Και τώρα τι κάνουμε, κύριε Ευκλείδη;

08:38 30/1/2017 - Πηγή: New Money

Το Eurogroup της περασμένης Πέμπτης τελικά εξελίχθηκε όπως προέβλεπε ακριβώς το σενάριο που είχαν γράψει Λαγκάρντ και Σόιμπλε στο παγωμένο Νταβός. Καμιά παρέκκλιση, κανένας αυτοσχεδιασμός των συμμετεχόντων. Ούτε λέμε και ξελέμε, ούτε μπλόφες.

Ενα κι ένα κάνουν δύο: κάντε αυτά που συμφωνήσαμε και μετά ξανασυζητάμε.

Πάμε στο επόμενο θέμα της συνεδρίασης. Κάπως έτσι θρυμματίστηκαν για άλλη μια φορά οι αυταπάτες της κυβέρνησης πως θα τους πούμε, θα τους εξηγήσουμε, θα καταλάβουν και θα προσχωρήσουν στις θέσεις μας

ότι δεν είναι αναγκαίο να ληφθούν και να ψηφιστούν νέα μέτρα εκ των προτέρων για μετά το 2018.

Ευρωπαίοι και ΔΝΤ, σε απόλυτα κοινή γραμμή, ξεκαθάρισαν στον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο και μέσω αυτού στην ελληνική κυβέρνηση ότι, πρώτον, πρόγραμμα χωρίς ΔΝΤ δεν υφίσταται και, δεύτερον, οι απαιτήσεις του ΔΝΤ είναι και απαιτήσεις των Ευρωπαίων.

Τι κι αν μόλις προχθές ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης δύο χρόνων στην εξουσία δήλωνε ότι η κυβέρνησή του δεν πρόκειται να νομοθετήσει ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα. Τι κι αν όλα τα στελέχη του και οι βουλευτές του το προηγούμενο διάστημα δήλωναν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ψηφίσουν νέα μέτρα.

Τώρα, μετά το επίσημο τελεσίγραφο του Eurogroup η κατάσταση περιπλέκεται τόσο που δεν ξέρω πώς θα την αντιμετωπίσουν και αν έχουν πια εναλλακτικές λύσεις.

Ο υπουργός Οικονομικών μετά το πέρας της συνεδρίασης, σε μια από τις πιο αμήχανες δηλώσεις του στους ξένους ανταποκριτές, εξέφρασε τη διαφωνία του και είπε ότι από την ώρα που δημοσιονομικά η ελληνική οικονομία τα πάει τόσο καλά και ξεπερνά τους στόχους της, υπάρχει μειωμένη ανάγκη θεσμοθέτησης τέτοιων δημοσιονομικών μέτρων και ότι δεν είναι σωστό να ζητάς από μια χώρα να νομοθετήσει σε βάθος τριετίας τι θα κάνει το 2019, «αυτή είναι μια δέσμευση που προσπερνά το ευρωπαϊκό πλαίσιο δημοκρατίας».

Αραγε, θεωρεί πως αυτά τα επιχειρήματα είναι σοβαρά και αντέχουν σε κριτική; Δεν ξέρει, μήπως, ότι η λεγόμενη δημοσιονομική υπεραπόδοση της περασμένης χρονιάς οφείλεται στο φορολογικό στύψιμο των Ελλήνων και στη μη πληρωμή των υποχρεώσεων του κράτους προς τους προμηθευτές του; Ή δεν ξέρει ότι παρά τον καταιγισμό νέων φόρων αυξήθηκαν κατά 16 δισ. οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των Ελλήνων, φτάνοντας συνολικά στα 100 δισ. ευρώ;

Αντέχουν οι Ελληνες να πληρώσουν κι άλλα μέσα σε αυτό το δυσμενέστατο περιβάλλον ώστε να πετύχουν 1,75% πλεόνασμα για φέτος και 3,5% από του χρόνου και για μία δεκαετία και παράλληλα να υπάρχει και ανάπτυξη της οικονομίας; Προφανώς όχι. Πολλώ δε μάλλον αν αποφασίσουν να περικόψουν περαιτέρω το αφορολόγητο και να ψαλιδίσουν κατά ακόμα 20%-30% τις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις.

Η απασφαλισμένη λοιπόν χειροβομβίδα πέρασε στα ελληνικά χέρια και δεν υπάρχει κάποιος άλλος πρόθυμος να την κρατήσει.

Τα χρονικά περιθώρια πλέον πιέζουνασφυκτικά. Μέσα σε έναν μήνα πρέπει να αποφασιστεί τι θα κάνουν και δεν έχουν περιθώρια ούτε για νέα πολιτική διαπραγμάτευση, ούτε για μεσοβέζικες εναλλακτικές λύσεις του τύπου «δεχόμαστε πλεονάσματα 3,5% για τρία χρόνια ή 3% για πέντε χρόνια μετά το 2018». Αυτά κάηκαν στο Eurogroup που τα απέρριψε εμμένοντας στο μνημόνιο που υπογράψαμε και στην απόφαση του ίδιου οργάνου τον περασμένο Δεκέμβριο που μιλούσε για μόνιμα μέτρα. Και μόνιμα μέτρα δεν είναι άλλα, για όσους καταλαβαίνουν, από τα ψηφισμένα μέτρα. Οσον αφορά το «αχτύπητο» επιχείρημα ότι αυτό που μας ζητούν υπερβαίνει το ευρωπαϊκό πλαίσιο δημοκρατίας ας μην το συζητήσουμε καλύτερα γιατί ανήκει στην κατηγορία, της αλαζονείας των πρώτων ημερών της αριστερής κυβέρνησης ότι, και καλά, με την άνοδό της στην εξουσία θα άλλαζε όλη την Ευρώπη!

Στο διά ταύτα, η στριμωγμένη και πανικόβλητη κυβέρνηση έχει μπροστά της δύο δρόμους.

Ο ένας είναι η πλήρης συμμόρφωση στις απαιτήσεις των δανειστών δικαιολογώντας και τη νέα κωλοτούμπα με το ότι έτσι σώζουν (για άλλη μία φορά) τη χώρα και αυτή τη φορά χωρίς καμιά συναίνεση από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θέλω, δε, να πιστεύω ότι δεν θα περάσει από το μυαλό τους μέσα στην απελπισία τους το ενδεχόμενο της δραχμής.

Ο άλλος δρόμος είναι η ηρωική έξοδος με καταγγελίες κατά πάντων που δεν αντέχουν άλλο την αριστερή κυβέρνηση και θέλουν να τη ρίξουν και προκήρυξη εκλογών.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση το κόστος θα είναι τεράστιο για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά πολύ μεγαλύτερο για τον ελληνικό λαό που θα επωμιστεί το βάρος ενός ακόμα μνημονίου - χωρίς ημερομηνία λήξης αυτή τη φορά.