Προσκύνησε και την Εκκλησία ο Τσίπρας

11:18 19/1/2018 - Πηγή: New Money

Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει άθεος. Πριν κερδίσει την κυβέρνηση (σ.σ. όχι την εξουσία σύμφωνα με τη σύντροφό του) θα μπορούσε κανείς να πει ότι έδειχνε μια περιφρόνηση για τη θρησκεία. Για τους πιστούς. Δεν ήταν trendy να κάνεις τον σταυρό σου στη ριζοσπαστική αριστερά.

Το είπε άλλωστε και ο Πούτιν: «Ο κομμουνισμός είναι θρησκεία όπως και ο χριστιανισμός»! Μάλλον, εννοούσε η νέα θρησκεία, η επόμενη.

Ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας

έδειξε τον απόλυτο σεβασμό στην Εκκλησία. Άλλαξε και σε αυτό. Ξεκίνησε να πηγαίνει στις μεγάλες γιορτές και οικοδόμησε μια στενή σχέση με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Σχέση που φροντίζει να ανανεώνει με ραντεβού ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Αυτό έκανε μυστικά και χθες. Όπως μυστικά συζητά ο υπουργός του το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Έτσι γίνεται στη διπλωματία θα μου πείτε. Σωστό σε γενικές γραμμές. Το πρόβλημα, σε ότι αφορά στο συγκεκριμένο άρθρο, είναι το πρώτο. Πως ο πρωθυπουργός αποδίδει στην Εκκλησία εκείνο που της αρνείται: πολιτικό ρόλο.

Γιατί μόνο ως πολιτικό μπορεί να χαρακτηριστεί το «όχι» του Αρχιεπισκόπου στα συλλαλητήρια. Προφανώς και όλοι (το ελπίζω) λέμε «ναι» στη συνεννόηση των θεσμών. Το θέμα είναι να μην χρησιμοποιεί κανείς την περιορισμένη έστω εξουσία της κυβέρνησης για να υποτάσσει άλλους θεσμούς στις στοχεύσεις του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα μπορεί να είναι πιο περίπλοκα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να ζητάς τη βοήθεια του Θεού και άλλο να βάζεις τα ράσα στην πολιτική. Να τα χρησιμοποιείς για να αποδυναμώσεις (νομίζεις) τον πολιτικό σου αντίπαλο ή για να κοιμήσεις (νόμιζεις) την κοινωνία.

Και η Εκκλησία θα πρέπει να προσέξει τα μυστικά ραντεβού. Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν πιάνονται φίλοι. Σε κάνουν παρέα όταν σε χρειάζονται και μετά σε κάνουν στόχο. Ειδικά όταν αυτοί οι άνθρωποι έχουν την κυβέρνηση και πιστεύουν ότι δεν έχουν την εξουσία. Άρα, θεωρούν ότι πρέπει να ισορροπούν και ότι έχουν και άλλα να κερδίσουν.

Επί της ουσίας: Πέραν του ονόματος πρέπει να είναι σαφές ότι τη γειτονική χώρα την κατοικούν Σλαβομακεδόνες. Δηλαδή, Σλάβοι που κατοικούν σε τμήμα της Μακεδονίας. Οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες που ήταν Έλληνες. Και ως εκ τούτου δεν έχουν καμία αξίωση εδαφική ή πολιτισμική.

Αυτό γιατί ακούω διάφορους κυβερνητικούς να παίζουν με τις λέξεις. «Η ελληνική Μακεδονία» λένε «είναι μία και Ελληνική». Αυτό είναι πιο κοντά στη σκοπιανή θέση ότι κανείς δεν έχει αποκλειστικότητα. Είναι σημαντικό. Πρέπει να γίνει σαφές: Μοιραζόμαστε μόνο τη γεωγραφική περιοχή. Όχι την ιστορία. Σεβόμαστε τα σύνορα, αλλά μέχρις εκεί.

ΥΓ. Επειδή ακούω από πολλές πλευρές να λένε ότι το Σλαβομακεδονία δεν το δέχονται οι Αλβανοί ένα ερώτημα και μία απορία. Το ερώτημα: Το δέχονται οι Σκοπιανοί; Και η απορία: Δηλαδή το «βέτο» μιας μειονότητας μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων (υπολογίζονται περίπου στις 500 χιλιάδες) είναι ισχυρότερο από το βέτο μιας χώρας όπως η Ελλάδα;

Άλλωστε, το Σλαβομακεδονία δεν αλλάζει κάτι για τους Αλβανούς. Μειονότητα ήταν, μειονότητα θα είναι. Φαντάζομαι ότι δεν καίγονται για το πως θα λέγεται η πλειοψηφία. Τα δικαιώματά τους θέλουν οι άνθρωποι, όπως και να λέγεται η σλαβική πλειοψηφία.