Η περιπέτεια της Βρετανίας

14:37 11/6/2017 - Πηγή: New Money

Λένε στις δουλειές του ιδιωτικού τομέα για τους εργαζομένους και τα στελέχη που γκρινιάζουν και απειλούν συχνά με παραιτήσεις διαμαρτυρόμενοι για όλους και για όλα ότι «οι παραιτήσεις ενίοτε γίνονται και δεκτές»

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα δημοψηφίσματα, όπου οι πολιτικοί θέτουν για λόγους σκοπιμότητας λανθασμένα και άκρως επικίνδυνα ερωτήματα, με μοιραίο ορισμένες φορές αποτέλεσμα. Τρανό παράδειγμα η Βρετανία, γιατί ο Κάμερον βέβαια εφάρμοσε τη λαϊκή εντολή για Brexit, ενώ ευτυχώς ο Τσίπρας... την έκανε γυριστή

και σωθήκαμε.

Αλλά ας μείνουμε στη Βρετανία, που είναι το θέμα των ημερών. Το υποτιθέμενο σοβαρό αστικό κόμμα της χώρας, οι Συντηρητικοί, την οδηγούν ουσιαστικά σε μια μεγάλη εθνική περιπέτεια άνευ σοβαρού λόγου.

Προσοχή, η Αγγλία δεν ήταν μια χώρα σε ύφεση και κρίση όπως, ας πούμε, η Ελλάδα από το 2009 και μετά, αλλά, αντιθέτως, η οικονομία της πήγαινε πολύ καλά. Από το 1973 και μετά, που οι Βρετανοί μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, άρχισαν αργά αλλά σταθερά να ανακάμπτουν, να φτάνουν και εντέλει να ξεπερνούν σε μεγέθη τις τρεις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες: της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Από το 2013 η βρετανική οικονομία είναι πιο ισχυρή από τον μέσο όρο των τριών μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρωζώνης, κάτι που είχε να συμβεί από το 1965.

Η παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με την απεμπλοκή της βρετανικής οικονομίας από τα δεσμά του κρατισμού -τη 12ετή θητεία της Θάτσερ-κατέστησε το Λονδίνο χρηματοοικονομικό κέντρο του κόσμου (εφάμιλλο της Νέας Υόρκης), με απίστευτους ρυθμούς ανάπτυξης και αποδόσεις στην οικοδομή, στον τουρισμό, στην παιδεία κ.λπ.

Παρά ταύτα η φαεινή ιδέα του συντηρητικού Κάμερον να θέσει θέμα Brexit προεκλογικά και να κάνει δημοψήφισμα με το ερώτημα αυτό λίγους μήνες μετά την επανεκλογή του άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Δίχασε τη χώρα, δημιούργησε τεράστια αβεβαιότητα και φυσικά έδωσε πόντους στους Εργατικούς που, πρώτον, υποστήριξαν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και, δεύτερον, βρήκαν εύκολο στόχο την αδύναμη αντικαταστάτριά του, τη Μέι, με άφθονο και άκοπο λαϊκισμό. Σε κανονικές συνθήκες, ηγέτες τύπου Κόρμπιν δεν θα στέκονταν πουθενά.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ένα και ξεκάθαρο: ότι όσοι ηγούνται μιας χώρας δεν εκλέγονται για να ικανοποιούν ό,τι ακούγεται δίκαιο και όμορφο στον κόσμο, ειδικά σε τόσο ταραγμένες εποχές. Κάτι που κάνουν κατά κόρον στην Ελλάδα για πολλά χρόνια οι πολιτικοί, ειδικά βέβαια η σημερινή κυβέρνηση.

Γιατί ενίοτε συμβαίνουν και εθνικές περιπέτειες ή ακόμα και εθνικές τραγωδίες, που μας στριφογύρισαν κι εμάς το 2015, χωρίς να έχουν εκμηδενιστεί ακόμα οι πιθανότητες να ξαναγυρίσουν.