Παραλογισμοί

09:11 14/10/2014 - Πηγή: New Money

Οι πολιτικές κρίνονται εκ του αποτελέσματος, και τεσσεράμισι χρόνια είναι επαρκής χρόνος για να κριθεί η οικονομική πολιτική που συνομολόγησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά με τους ξένους επικυρίαρχους.
Από τον Απρίλιο του 2010 λοιπόν μέχρι σήμερα με βάση πάντα τα επίσημα στοιχεία:

-μειώθηκε κατά 25% το ΑΕΠ πρωτοφανές για οποιαδήποτε χώρα σε ειρηνική περίοδο

-αυξήθηκε

στο 27% η ανεργία

-αυξήθηκε κατά 50% ως ποσοστό του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος της χώρας παρά τα μνημόνια και το PSI ή ίσως εξαιτίας τους για να σωθούν οι τράπεζες

-υποχρεώθηκαν τόσο τα νοικοκυριά όσο και οι επιχειρήσεις

-υπέστη καίριο πλήγμα ο παραγωγικός ιστός της χώρας λόγω της παρατεταμένης έλλειψης ρευστότητας, της υψηλής φορολογίας και της στάσης πληρωμών του κράτους προς τους ιδιώτες που συνεχίζεται ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να προβάλλει κάλπικα πρωτογενή πλενάσματα με την ανοχή του ΔΝΤ και της ΕΕ -για δικούς τους σκοπούς αυτοί.

-μην το ξεχνάμε ότι πίσω από αυτά τα στοιχεία βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες και μία χαμένη γενιά.

Η κυβέρνηση επαίρεται ότι μηδένισε το έλλειμμα και έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Ας ανοίξουμε εδώ μία παρένθεση: Τα υψηλά ελλείμματα και το χρέος προέρχονταν από την απόκλιση μεταξύ των δημοσίων εσόδων και των δημοσίων δαπανών που όμως δεν οφειλόταν στον μεγάλο δημόσιο τομέα -όπως ψευδώς και δίχως ντροπή προπαγανδίζει με ιδεοληπτική μανία το ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο ιερατείο του Μαξίμου. Οι δαπάνες για το δημόσιο τομέα ήταν στο επίπεδο του ευρωπαϊκού μέσου όρου -είναι άλλης τάξης θέμα ότι ο δημόσιος τομέας ήταν και εξακολουθεί να είναι αντιπαραγωγικός, φαύλος και παρασιτικός. Το πρόβλημα ήταν τα χαμηλά δημόσια έσοδα λόγω της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και του κακού εισπρακτικού μηχανισμού. Ποιά είναι λοιπόν η επιτυχία της κυβέρνησης όταν η εξάλειψη του ελλείμματος προήλθε από την δραματική μείωση των δαπανών που εξαφάνισαν το κοινωνικό κράτος και από την αύξηση της επιβάρυνσης των ίδιων φορολογικών υποζυγίων αφού μικρή υπήρξε η διεύρυνση της φορολογικής βάσης;

Ο πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι διόρθωσε τα λάθη του πρώτου μνημονίου και προσπαθεί να πιστωθεί τις επιτυχίες του δεύτερου. Μα εάν το δεύτερο μνημόνιο είναι επιτυχημένο τότε γιατί η βιασύνη να απαλλαγούμε από αυτό; Μας το επέβαλαν; Τότε αυτό σημαίνει παραδοχή εθνικής υποτέλειας. Είναι δυνατόν οι “υπερπατριώτες” του Μεγάρου Μαξίμου να έγιναν το μακρύ χέρι του Βερολίνου για την υποτέλεια της χώρας;

Η συνέχεια όμως είναι πιο αστεία. Σε συμφωνία με το ΔΝΤ και την ΕΕ η κυβέρνηση επιδιώκει το τέλος του “καλού κατ αυτήν μνημονίου που οδήγησε την ελληνική οικονομία σε εξυγίανση”. Αποδέχεται δε ασμένως η κυβέρνηση τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος 3% για το 2015 και 4,5% για το 2016. Μάλιστα για να υποστηρίξει τον στόχο του 3% πρωτογενές πλεόνασμα η κυβέρνηση εμφανίζεται βέβαιη -και μαζί της το ΔΝΤ για δικούς του πάλι λόγους- ότι σε συνθήκες ύφεσης ή στασιμότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας η Ελλάδα το 2015 θα παρουσιάσει ανάπτυξη στο 3% του ΑΕΠ. Παραλογιζόμαστε;

Ακόμη κι έτσι όμως που θα βρει τα περίπου 15 δις που λείπουν εφόσον θα αποσυρθεί το ΔΝΤ; Από τις αγορές είναι η απάντηση. Δηλαδή οι αγορές θα δεχθούν τους υπολογισμούς μίας αδύναμης κυβέρνησης για 3% ανάπτυξη σε συνθήκες ευρωπαϊκής ύφεσης και θα της δανείσουν με χαμηλά επιτόκια από 10-15 δις ευρώ. Όλα αυτά χωρίς την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου;. Γιατί εφόσον παραμείνουν ως εγγυητές θα απαιτήσουν όπως έχουν ξεκαθαρίσει σε δηλώσεις τους οι κ.κ. Λαγκάρντ, Ντράγκι και Σόιμπλε ασφυκτική επιτήρηση. Η νεά συμφωνία βέβαια δεν θα λέγεται μνημόνιο, έ ας τη ονομάσουμε “Θανάση” για να μην διαφωνούμε με την κυβέρνηση.

Η εξίσωση πολύ απλά δεν βγαίνει ή αλλιώς το πρόβλημα με τις παραμέτρους που η ίδια κυβέρνηση παρουσιάζει δεν έχει λύση. Τότε τί επιδιώκει η κυβέρνηση; Μία επικοινωνιακή διαχείριση της επόμενης συμφωνίας με την βοήθεια των επικυρίαρχων που θα επιτρέψει στους βουλευτές να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για να συνεχίσουν να είναι στα έδρανα της Βουλής και να παίρνουν την βουλευτική αποζημίωση για ενάν ακόμη χρόνο. Και στο ιερατείο να παραμείνει για έναν χρόνο ακόμη στη γυάλα του Μαξίμου...

Blogger Σπύρος Γκουτζάνης