Ο Τάσος από το Κερατσίνι που πήγε στο Αμπερντήν

09:10 9/2/2016 - Πηγή: New Money

Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στα social media. Αφορμή, ένα mail. Ένα mail που μιλούσε για μια ιστορία επιτυχίας μακριά από την πατρίδα μας – σε έναν άλλο τόπο. Αντιγράφω από το mail και παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από αυτό:

«Ονομάζομαι Αναστάσιος Μύτογλου και τα τελευταία 4 χρόνια ζω στην Σκωτία!! Είμαι ένας από τους νέους επιστήμονες που αναζήτησα ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό

λόγω της οικονομικής κρίσης. Ερχόμενος εδώ ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου μια κλινική με σκοπό να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε. Βασιζόμενοι αποκλειστικά και μόνο σε Έλληνες γιατρούς και επιστήμονες καταφέραμε να κάνουμε ένα πραγματικό θαύμα! Τα τελευταία 2 χρόνια βάση των επισήμων στοιχείων του κράτους, η κλινική μας είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη κλινική στη Σκωτία και μια από τις 10 πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο».

Τον αναζήτησα στο facebook. Ο Τάσος από το Κερατσίνι που επέλεξε να ζει και να προκόψει στο Αμπερντήν. Είχαμε και προς το παρόν έχουμε ένα μόνο κοινό φίλο, τον Φάρο, την τοπική ομάδα έκπληξη στο μπάσκετ.

Περιηγήθηκα στη σελίδα του προφίλ του και φρεσκάρισα τις γνώσεις μου για την καινούργια του γειτονιά. Το Αμπερντήν (Aberdeen) είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σκωτίας με πληθυσμό που υπερβαίνει κάτι τι τους 210 χιλιάδες – συγκέντρωσα και συγκράτησα και μερικές ακόμη «άχρηστες» πληροφορίες όπως ότι η πόλη ήδη από το δωδέκατο αιώνα ήταν σημαντικό κέντρο και πως το 1495 ιδρύθηκε ένα από τα δυο της πανεπιστήμια ή για το γεγονός ότι η σημερινή οικονομική σημασία της πόλης προέρχεται από τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στην Βόρεια θάλασσα. Και όλα αυτά για να διαχειρισθώ ένα αίσθημα αμηχανίας που με καταλαμβάνει όταν προσπαθώ να κατανοήσω τα ακατανόητα του τόπου μου. Εν πολλοίς, οι δύσκολες παραδοχές μου για όλο αυτό που ζούμε γύρω μας, δίπλα μας, απέναντι μας... Κακά τα ψέματα. Η αλήθεια είναι μία. Ο Τάσος και ο αδελφός του δεν θα μπορούσαν να πετύχουν όλα όσα έκαναν στην «πόλη του γρανίτη» , σε ένα ξένο τόπο. Μόνοι τους.

Έτσι αποφάσισα να γράψω την ιστορία του Τάσου – θα την διαβάσετε προσεχώς σε κάποιο από τα φιλόξενα «λημέρια» μας- για ένα και μόνο λόγο: Για το παράδειγμα, το θετικό παράδειγμα. Θα πρόσθετα βεβαίως και το κουράγιο, τη δύναμη του ξεκινήματος που πρέπει να βρουν και να επιστρατεύσουν όσοι δεν θέλουν να κλαίνε τη μοίρα τους και αισθάνονται ότι έχουν να προσφέρουν.

Ο Τάσος πέτυχε στο μακρινό Αμπερντήν, μια πόλη της Σκωτίας στη μεγάλη επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που ακόμη επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση των πολιτών της) αλλά προς αποφυγή παρεξηγήσεων υπάρχουν πολλοί, εκατοντάδες ή χιλιάδες Τάσοι που προσπαθούν με νύχια και δόντια να κάνουν το όνειρο τους πράξη και να κερδίσουν τη ζωή. Ακόμη και αν οι περιπτώσεις τους δεν εντάσσονται στο πολιτικό και κοινωνικό mainstream. Χθες στα City Stories ο Ανδρέας Γιαννόπουλος έγραφε για δύο παρέες φίλων στην Θεσσαλονίκη που έφτιαξαν ισάριθμες μικροζυθοποιίες στον τόπο τους κόντρα στο καιρό (βλ. Η Sknipa και η Άλη)

Την Κυριακή γράφω για τρία αδέλφια από την Αρεόπολη – όλοι τους μηχανικοί- που κατάφεραν να φτιάξουν χυμούς από το φραγκόσυκο. Πριν δύο εβδομάδες έγραφα για τις κυρίες των φιστικιών, Μυρτώ και Σεμέλη Παυλίνη.

Ο κατάλογος μακρύς. Σχεδόν ατελείωτος. Και έτσι θα μείνει. Σε πείσμα των καιρών της παρεοκρατία, της οικογενειοκρατίας, της κομματικοκρατίας, της αποθέωσης της σιγουριάς και της ασφάλειας που δίνει η «κομματική αυλή» και οι «δικοί μας άνθρωποι» αλλά και των ψευδαισθήσεων τους. Η Ελλάδα των δημιουργικών ανθρώπων ποτέ δεν πεθαίνει!!!