Μετά το πρώτο χειροκρότημα

07:14 24/3/2021 - Πηγή: New Money

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στιγμή δεν είναι για τους κουρασμένους. Για όσους τα παράτησαν από την πολύμηνη μάχη εναντίον της πανδημίας. Για όσους και όσες δηλώνουν κόπωση σε κάθε ευκαιρία. Για όσους ψάχνουν να βρουν χίλιες δυο δικαιολογίες για να κάνουν την ατομική τους «επανάσταση». Για όσους κατεβάζουν την μάσκα στα ρουθούνια τους για να μυρίσουν την ανοσμία των άλλων που τους επέβαλε ο ιός- στην καλύτερη περίπτωση. Για όσους σουλατσάρουν αμέριμνοι και «αήττητοι» ανάμεσα στους δικούς τους ανθρώπους. Για όσους έχουν πιστέψει ότι το κακό δεν θα χτυπήσει την δική τους πόρτα. Για όσους τα βγάζουν

ακόμη πέρα και δεν σκέφτονται την «επόμενη μέρα» εκείνων που παρακολουθούν για πρώτη φορά τηλεοπτικά σήριαλ στην ζωή τους, γιατί η ζωή τους είναι αλλιώς. Γιατί δεν έχουν την ρουτίνα τους, είναι κλειστό το μαγαζί τους, η επιχείρησή τους. Γιατί όντας στο σπίτι όλο το 24ωρο έχουν χάσει τις σταθερές τους και χάνονται στις σκέψεις τους και τα βάσανά τους.

Και σίγουρα, η στιγμή δεν είναι για τους κουρασμένους από την καθημερινή ενημέρωση για τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους, τους νεκρούς. Γιατί αυτοί δεν έχουν δει το …τέλος, δεν έχουν ενημερωθεί τηλεφωνικά αν πέθανε ή αν ζει ο δικός τους άνθρωπος στις ΜΕΘ των διασωληνωμένων από κορονοϊό. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι για το τι συμβαίνει στα νοσοκομεία για άλλους τόσους που νοσηλεύονται με «ντεμοντέ» για την εποχή της πανδημίας ασθένειες, που αν είναι τυχεροί και βρίσκουν άμεσα κρεβάτι διατηρούν τον φόβο του υψηλού κινδύνου της συγκυρίας και αναζητούν ένα νεύμα αρωγής από τον κατάκοπο της βάρδιας. Αυτοί- οι κουρασμένοι- δεν έχουν ξυπνήσει μέσα στη νύχτα να ακούσουν τα άγρια μαντάτα και ενώ ανέμεναν καλύτερα νέα χαλαρώνοντας -λέμε τώρα- μπροστά σε μια οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού τους. Αυτοί, οι «άλλοι», δεν είναι οι κουρασμένοι, στους οποίους αναφέρονται συχνά για να «κατανοήσουν» την κατάσταση οι πολιτικοί και οι αναλυτές- είναι όσοι «τα έχουν ζήσει όλα» μέσα στην πανδημία και προσπαθούν να σταθούν όρθιοι.

Οι κουρασμένοι υπάρχουν και έχουν τα δίκια τους. Αναρωτιούνται και δικαίως, τι έχουν κάνει ή έχει πάει  στραβά και δεν «δουλεύει» αποτελεσματικά το σύστημα, το ακορντεόν και τα συναφή.  Τι, στην τελική, έπρεπε να έχει γίνει εδώ, και στο παγκόσμιο χωριό, και δεν έχει γίνει; Γιατί δεν ανεβάζουν ταχύτητα για τον εμβολιασμό εδώ και στην Ευρώπη; Γιατί, γιατί, γιατί… Γιατί τα αυτονόητα δεν αποτελούν την βάση της διαχείρισης της πανδημίας και γιατί οι λέξεις υποχωρούν και «μεταλλάσσονται» από τους αρμόδιους μπροστά σε μία νέα έξαρση.

Οι κουρασμένοι υπάρχουν και είναι πολλοί. Εδώ και σε άλλες χώρες. Στην δική μας, διερευνώνται στα γκάλοπ, ψάχνουν να μάθουν για τις προθέσεις και τις αντοχές τους. Και τα επιτελεία των κομμάτων-συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης- αναζητούν συχνά άλλοθι στην κοινή γνώμη για να επιβεβαιώσουν το σωστό ή το λάθος στη στάση τους. Καλά κάνουν, αλλά δεν αρκεί. Η «λογική» της κυβέρνησης ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μπαίνουν εκ νέου σε σκληρό απαγορευτικό ενώ εμείς «σκίζουμε» στα στατιστικά στοιχεία, μοιάζει με …παρηγοριά στον άρρωστο. Η δε «γραμμή» της αντιπολίτευσης ότι τα έχει κάνει όλα χάλια η κυβέρνηση στην πρωτόγνωρη και πολυεπίπεδη κρίση, θυμίζει το γνωστό τελεσίδικο «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» και εμείς που τα λέμε καλύτερα θα τα κάναμε, αν μπορούσαμε, καλύτερα! Και κάπου εκεί τελειώνει και το καθημερινό επεισόδιο του αγαπημένου σήριαλ…

Και αρχίζει το άλλο. Το πραγματικό. Με τους λίγους, λιγοστούς. Τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δεν εμβολιάζονται. Εισέπραξαν το χειροκρότημα -επώνυμο και μη- πέρσι τέτοιο καιρό, αλλά σήμερα το «επιστρέφουν», συνεχίζοντας μια μάχη με τον κίνδυνο χωρίς το μοναδικό όπλο που έχουν πρώτοι εξασφαλίσει. Είναι λίγοι, λιγοστοί ή περισσότεροι;

Και είναι οι λίγοι, οι λιγοστοί που έγιναν «πρωτοσέλιδο» γιατί δεν έσπευσαν ως γιατροί του ιδιωτικού χώρου να πάρουν το όπλο τους και να πέσουν στην μάχη, στον πόλεμο που εξελίσσεται. Ζητήθηκαν 200 και κάτι και βρέθηκαν λιγότεροι από τους μισούς. Υπήρχαν κίνητρα εκτός από τα πατριωτικά συνθήματα, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821; Εκείνοι ξέρουν, ας μην τα απαριθμίσουμε, λίγο πριν το διήμερο εκδηλώσεων, που οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να κουνήσουν την σημαία από τον καναπέ τους. Αλλά γιατί δεν ανταποκρίθηκαν  στην πρόσκληση και κατέβασαν τον διακόπτη;

Οι δε φαρμακοποιοί είναι γνωστό ότι έβαλαν πλάτη από την επέλαση του κορονοϊού μέχρι σήμερα. Δούλεψαν σκληρά, ανταμείφθηκαν και συνεχίζουν. Αλλά κάποιοι, λίγοι, λιγοστοί, εμφανίστηκαν με την συνδικαλιστική τους σημαία, να αντιστέκονται στα δωρεάν self test και να προτείνουν ένα «συμβολικό» αντίτιμο για να γίνει στην έδρα τους. Είναι προφανές ότι οι αρμόδιοι κυβερνητικοί βιάστηκαν να κάνουν ανακοινώσεις χωρίς να έχουν ολοκληρώσει το πλάνο. Αλλά πόσο δίκαιο ακούγεται σε έναν «κουρασμένο» που δεν έχει να πληρώσει το μοριακό τεστ  για να βγει στο ξέφωτο, ότι δεν θα μπορεί να κάνει χρήση του δωρεάν τεστ γι’ αυτόν και την οικογένειά του; Να ελέγξει την υγεία του μία φορά την εβδομάδα και δωρεάν; Δεν είναι πολύ πιο ασφαλές να πάρει το self test για το σπίτι του, παρά να ψάχνει καλλυντικά στα ράφια και σε κλειστό χώρο, όσο τα σπίτια των διασωληνωμένων δεν ξέρουν αν θα γυρίσουν πίσω οι δικοί τους ζωντανοί ή νεκροί…

Όποιος, όμως, αρμόδιος αρέσκεται να εφευρίσκει επικοινωνιακές βαλβίδες εκτόνωσης χωρίς «δια ταύτα», γρήγορα θα καταλάβει ότι οι απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα δεν …ακολουθούν την σημερινή ταχύτητα διασποράς του ιού. Ούτε η αντιπολίτευση, μπορεί να πείσει περισσότερους όταν κάνει πόλεμο με τα αυτονόητα…