Όταν το σήμερα ναρκοθετεί το αύριο

08:20 12/11/2018 - Πηγή: New Money

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανοίγει κάθε μέρα ένα θέμα, είτε αυτό αφορά παροχές είτε παραπομπές σε δίκη, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο αρχικός σχεδιασμός για τριπλές εκλογές τον Μάιο άλλαξε και πλέον αυτές έρχονται νωρίτερα. Εξ ου λοιπόν και όλη αυτή η μεθόδευση για αλλαγή ατζέντας στην κυβερνητική πρακτική.

Κάθε εβδομάδα κι ένα νομοσχέδιο με παροχές, κάθε εβδομάδα και ένα πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής για την υγεία, με στόχο από τη μια να ανακουφιστούν έστω και προσωρινά κάποιες κοινωνικές ομάδες που είτε έχουν δικαιωθεί

στα δικαστήρια, είτε αποτελούν τον στενό πυρήνα του εκλογικού σώματος στον οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, και από την άλλη να πληγούν ηθικά οι κομματικοί αντίπαλοι.

Αυτό το μπαράζ παροχών, διευθετήσεων, ρυθμίσεων, ικανοποίησης αιτημάτων, αλλά και οι χριστουγεννιάτικοι μποναμάδες εν είδει επιδομάτων, ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αποτελεσματική πρακτική για μικρό χρονικό διάστημα.

Αν «γλυκαθεί» ο ψηφοφόρος τον Δεκέμβρη ή τον Γενάρη από τη... γαλαντομία της κυβέρνησης, ουδείς εγγυάται πως θα το θυμάται και τον Μάιο ή πολύ περισσότερο τον Σεπτέμβριο. Χώρια η γνωστή «αχαριστία» των ψηφοφόρων που πολλάκις είδαμε στο παρελθόν, όταν κυβερνήσεις, αφού διόριζαν αβέρτα, αφού ρύθμιζαν χρέη, αφού έδιναν αυξήσεις πολύ πάνω από όσο άντεχε ο κρατικός κορβανάς, πήγαιναν μετά στις κάλπες και «μαυρίζονταν». Γιατί έτσι λειτουργεί μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που μετακινείται και βγάζει τους νικητές. Σιγουρεύει ό,τι περισσότερο μπορεί από τον προηγούμενο και πάει στη συνέχεια στον επόμενο, για να εισπράξει και από αυτόν τις προεκλογικές υποσχέσεις.

Και όλοι μας κοντεύουμε να ξεχάσουμε σε ποια κατάσταση βγήκαμε από τα μνημόνια. Αποδεκατισμένοι όχι μόνο οι πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και η ελληνική οικονομία. Δεν βγήκε ενισχυμένη, δεν έκανε επανεκκίνηση, δεν έπιασε καν πάτο ακόμα για να λειτουργήσει το λεγόμενο ελατήριο της οικονομίας. Βαριά λαβωμένη είναι λοιπόν η οικονομία μας και με πολλές πολυετείς δεσμεύσεις που δεν πρόκειται να την αφήσουν να πάρει εύκολα μπροστά. Η υποχρέωση να παράγει πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, ώστε να μειωθεί το δυσθεώρητο χρέος των 325 δισ., είναι μια θηλιά που συνεχώς θα σφίγγει και δεν θα αφήνει περιθώρια για άσκηση κοινωνικής πολιτικής.

Οσα κι αν ακούμε για δημοσιονομικό χώρο, για περιθώρια εθνικών πρωτοβουλιών και εξάλειψη των αδικιών που δημιούργησαν τα μνημόνια, είναι απλώς κουραφέξαλα.

Ανακύκλωση της μιζέριας και των λιγοστών χρημάτων που παίρνουν από αυτούς που ακόμα έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν και περικοπές από πόρους που έπρεπε να οδηγηθούν στην πραγματική οικονομία για να πάρει μπροστά κάνουν κι ας μη γελιόμαστε με τις μεγαλοστομίες και τα ανύπαρκτα success stories.

Ναι, να μην κοπούν κι άλλο οι συντάξεις των ήδη συνταξιούχων και να κοπούν μόνο οι μελλοντικές των νυν εργαζομένων. Ναι, να δοθούν και επιδόματα, και να μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ των φτωχών, ναι, να γίνουν προσλήψεις σε τομείς όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη, όπως για παράδειγμα στην υγεία. Ωστόσο, πρέπει να μας πουν πειστικά από πού περισσεύουν αυτά τα κονδύλια για να το κάνουν και όχι να διαπιστώνουμε στη συνέχεια ότι το κράτος δεν πληρώνει τους προμηθευτές του, δεν επιστρέφει διαφορές φόρων, δεν έχει λεφτά για παιδικούς σταθμούς και επαιτεί από ιδιώτες για γεύματα στα σχολεία.

Αν διαπιστωθεί αντικειμενικά ότι τα συνταξιοδοτικά ταμεία όντως έχουν πλεονάσματα και αντέχουν και για τα επόμενα χρόνια να πληρώνουν τη συνταξιοδοτική δαπάνη, ας μην κοπούν οι συντάξεις. Αν όμως το περίσσευμα αρκεί για μία ή δύο χρονιές και στη συνέχεια αναγκαστούν είτε να κόψουν τις συντάξεις, είτε να αυξήσουν εισφορές και φόρους, να με συμπαθάτε, αυτό είναι απατεωνιά και κανιβαλισμός κατά εργαζομένων και φορολογουμένων. Και αυτό συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια της φαινομενικής ευδαιμονίας, που στηρίχτηκαν στη φιλοσοφία «πέτα το πρόβλημα στο μέλλον και στους άλλους», και μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Τουλάχιστον αυτό έπρεπε να το είχαμε μάθει όλοι - από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη: ότι και πάλι νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους.