Και αν μας μηδένιζαν το χρέος;

09:19 6/6/2017 - Πηγή: New Money

Πάντοτε είχα μια απορία. Αν με κάποιον μαγικό τρόπο μάς χάριζαν οι δανειστές όλο το χρέος μέχρι τελευταίας δεκάρας, τι άραγε θα συνέβαινε στον κατά άλλους ευλογημένο τόπο μας; Θα σωζόμασταν για πάντα κι εμείς και τα παιδιά μας και, διδαγμένοι από τα παθήματά μας, θα φτιάχναμε ένα κανονικό και αξιοσέβαστο κράτος;

Το πιθανότερο είναι ότι όχι. Μετά από λίγα χρόνια ευδαιμονίας και αστακομακαρονάδας θα δημιουργούσαμε και πάλι ένα «επαχθές και επονείδιστο» χρέος

και θα τρέχαμε ικέτες για κάποιο μνημόνιο. Κι αυτό γιατί απλούστατα τα 8 χρόνια κρίσης στους περισσότερους από εμάς δεν έμαθαν τίποτα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το εναγώνιο ερώτημα στα χείλη πολλών Ελλήνων είναι πότε θα βγούμε από τα μνημόνια και πότε θα επιστρέψει το βιοτικό μας επίπεδο στα προ κρίσης επίπεδα.
Σε όσους, δε, με τη γνώση και την επιστημοσύνη τους τολμούν να πουν, «ποτέ», πέφτουμε όλοι πάνω τους να τους φάμε. Κι αυτό γιατί δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα πώς φτάσαμε στην πολλοστή χρεοκοπία της χώρας και εθελοτυφλούμε μπροστά στο τι κάνουν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, στην οποία θέλουμε να είμαστε στον στενό της πυρήνα, και προοδεύουν μακριά από το άχθος ελλειμμάτων και χρέους. Αυτά λοιπόν που έχουν αυτοί και δεν έχουμε εμείς είναι: σοβαροί και ανεξάρτητοι θεσμοί, σταθερό νομικό και φορολογικό πλαίσιο, Δικαιοσύνη που λειτουργεί γρήγορα, περιορισμένο κράτος, το οποίο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός κόμματος, πρώτες ύλες και παραγωγή προϊόντων και πλούτου, ιδέες οι οποίες με τα κίνητρα που δίνει το κράτος γίνονται πράξη και προσθέτουν υπεραξία στη χώρα και νομοταγείς εκόντες άκοντες πολίτες, γιατί απλούστατα οι νόμοι εφαρμόζονται απ’ όλους και, το σημαντικότερο, δεν υπάρχουν παράθυρα.

Τι υπάρχει από όλα αυτά στα καθ’ ημάς;

Προφανώς άνθρωποι με ιδέες, μόρφωση και δεξιότητες -γι’ αυτό άλλωστε γίνονται ανάρπαστοι στο εξωτερικό- και πρώτες ύλες. Ολα τα άλλα είναι μεγάλα ζητούμενα. Ο κρατισμός και η κομματοκρατία δεν έχουν καν περιοριστεί ακόμα και τώρα που η χρεοκοπία έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές εκατομμυρίων συμπολιτών μας. Το όνειρο όλων είναι να βολευτούν σε μια θεσούλα στο Δημόσιο. Να τρυπώσουν και ας είναι τα λεφτά λίγα. Βλέπετε, η μονιμότητα, η σιγουριά τού «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει» συν κάποια εξτραδάκια ανάλογα με τη θέση και την ηθική του καθενός δημιουργούν στο μυαλό πολλών ένα καλό πακέτο.

Τα κόμματα συνεχίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά της πελατείας τους, η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία προσπαθεί να ποδηγετεί τις άλλες εξουσίες, τους θεσμούς και τις ανεξάρτητες αρχές, και όσοι δεν το κάνουν απλά δεν βλέπουν εξουσία από τον... πάνσοφο λαό!

Η επιχειρηματικότητα συνεχίζει να είναι ο μεγάλος εχθρός των περισσότερων κομμάτων, τα κίνητρα στο επιχειρείν όχι απλώς δεν υπάρχουν, τουναντίον τα αντικίνητρα της γραφειοκρατίας είναι τόσα πολλά που στο τέλος βολεύουν μόνο διαπλεκόμενους και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Οσοι δεν έχουν το...θράσος να μιλήσουν για ελεύθερη αγορά, ανταγωνισμό, ίσες ευκαιρίες, άρση των αντικινήτρων και μείωση της φορολογίας δεν είναι τίποτα άλλο από άθλιοι φιλελέδες (κάτι σαν τις μάγισσες του Μεσαίωνα).

Αναρωτιέται μήπως κανείς πώς θα βρουν δουλειά τα 2 εκατομμύρια άνεργοι αν δεν ανθήσει επενδυτικά ο ιδιωτικός τομέας; Πώς θα ανασυσταθούν ο πρωτογενής τομέας, η μεταποίηση, οι υπηρεσίες, πώς θα μπει η χώρα στη νέα ψηφιακή εποχή, πώς θα βρει τρόπους ανταγωνιστικής παραγωγής, πώς θα φέρουμε πίσω τα παιδιά μας που ξενιτεύτηκαν γιατί τα έδιωξε η ίδια μας η χώρα; Προβληματίζεται κανείς από αυτούς που κάθε τόσο εναλλάσσονται στην εκτελεστική εξουσία, αφού πρώτα φουσκώνουν τα μυαλά των ψηφοφόρων με ψεύτικες υποσχέσεις, πώς θα μεγαλώσει η πίτα του ΑΕΠ μέσα από μια συλλογική δημιουργικότητα ώστε να μη χρειαζόμαστε να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα βγάζουμε και, το κυριότερο, να μην έχουμε ανάγκη από νέο δανεισμό;

Μάλλον όχι και γι’ αυτό μάλλον, ακόμα και αν μας μηδένιζαν το χρέος, θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα λάθη.