Οι βλαβερές συνέπειες του... Χρέους

08:45 8/12/2016 - Πηγή: New Money

Παρακολουθώ με πολύ προσοχή και ενδιαφέρον τις απανωτές δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων μετά το Eurogroup και αναρωτιέμαι – καθώς δεν βγάζω άκρη!- το μέχρι πότε τούτη η κυβέρνηση θα κρύβεται πίσω από το ...χρέος και την αέναη διαπραγμάτευση.

Περιθώρια για χάσιμο χρόνου – με την οικονομία και την αγορά να μπαινοβγαίνουν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας- δεν υπάρχουν και η δύσκολη ώρα όπου η κυβέρνηση και τα στελέχη θα πρέπει να πάψουν να κοσκινίσουν, να σηκώσουν μανίκια και να ζυμώσουν έχει φθάσει. Άλλωστε, η ιστορία

με τον χρόνο δεν τροφοδοτείται από καμία αντιπολιτευτική διάθεση αλλά από την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και της αγοράς.

Κακά τα ψέματα η εμμονή στην υπόθεση του Χρέους μπορεί να είναι καλή και χρήσιμη για τις ανάγκες ενός γκρουπούσκουλου της Αριστεράς ( συνήθως τροτσκιστικής καταγωγής) αλλά εντελώς καταστροφική στην περίπτωση κομμάτων και παρατάξεων που κατέχουν την κυβερνητική εξουσία και διαχειρίζονται δημόσιες υποθέσεις. Και αυτό γιατί ποτέ και κανένα Χρέος δεν μπορεί να δώσει πραγματικές δουλειές και εισοδήματα, να διαμορφώσει ένα στέρεο έδαφος για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση Τσίπρα – η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα – οφείλει δίχως άλλες επικλήσεις του τύπου «επί της διαδικασίας, συνάδελφε» να παρουσιάσει στο πλαίσιο των διεθνών και ευρωπαϊκών δεσμεύσεων και εξαρτήσεων το δικής έμπνευσης και συγγραφής πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ένα ευέλικτο και συνεκτικό πρόγραμμα που να απαντά στο καίριο για τους πολίτες ερώτημα: Πώς έρχονται κεφάλαια και επενδυτές;

Πώς εξασφαλίζονται επενδύσεις; Πώς φτιάχνονται θέσεις εργασίας; Πώς δημιουργούνται εισοδήματα για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών – τους νέους επιστήμονες και επαγγελματίες δηλαδή όλους εκείνους που δεν κρύφτηκαν πίσω από μια «θεσούλα στο δημόσιο». Απλές, καθαρές κουβέντες που μπορούν να επαληθευτούν στην πράξη.

Τα παραδείγματα των επενδύσεων στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και το Ελληνικό και τα όσα θα μπορούσαν να συμβούν – αν η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό της χώρας σκεφτόταν και έπραττε διαφορετικά- στο μέτωπο της λεγόμενης Αθηναϊκής Ριβιέρας πρέπει να λειτουργήσουν ως μοναδικός οδηγός.