά καθώς η πατρίδα μας από ουραγός εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή των ευρωπαϊκών εξελίξεων ενώ τα μεγάλα έργα είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, όμως είναι εντελώς διαφορετική η περίοδος των τελών της δεκαετίας του ’90, αρχών 2000 κι εντελώς διαφορετικά τα σημερινά προτάγματα.

Είναι ένα πράγμα σαν να επιχειρείς με την ομάδα των 40άρηδων και βάλε σήμερα ποδοσφαιριστών του EURO 2004 να πας να παίξεις σε μουντιάλ. Οι τεσσάρες και πεντάρες θα είναι εξασφαλισμένες από τα αποδυτήρια. Και οι νικητές και τροπαιούχοι από σωτήρες θα εξελιχθούν σε καρικατούρες.

Πολύ περισσότερο όμως κάποια από τα ονόματα που παρακολουθούμε στη νέα αυτή προσπάθεια κάθε άλλο παρά αμέτοχα είναι στην πορεία της χώρας προς τη σημερινή κατάντια. Βλέπουμε δηλαδή ένα παρωχημένο σύστημα εξουσίας να θέλει με το ζόρι να επανέλθει στα πράγματα, βλέπουμε εντός των 58 άτομα με συμμετοχή του ονόματος τους στη λίστα Λαγκάρντ που αυτοαναφέρονται μάλιστα κι ως εκδότες ανύπαρκτων και δίχως πραγματικά έσοδα μεταρρυθμιστικών περιοδικών, βλέπουμε μια ξεχασμένη αυτιστική ιντελιγκέντσια που για χρόνια κινείται στα φόρα των φιλελευθέρων των βορείων προαστίων της Αθήνας, την ίδια στιγμή που φλερτάρει με τη σοσιαλδημοκρατία. Βλέπουμε φυσικά και σοβαρούς ανθρώπους οι οποίοι από τη δίψα τους για κάτι νέο, έπεσαν σε μια παγίδα. Γιατί κακά τα ψέματα. Η «παρέα» όλων αυτών των 50άρηδων και πάνω δεν λέει τίποτα στην σημερινή κοινωνία. Είναι άνθρωποι εκτός εποχής, με ιδεοληψίες που η γενιά τους (αυτή του Πολυτεχνείου) κουβαλά και οι οποίες καταδικάστηκαν κι εξακολουθούν να καταδικάζονται από την νεολαία και την σημερινή πολύ διαφορετική με το διάστημα 1996 – 2004 κοινωνία.

Και για όσους ονειρεύονται την ανασύσταση της νέας Ενώσεως Κέντρου, απλά να θυμίσουμε πως η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα μοιάζει. Ή δεν είναι μήπως φάρσα πολιτικοί που άφησαν με τις ολιγωρίες τους το στίγμα της αποτυχίας κι εξώθησαν στα άκρα το κοινωνικό σύνολο όπως ο κ. Ηλίας Μόσιαλος ή ο Γιάννης Ραγκούσης να καμώνονται τώρα πως είναι φορείς του «νέου»;

Στο κάτω της γραφής εάν ο κόσμος θέλει μνημόνιο (αφού άπαντες οι συμμετέχοντες το στήριξαν με πράξεις και θέσεις ενεργά) άνετα μπορούν να ψηφίσουν και στηρίξουν τη ΝΔ του Σαμαρά που στο κάτω της γραφής αποδεικνύεται και πιο σοβαρή από το ανερμάτιστο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ ή καλά καλά το σημερινό ΠΑΣΟΚ που όντως σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου ψηφίζοντας μνημονιακές πολιτικές. Προς τι λοιπόν ένας νέος φορέας με ακριβώς τις ίδιες πάνω κάτω θέσεις και από πρόσωπα που απλά «έκαναν για λίγο τη βόλτα τους» εκτός φορέα και τώρα βαπτίζουν το ψάρι κρέας;

Σε όσους λοιπόν ονειρεύονται το νέο μέσα από το παλιό εμείς απλά θα συστήσουμε ένα χρήσιμο βιβλίο. Είναι το «Βαϊμάρη: Η ανάπηρη δημοκρατία, του Heinrich Winkler . Η τότε σοσιαλδημοκρατία του Φρίντριχ Έμπερτ υπέπεσε στα ίδια λάθη και ουσιαστικά από τις αμαρτίες της δεν ξεπλύθηκε παρά μετά από 20 χρόνια, όταν η Γερμανία μετατράπηκε σε ναζιστικό ερείπιο. Τόσο θέλει και ο χώρος της κεντροαριστεράς για να συνέλθει. Οποιαδήποτε λοιπόν πρόωρη απόπειρα κακό κάνει παρά καλό.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος