Στον καιρό της πανδημίας

07:42 3/2/2021 - Πηγή: New Money

Δεν άνοιξε η γη και τους κατάπιε.  Δεν έχασαν τον δρόμο για την κάλπη. Δεν είχαν απαραίτητα κάτι πιο «θεσμικό» να κάνουν τις μέρες των εκλογών. Απλώς …χάθηκαν, προτίμησαν την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες, επέλεξαν τον «καναπέ»  αντί να επισημοποιήσουν την άποψή τους και να «σταυρώσουν» τον τάδε ή τον δείνα υποψήφιο βουλευτή.

Το 2004 και το 2019 οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους ήταν οι ίδιοι πάνω-κάτω, δηλαδή 9.900.000 εκατομμύρια. Τότε, το 2004 όπου ο νικητής και ο ηττημένος των εκλογών- ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- έφυγαν από την κάλπη με πάνω από 40%, είχαν ψηφίσει 7,5 εκατομμύρια

άνθρωποι (το 76,5%). Στις τελευταίες εκλογές του 2019 ψήφισαν 5.769.6944 ψηφοφόροι, δηλαδή το 57,78% των εγγεγραμμένων- ποσοστό αρκετά μικρότερο από εκείνο του 2009.

Από το 2004 μέχρι σήμερα καταγράφηκαν ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις στις διάφορες εκλογικές  αναμετρήσεις, αλλά το κυριότερο, μεγάλες ανατροπές στην κοινωνία και το πολιτικό σκηνικό που ψάχνουν ακόμη οι δημοσκόποι και οι έγκυροι πολιτικοί αναλυτές για να επικαιροποιήσουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ειδικά στα 10 χρόνια των μνημονίων η προσπάθεια περιγραφής των καταστάσεων έμενε συχνά πίσω από την ταχύτητα των γεγονότων, που καταβρόχθιζαν την «κανονικότητα» του καθενός και της καθεμιάς χωρίς παύση, ενίοτε χωρίς έλεος. Και πως χάθηκαν οι ψηφοφόροι…

Ουδείς αμφισβητεί βέβαια τους νικητές ή τους ηττημένους της κάθε εκλογικής αναμέτρησης, αλλά μήπως τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να σκεφτούν τι έγιναν ,βρε παιδί μου επιτέλους, τόσοι και τόσοι που προτίμησαν μέσα σε αυτά τα χρόνια το «καναπέ» τους; Και να μάθουν ποιοι είναι αυτοί και τι θα ψήφιζαν, αν ψήφιζαν; Τι θα ψήφιζαν, αν ψήφιζαν, για παράδειγμα την εποχή των διχαστικών διλημμάτων με τα μνημόνια ή το δημοψήφισμα- ή γιατί τέλος πάντων απέφυγαν συνειδητά το ραντεβού με την κάλπη;

Το απόσταγμα άρθρων και απόψεων πολλών ειδικών αναλυτών δείχνει ότι οι πιο απαιτητικοί εν δυνάμει ψηφοφόροι- ειδικά εκείνοι που δεν νιώθουν «παντρεμένοι» πλέον με το χ ή ψ κόμμα- κινούνται εν πολλοίς και αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι ή κεντροαριστεροί. Πρόκειται για γυναίκες και άνδρες διαφόρων ηλικιών που δεν «συμβιβάζονται» εύκολα, δεν πείθονται εύκολα από τα πολιτικά πυροτεχνήματα, που δεν τους προσεγγίζουν οι χιονοστιβάδες λαϊκισμού ή οι εξωπραγματικές  δεσμεύσεις. Με απλά λόγια: εκεί έξω υπάρχουν πολίτες, κεντροαριστεροί και όχι μόνο, που κανείς δεν ξέρει πως θα κινηθούν την επόμενη μέρα, στην επόμενη κάλπη. Ας πούμε στην κάλπη, μετά την πανδημία, μετά την επόμενη κρίση από τα μνημόνια. Ας πούμε στην κάλπη, μετά το τρίτο κύμα της επιδημιολογικής κρίσης που δεν αποκλείεται.

Στο πρώτο κύμα συμπολίτευση και αντιπολίτευση εμφανίστηκαν μαζί για την διαχείριση των πρωτόγνωρων συνθηκών και η κυβέρνηση ενίσχυσε όσα οικοδομούσε από τις εκλογές, δηλαδή την πολιτική της κυριαρχία. Στο δεύτερο κύμα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε στις σκληρές επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης κατηγορώντας την για απουσία σχεδίου και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στην μάχη εναντίον της πανδημίας, το Μέγαρο Μαξίμου κατάφερε να διατηρήσει την εικόνα της πολιτικής κυριαρχίας- κάτι που επιβεβαιώνεται σε όλα τα τελευταία γκάλοπ.

Η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας δεν χρεώνει στην κυβέρνηση -όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες- την επέλαση της πανδημίας αλλά αρχίζει να  ανησυχεί για την επόμενη μέρα.

Στο τρίτο κύμα -που κανείς δεν θέλει να το συναντήσει αλλά σκάει την διερευνητική του μύτη- οι αντοχές των πολιτών δεν θα είναι αυτές του περασμένου Μάρτη. Ένα νέο σκληρό απαγορευτικό, που μακάρι να μην χρειαστεί, θα πλήξει εκ νέου την οικονομία και τα εισοδήματα και θα προκαλέσει αχαρτογράφητες συνέπειες, κυρίως στις ήδη πληγείσες και ευπαθείς «περιοχές» του πληθυσμού- στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους. Που σημαίνει ότι η μεν κυβέρνηση πρέπει να είναι έτοιμη να λύσει γρήγορα την εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση, ενώ  η αντιπολίτευση να αντιληφθεί εγκαίρως ποια στρατηγική  προσέγγισης ψηφοφόρων αποδίδει στο τέλος της ημέρας- μετά από μια επιδημιολογική κρίση με χιλιάδες νεκρούς, διασωληνωμένους, οικογένειες να προσπαθούν να μοντάρουν τα κομμάτια τους, εργαζόμενους και επιχειρηματίες να ονειρεύονται την κανονικότητα… Και σε κάθε περίπτωση, δεν θα είναι «απαιτητικοί» μόνο οι ψηφοφόροι του «καναπέ»…