Περονιστές μέχρι το τέλος;

20:13 3/8/2014 - Πηγή: New Money

Την ώρα που τα επιτόκια καταθέσεων και χορηγήσεων υποχωρούν στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με στοιχεία Ιουνίου της ΕΚΤ, η Αργεντινή δίνει μια ακόμα μάχη επιβίωσης παραμένοντας εκτός αγορών επί 13 χρόνια.

Με πληθωρισμό 40% και ένα πέσο που παραπαίει, μία από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου πληρώνει την άρνησή της να δεχτεί κανόνες και υποχρεώσεις που καλώς ή κακώς δεχόταν όταν δανειζόταν και έπαιρνε τα λεφτά.

Αυτά βέβαια δεν αποτελούν επιχείρημα υπέρ του μνημονίου

για το ελληνικό πρόγραμμα. Κάθε άλλο. Αποτελούν όμως μια απάντηση σε όσους αβασάνιστα μιλούν όχι με προτάσεις, αλλά με απλοποιημένες προτροπές περί στάσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους.

Βέβαια, για μισό με ενάμισι δισ. ευρώ χρέους είναι αστείο νούμερο να χρεώνει κανείς νέες χρεοκοπίες στο Μπουένος Αϊρες όταν η συντριπτική πλειονότητα των πιστωτών έχει υπογράψει. Ομως αυτό δείχνει και την επιτυχία του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων που οδήγησε στην περικοπή των 100 δισ. Οσο και αν αυτή δεν ήταν απόλυτα λειτουργική και είχε σαφείς παρενέργειες σε βάρος των Ταμείων και των ελληνικών τραπεζών.

Η ουσία είναι αυτό που είπε ο Μαρκ Μόμπιους: «Η Αργεντινή θα αναγκαστεί τώρα, θα υποχρεωθεί μάλλον, να προχωρήσει σε ριζικότερες αναδιαρθρώσεις για να ανατάξει την οικονομία της». Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι οι πολιτικές που τιμωρούν και οδηγούν σε στερήσεις, αλλά εκείνες που ανοίγουν τους δρόμους της διαχειρίσιμης ανάκαμψης και της ισόρροπης διανομής του πλούτου. Αυτά δεν μπορούν να γίνουν ούτε με διογκωμένους δημόσιους τομείς, ούτε με κλειστές αγορές, αλλά ούτε και με διαρκώς υψηλές φορολογίες.

Η ελληνική πλευρά 4 χρόνια μετά τη χρεοκοπία της μπορεί να μην έχει βρει τον δρόμο προς τη βασιλεία των ουρανών, απέφυγε όμως την περιπέτεια που το παράδειγμα της Αργεντινής καταγράφει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, από τη δομή του προγράμματος που εφαρμόζεται σήμερα μέχρι τη διαχείρισή του πολλά πράγματα δεν έχουν πάει καλά. Και ακόμα και σήμερα, όσο κι αν οι εταίροι διαβεβαιώνουν για την επιτυχία, το εσωτερικό μέτωπο δεν έχει τις λύσεις που κάποιοι θέλουν να λένε ότι υπάρχουν.

Ο δρόμος είναι εξαιρετικά δύσκολος και, το κυριότερο, πολύ άνισα κατανεμημένος, με άγαρμπες προσαρμογές και πολύ μεγάλες φτωχοποιήσεις. Και είναι προφανές ότι ενώ οι Γερμανοί είναι ισορροπημένοι για τους εαυτούς τους, δεν μπορούν να βρουν λύσεις για την ελληνική κοινωνία που έχει υποστεί απανωτά σοκ και δοκιμάζεται συνεχώς.

Ακόμα και στα κόκκινα δάνεια μια νέα κατηγορία αδικημένων ξεπροβάλλει. Ποια; Εκείνων που είναι οι συνεπείς και σου λένε: «Εγώ θα είμαι ο χαμένος της υπόθεσης και θα ξαναβρώ μπροστά μου τους ανταγωνιστές μου;». Οι ελληνικές τράπεζες αναμένεται να περάσουν το φθινόπωρο από την τελευταία ίσως μεγάλη δοκιμασία, η οποία κάποιοι σπεύδουν να προκαταβάλουν ότι θα αποτελέσει Βατερλό.

Καθόσον όμως οι τράπεζες δεν ενισχύονται, οικονομία δεν υπάρχει. Δεν ζούμε στην εποχή των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης, ούτε σε αυτή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας, οι ανίεροι εταίροι-πιστωτές και το asset quality review δεν είναι ψιλά γράμματα αλλά η πραγματικότητα.

Blogger Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης