Ντιντήδες

09:18 13/2/2014 - Πηγή: New Money

«Ντιντής: κοροϊδευτικά, άτομο λεπτεπίλεπτο και αναθρεμμένο κατά τον δυτικοαστικό τρόπο.
Από το Ντίντης ή Ντιντής, το χαϊδευτικό του Δημήτρη στην επτανησιακή διάλεκτο κι από το κύμα επτανησίων που είχε έρθει τον περασμένο αιώνα να ενισχύσει την αθηναϊκή αριστοκρατία και να την επηρεάσει σοβαρά με την ιταλοευρωπαϊκή ψευτοαστική συμπεριφορά του και τη γλώσσα του».

Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω; Αν όχι να σας βοηθήσουμε.

Το πρώτο πράγμα που επέλεξε να προτάξει στη χθεσινή του υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων ο Άρης Σπηλιωτόπουλος

ήταν η «αισθητική». Για τον κ. Σπηλιωτόπουλο, σε μια πρωτεύουσα που έχει παραδοθεί στην ανεργία, την εξαθλίωση, τη φτώχεια και τα συσσίτια, σε μια πόλη που οι πρώην αστοί ψάχνουν για τα στοιχειώδη, όπου οι πλατείες της θυμίζουν λόγω των χιλιάδων μεταναστών Ισλαμπαμπάντ, όπου η Χρυσή Αυγή επελαύνει, αυτά δεν μέτρησαν. Το πρώτο πράγμα για τον κ. Σπηλιωτόπουλο ήταν να καλυφθούν τα προβλήματα για να μην ενοχλούν τον λαό του Κολωνακίου. Μπορεί η Αθήνα να κρύψει κάτω από το χαλί τα προβλήματα; Ε όλα τότε είναι οκ. Αρκεί οι μικροαστοί να μην ενοχλούνται.

Για όσους ασχοληθήκαμε με το φαινόμενο «Άρης Σπηλιωτόπουλος», ο τελευταίος υπήρξε ο υπουργός των μεγάλων δαπανών. Όταν βρέθηκε στη θέση του υπουργού Τουρισμού για παράδειγμα κι ενώ η χώρα βούλιαζε στην ανυποληψία λόγω των άκρατων δημόσιων δαπανών, έσπευδε να ανακαινίσει με πανάκριβα είδη το υπουργικό του γραφείο ενώ ακόμα και σήμερα ρημάζει ένα πανάκριβο τζιπ Lexus στα υπόγεια του ΕΟΤ το οποίο αγοράστηκε με ευθύνη του. Πως δικαιολόγησε τότε στους εμβρόντητους συνεργάτες του ο υποψήφιος Δήμαρχος τις άλογες αυτές δαπάνες; Μα φυσικά με «αισθητική». «Ο υπουργός Τουρισμού είναι η βιτρίνα της χώρας του στο εξωτερικό» είχε πει. Και η βιτρίνα μιας χώρας που σε λίγο θα ικέτευε για διεθνή βοήθεια ήταν τα Lexus,τα πανάκριβα γεύματα στο Λονδίνο – με τα λεφτά φυσικά των φορολογούμενων, τα luxurus ταξίδια, τα πολυτελή διαμερίσματα με τζακούζι και πισίνα στον Λυκαβηττό κλπ.

Μετά λοιπόν από αυτή την επιλογή προκύπτουν αβίαστα κάποια ερωτήματα που αφορούν όχι το κόμμα αλλά απευθείας τους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου: Για ποιο λόγο κάποιοι επέμειναν σε μια στενά κομματική υποψηφιότητα κι όχι στον Γιώργο Καμίνη που στο κάτω της γραφής κι εκλεγμένος είναι και θα έδινε την αίσθηση πως η ΝΔ εκφράζει το σύνολο του αστικού πολιτικού φάσματος ενσωματώνοντας και ένα μέρος του αστικού κεντρώου φάσματος; Προτιμότερη είναι η λύση Σπηλιωτόπουλου που έχει κατ’ επανάληψη με τον βίο και πολιτεία του προκαλέσει την κοινή γνώμη ποζάροντας αυτιστικά σαν μοντέλο σε κότερα ενώ η πατρίδα του βούλιαζε;

Κι αν δεν σας αρέσει η περίπτωση Καμίνη πάμε παρακάτω. Καλύτερη κατά πολύ δεν ήταν η άλλη πρόταση για την στήριξη του εναλλακτικού δημοσιογράφου Γιώργου Αμυρά που εκπλήσσοντας τους πάντες πήρε μόνος του κόντρα σε όλα υψηλό ποσοστό στις προηγούμενες εκλογές;

Οι εγκέφαλοι λοιπόν του Μαξίμου σε μια παλαιοκομματική αντίληψη επέλεξαν έναν εκπρόσωπο μιας παρηκμασμένης ψευδο-ελίτ, με βαριά επαρχιωτικά σύνδρομα. Της ελίτ που μας θυμίζει μια Ελλάδα ξένη προς αυτό που σήμερα βιώνουμε. Την ελίτ των τζιπ, του δήθεν, του φραμπαλά. Την Αθήνα μιας ακμής που βασίστηκε σε δανεικά και που μαϊμούδιζε το Λονδίνο, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη έχοντας όμως τρύπια τσέπη και ζώντας με δανεικά.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος