Λένε συναίνεση, εννοούν παράδοση

09:16 20/11/2014 - Πηγή: New Money

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλη αυτή η συζήτηση περί συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης και τα σχετικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύνηθες πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι, που ζεσταίνεται και ξαναζεσταίνεται για να πλασαριστεί όταν μια κυβέρνηση βλέπει ότι σφίγγουν τα γάλατα. Και για να κατηγορήσει την αντιπολίτευση ότι δεν συνδράμει την εθνική προσπάθεια (την οποία φυσικά... πάντα εκφράζει η κυβέρνηση), ακυρώνοντας το ρόλο της αντιπολίτευσης.

Είναι σύνηθες οι κυβερνήσεις στον τόπο μας να αδιαφορούν για κάθε είδους συνεννόηση και συναινετικών διαδικασιών όταν νιώθουν ισχυρές.

Τότε οι κυβερνητικές ενέργειες δείχνουν «πυγμή», «αποφασιστικότητα»,«αδιαφορία για το πολιτικό κόστος» και άλλα τέτοια όμορφα.

Όταν αρχίζει η κατρακύλα έρχονται και τα υποκριτικά μπαλαμούτια στην αντιπολίτευση, ιδίως την αξιωματική. Τι εκθειασμός του ρόλου της και της σημασίας της, τι αναγνώριση της συμβολής της στην εθνική προσπάθεια, υπό τον όρο βέβαια να συμφωνήσει στην κυβερνητική πολιτική, πέφτει, δεν λέγεται.

Μέχρι χθες για παράδειγμα ο Τσίπρας ήταν ο επικίνδυνος, ο καταστροφέας, περίπου ο τρομοκράτης, ο αρχηγός των μπαχαλάκηδων.

Ξαφνικά και επειδή πέφτουν οι τροϊκανές σφαλιάρες σύννεφο, αλλά κυρίως επειδή τα γκάλοπ δείχνουν ότι η κυβέρνηση γκρεμοτσακίζεται, ανασύρεται από το ντουλάπι το κοστουμάκι της συναίνεσης. Και ο Τσίπρας γίνεται ο χρήσιμος σύμμαχος.

Φυσικά δεν είδα ποτέ εκείνους που πιέζουν την αντιπολίτευση να συναινέσει στα δύσκολα της κυβέρνησης, να πιέζουν και την κυβέρνηση όταν είναι στα εύκολα να κάνει μια στοιχειώδη συνεννόηση με την αντιπολίτευση.

Η καραμέλα περί συναίνεσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από το παραδοθεί η αντιπολίτευση στις ορέξεις της κυβέρνησης. Και φυσικά στην πολιτική της κυβέρνησης.

Όταν και εάν υπάρχει σύγκλιση απόψεων και στρατηγικών, τότε ναι. Έχει νόημα να αναζητηθεί. Αλλά εδώ είναι σαφές ότι δεν υπάρχει. Και επί της ουσίας της πολιτικής που ασκείται, αλλά και για δύο ακόμη λόγους: από τη μια μεριά είναι όσοι διαχειρίστηκαν τα πράγματα και φέρουν τις ευθύνες για εδώ που είμαστε και από την άλλη είναι δυνάμεις που δεν φέρουν καμία ευθύνη. Αλλά και επειδή ανάμεσα στη δεξιά και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει χάος στις αντιλήψεις – εκτός κι αν πρέπει να γίνουν όλοι μπαλτάκοι, γεωργιάδηδες και φορτσάκηδες!

Και βεβαίως έχει νόημα μια συνεννόηση, όχι φυσικά η συναίνεση σε αποτυχημένες πολιτικές, όταν είναι καταφανές το αδιέξοδο. Όταν το παραδέχονται όλοι, και κυρίως η κυβέρνηση, ανοιχτά. Και, πρωτίστως αυτό, όταν όλοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, με πρώτη την κυβέρνηση.

Εδώ όμως μας λέει η κυβέρνηση ότι πέτυχε και ότι οδηγεί τη χώρα με ασφάλεια στην έξοδο από την κρίση. Ότι απελευθερώνει τη χώρα από την τρόικα και τα μνημόνια. Ότι έχει την εμπιστοσύνη και την αναγνώριση των δανειστών! Άρα τι νόημα έχει οποιαδήποτε κουβέντα για συναίνεση της αντιπολίτευσης;

Δεν μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο: Και η κυβέρνηση να πέτυχε, αλλά και να έχει την ανάγκη της αντιπολίτευσης για συναίνεση, τώρα που η πολιτική της υποτίθεται ότι δικαιώνεται.

Ή η κυβέρνηση πέτυχε, άρα ας σταματήσει η κοροϊδία με την καραμέλα περί συναίνεσης, ή δεν πέτυχε και γι’ αυτό έχει ανάγκη από τη στήριξη της αντιπολίτευσης, άρα ας το παραδεχθεί και ας αποχωρήσει από τη σκηνή. Είτε για εκλογές, είτε για τη συγκρότηση μιας άλλης κυβέρνησης συνεργασίας με άλλα πρόσωπα – το πρώτο είναι το ενδεδειγμένο βέβαια για να μην ξαναζήσουμε νόθες καταστάσεις σαν εκείνη με τον Παπαδήμο.

Blogger Γιάννης Μακρυγιάννης