Η παραίτηση Μενδώνη και η δεξιά «επιτελική» σκέψη

07:25 1/3/2021 - Πηγή: New Money

«Ικαρία», «Μήδεια» και «Λιγνάδης» προκάλεσαν ρωγμές και έδειξαν εσωτερικές αδυναμίες οι οποίες όχι μόνο δεν μπορεί να αγνοηθούν, αλλά αντίθετα πρέπει να λειτουργήσουν ως καμπανάκι κινδύνου, ειδικά αν πράγματι πιστεύουν ότι πλησιάζει μία ακόμη που ακούει στο όνομα «Κουφοντίνας».

Οι «απώλειες» θα μπορούσαν να ήταν πολύ μεγαλύτερες. Υπό αυτή την έννοια μπορεί να είναι ακόμη και «χαρούμενοι» στο Μέγαρο Μαξίμου. Δεν μπορεί όμως να στηρίζονται πάντα στον… Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Στον μεν πρώτο γιατί υπό συνθήκες πολιτικού

στρες εξακολουθεί να μπαίνει ανάμεσα στους ανοιχτούς λογαριασμούς της κυβέρνησης με την κοινωνία και να εκτίθεται ο ίδιος, στον δε δεύτερο γιατί δεν είναι δυνατόν όλα να αντιμετωπίζονται σε επίπεδο αρχηγού. Αλίμονο αν κάθε πρόβλημα, δυσλειτουργία, λάθος ή και ατυχία φτάνει στον πρωθυπουργό.

Στην υπόθεση Λιγνάδη η ιδέα για συζήτηση του θέματος στη Βουλή, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, αποδείχθηκε ευφυής κίνηση, γιατί έδωσε οριστικό τέλος στην «παραίτηση Μενδώνη». Είναι σχεδόν βέβαιο πως κανείς δεν θα ξαναζητήσει την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού εκτός κι αν προκύψουν κάποια νέα, πολύ σοβαρά στοιχεία. Είχε πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση η υπόθεση Λιγνάδη – Μενδώνη; Προφανώς ναι. Επρεπε να γίνει δεκτή η παραίτησήσ της; (Δεν έχω καμία πληροφορία, αλλά από εμπειρία γνωρίζω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αδύνατον να μη σήκωσε κάποια στιγμή το τηλέφωνο και να είπε: «Κύριε πρόεδρε, αν το θεωρείτε χρήσιμο, η παραίτησή μου είναι στη διάθεσή σας».) Αυτονόητα όχι, για αντικειμενικούς λόγους και αν θέλετε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.

Κατ’ αρχάς, οι αντικειμενικοί λόγοι. Οσο κι αν το έψαξα πουθενά δεν βρήκα ότι η κυρία Μενδώνη θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό τόσο στην επιλογή όσο και στην αποπομπή του Λιγνάδη. Καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης ήταν, έμπειρος, «θρέμμα» του Εθνικού Θεάτρου, κοινής αποδοχής (και οι προηγούμενοι τον είχαν αξιοποιήσει σε θέσεις ευθύνης), ούτε πιστοποιητικό σεξουαλικών προτιμήσεων θα μπορούσε να του ζητήσει, ούτε θα μπορούσε να γνωρίζει την εγκληματική του δράση σε βάρος ανηλίκων. Και η παραίτησή του δεν άργησε. Τη μία ημέρα καταγγέλθηκε επώνυμα, την άλλη αναγκάστηκε σε παραίτηση. Οσον αφορά τη συνέντευξη της κυρίας Μενδώνη, σχεδόν δέκα ημέρες μετά, αυτή πράγματι ήταν και αχρείαστη και λάθος. Είναι προφανές ότι η υπουργός Πολιτισμού δεν έχει ούτε την πολιτική εμπειρία, ούτε την επικοινωνιακή κουλτούρα για να διαχειριστεί ένα τόσο σύνθετο ζήτημα.

Ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να ζητήσουν την παραίτηση της Μενδώνη; Ασφαλώς και δικαιούνται, αυτή είναι η δουλειά της αντιπολίτευσης. Δεν έχουν λόγο να αναλύσουν τις «λεπτομέρειες». Ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου καταγγέλλεται ως βιαστής ανηλίκων, υπεύθυνη για την τοποθέτησή του είναι η υπουργός Πολιτισμού, είτε φταίει είτε όχι, έχει την «αντικειμενική πολιτική ευθύνη» και συνεπώς πρέπει να φύγει. Εάν είχε παραιτηθεί η Μενδώνη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε επιτύχει μια στρατηγικής σημασίας νίκη σε βάρος της κυβέρνησης, η οποία θα έφερε την υπογραφή του Μητσοτάκη και θα καταγραφόταν στην Ιστορία. Τώρα το πολιτικό κόστος διαχέεται συνολικά στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό και οι συνέπειες είναι προφανώς πολύ μικρότερες.

Το ανησυχητικό για το Μαξίμου σε αυτή την κρίση είναι ότι, για πρώτη φορά ίσως, έσπασε το «εσωτερικό μέτωπο» της κυβέρνησης. Πρωτοφανής επικοινωνιακή καθίζηση, υπουργοί φέρεται να διαχώρισαν σιωπηρώς τη θέση τους και βουλευτές βγήκαν ανοιχτά υπέρ της παραίτησης Μενδώνη. Αραγε δεν προβληματίστηκαν για την ορθότητα της σκέψης τους, αφού το ίδιο ακριβώς ζητούσε και ο Τσίπρας; Η εκτίμηση ότι μέρος των βουλευτών και των στελεχών της Ν.Δ. θέλησαν στο πρόσωπο της κυρίας Μενδώνη να στείλει ένα μήνυμα προς τον Μητσοτάκη για τις πολλές «μεταγραφές» που έφερε από το ΠΑΣΟΚ με βρίσκει σύμφωνο. Θεωρώ όμως ότι έχουν άδικο. Μόνοι τους ούτε θα κατάφερναν να κερδίσουν την εξουσία, ούτε να παρουσιάσουν ένα επιτυχημένο κυβερνητικό έργο.

Χρειάζονται τις… ενισχύσεις από το Κέντρο. Ο Καραμανλής το πέτυχε με τον «μεσαίο χώρο», ο Σαμαράς αναγκαστικά με τον Βενιζέλο και ο Μητσοτάκης με την επιτυχημένη διείσδυση στο πρώην ΠΑΣΟΚ. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Ας το χαρούν εκεί στη Νέα Δημοκρατία όσο έχουν καιρό. Εξάλλου τα εθνικά θέματα είναι μπροστά μας και εκεί ο κάθε κατεργάρης θα βρεθεί στον πάγκο του.