Οι ελληνικές Lehman Brothers

14:45 10/7/2016 - Πηγή: New Money

Δεν ξέρω για την περίπτωση της Μαρινόπουλος, ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω αν για τη δυσμενή κατάληξη μιας τόσο μεγάλης εταιρείας φταίει η κρίση, η διοίκηση ή όλα μαζί. Αυτά άλλωστε είναι θέματα που δεν λύνονται με την άποψη ενός δημοσιογράφου και μπορεί επί της ουσίας να μην απαντηθούν και ποτέ. Απλά να σημειώσω ότι ελαφρά τη καρδία ακούγονται και λέγονται πολλά για όλους, ειδικά όταν πλησιάζει η ώρα της πτώσης.

Το ζήτημά μας, όμως, σε μια Ελλάδα

που τρώει πλέον τις σάρκες της καθημερινά δεν είναι αυτό. Σήμερα βρίσκεται στο όριο μια πολύ μεγάλη επιχείρηση, με 12.000 εργαζομένους και μερικές χιλιάδες προμηθευτές, οι οποίοι με τη σειρά τους ίσως απασχολούν πολλαπλάσιο αριθμό ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτές. Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς της αγοράς, αν κλείσει ο Μαρινόπουλος θα χαθεί περί το 1% του ΑΕΠ της Ελλάδας.

Τι κάνουν, λοιπόν, όλοι μαζί τώρα, ενώ το δράμα εξελίσσεται; Οχι για να σωθούν οι επιχειρηματίες, αλλά η επιχείρηση, οι χιλιάδες εργαζόμενοι, οι χιλιάδες προμηθευτές και φυσικά ακόμα και τα λεφτά των τραπεζών, όπου μεγαλομέτοχος πλέον σε αυτές είναι και το Ελληνικό Δημόσιο; Είναι γεγονός ότι εδώ και μήνες κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν κινητοποιηθεί να βοηθήσουν προς την κατεύθυνση αυτή, της επίλυσης δηλαδή της κρίσης με όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα, πάει για φούντο.

Σε μια κανονική χώρα, λοιπόν, είτε στην Ευρώπη, είτε στην ίδια την Αμερική, παρά το γεγονός ότι τυπικά και νομικά δεν είναι και τόσο ορθό (σ.σ.: το κράτος δεν έχει σχέση υποθετικά), αν κινδύνευε μια εταιρεία, η στάνταρ διαδικασία θα ήταν η εξής: Ο πρωθυπουργός, ένας έμπιστος σύμβουλός του ή ο υπουργός Οικονομικών θα φώναζαν τους τραπεζίτες της χώρας, μερικούς ειδικούς περί τα νομικά, διοικητικά και φορολογικά συμβούλους και όλους τους ανταγωνιστές της υπό κατάρρευση εταιρείας (π.χ. όλα τα σούπερ μάρκετ) και θα επεδίωκε λύση εντός τριών ημερών. Ξέρουμε τι έκανε η αμερικανική κυβέρνηση με τη Lehman Brothers το 2008, η βρετανική με τις αγγλικές τράπεζες στην ίδια κρίση, η ελβετική που έβαλε τις δύο μεγάλες τράπεζες της χώρας να σώσουν τη Swissair και πολλά άλλα παραδείγματα.

Στην Ελλάδα, εκτός από τις χιλιάδες μικρές και μεσαίες εταιρείες που πνίγονται ανάμεσα στην κρίση και το νεκρό τραπεζικό σύστημα, θα σκάνε πλέον τα κανόνια και στους κολοσσούς. Ερχεται η «τέλεια καταιγίδα». Αλλος θα κλείνει, άλλος θα πτωχεύει και κάποιοι ίσως και να αυτοκτονούν. Ετσι όπως πάει το πράγμα, με το που θα γυρίσουμε από το καλοκαιρινό διάλειμμα θα αρχίσει η γενική κατεδάφιση.

Ποιος θα το κάνει αυτό όμως; Ποιος θα ασχοληθεί όταν ο Τσακαλώτος δεν έχει υπογράψει μια επιταγή στη ζωή του και ασχολείται με τους «53», ο Σάλλας παλεύει με τα κοράκια των hedge funds και ο Μαντζούνης πηγαινοέρχεται για να καταθέτει στη Βουλή;

Αυτά τα ζητήματα, ας με συγχωρήσουν οι αρμόδιοι, αλλά είναι μάλλον πιο σοβαρά από αυτά που ασχολούνται με τις ώρες στο Μέγαρο Μαξίμου. Θα ήταν πιο δημιουργικό για τον πρωθυπουργό της χώρας να λέει π.χ. ότι «σήμερα με τις κινήσεις μου έσωσα μια επιχείρηση της Ελλάδας» από το να τον ενημερώνουν κάποιοι χαιρέκακα ότι ετοιμάζεται ένα Μέσο Ενημέρωσης να κλείσει.