Το δεύτερο σφάλμα στη διαπραγμάτευση

08:17 6/4/2016 - Πηγή: New Money

Το τίμημα και ο λογαριασμός αυτής της έρμης διαπραγμάτευσης ανεβαίνει συνέχεια. Δεν ανησυχώ τόσο αυτήν την φορά για την καθυστέρηση όσο για τις επιβαρύνσεις που προστίθενται διαρκώς και όσες μάλιστα διαφαίνονται σαν το επιδόρπιο της τελικής ευθείας.

Ομως η υπόθεση της διαπραγμάτευσης μας έχει δώσει τις τελευταίες ημέρες μια είδηση που έχει να κάνει με το μέχρι τώρα πολιτικό αφήγημα. Ολα δείχνουν ότι το ρήγμα στις σχέσεις με το ΔΝΤ μεταφράζεται σε μια υποβάθμιση του μεγάλου ζητήματος, που έχει να κάνει με την αναδιάρθρωση

του χρέους.

Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν από τα κεντρικά ζητήματα στόχων της οικονομικής πολιτικής που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έθεσε σαν προτεραιότητα πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση. Και το άλλοθι για να δικαιολογεί στο εσωτερικό του την προσαρμογή στα ζητούμενα της Ευρωζώνης. Φυσικά και έχει μεγάλη ουσία από οικονομικής πλευράς όσον αφορά τις προοπτικές, τις προσδοκίες και τους σχεδιασμούς που μπορεί να κάνει κάποιος για την ελληνική οικονομία.

Γιατί όμως ο Γιώργος Σταθάκης είπε χθες ότι μέχρι το 2022 το χρέος είναι βιώσιμο; Μήπως θέλει να επισφραγίσει τη μείωση των προσδοκιών για μια αναδιάρθρωση, η συζήτηση της οποίας ενδεχομένως να ξεκινήσει αργότερα αλλά με πολύ χαμηλούς τόνους πια; Και να υποστηρίξει έτσι τελικά την διαφαινόμενη εξέλιξη.

Κατά τις τελευταίες ημέρες έγινε σαφές επίσης ότι το ΔΝΤ δεν εμπιστεύεται το πρόγραμμα που έχει σχεδιασθεί. Πιστεύει ότι το επιτεύξιμο πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι μικρότερο αλλά και ότι τα μέτρα θα έπρεπε να είναι άλλα. Ξίνισε δεν ξίνισε η ελληνική πλευρά οι θεσμοί εμφανίζονται αρραγείς και θέλουν να επιβάλουν αυτά που νομίζουν ή να τα πάρουν με τον γνωστό τρόπο της υπερφορολόγησης.

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι το ΔΝΤ εγγυάται την αναδιάρθρωση της οικονομίας. Θα προτιμούσα να έπαιρνε το Μαξίμου την JP Morgan και την Goldman Sachs. Και θεωρώ ότι ο ίδιος ο Τόμσεν στερείται πολιτικής σκέψης. Και είναι κρύο αίμα για πιστωτικά γεγονότα. Eπίσης κρατάμε, ότι ο Νοβότνι ανέφερε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται το ΔΝΤ, ενώ ο Βάιντμαν παρά το ότι υπογράμμισε πως το Ταμείο είναι αναπόσπαστο στοιχείο του προγράμματος δεν απέκλεισε και τομείς αποτυχίας του στις εφαρμογές.

Ομως νομίζω ότι η διαχείριση από ελληνικής πλευράς δεν ήταν η ενδεικνυόμενη. Δε νομίζω ότι ενίσχυσε την αξιοπιστία της απέναντι στους πιστωτές με τους οποίους ο δρόμος θα είναι μακρύς. Θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει τη θέση της πολύ απλούστερα. Νομίζω ότι έκανε το δεύτερο λάθος μετά την χαράτσι του ασφαλιστικού στους επαγγελματίες, που σηματοδότησε και μια αλλαγή τάσης στις δημοσκοπήσεις.

Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας όμως η οικονομική πραγματικότητα ήταν, είναι και θα είναι αδυσώπητη.