Τόνια Καραγεώργου: «Νιώθω πολύ τυχερή που στράφηκα στη Ναυτιλία»

07:57 29/11/2018 - Πηγή: New Money

Συνέντευξη στον Μηνά Τσαμόπουλο

Ο ρόλος τη γυναίκας στην ναυτιλία όσο περνούν τα χρόνια αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Γυναίκες υπήρχαν πάντα κυρίως στα γραφεία ακόμη και εφοπλίστριες, όμως ο αριθμός τους δεν ήταν αξιοσημείωτος. Η εικόνα αυτή άρχισε να αλλάζει τα τελευταία χρόνια με τη ναυτιλία να αποκτά άρωμα γυναίκας τόσο πάνω στα πλοία όσο και στα γραφεία σε καίριες θέσεις όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις.

Η Τόνια Καραγεώργου, Αρχιμηχανικός, σε ηλικία 34 ετών, στην ναυτιλιακή εταιρεία

MARVIN Shipping θέλησε να μοιραστεί τα βιώματά της από τον άκρως ανταγωνιστικό, απαιτητικό, συνάμα όμως και ξεχωριστό χώρο της ναυτιλίας. Χωρίς να προέρχεται από ναυτική οικογένεια έστρεψε το βλέμμα στη θάλασσα σε μία εποχή που η κρίση έπληττε κυρίως τη νεολαία. Το να καταφέρουμε να συναντηθούμε ήταν ένα θέμα από μόνο του αφού οι ημερομηνίες άλλαζαν λόγω ξαφνικών ταξιδιών που έπρεπε να κάνει στο εξωτερικό για να επιθεωρήσει ένα από τα πλοία της εταιρείας.

Ο λόγος της χειμαρρώδης, γεμάτος ενθουσιασμό για τη δουλειά της η οποία έχει μεγάλες απαιτήσεις αλλά προσφέρει και προοπτικές, αρκεί να την …κυνηγήσεις. Ίσως αποτελέσει έναν οδηγό για πολλούς νέους και κυρίως νέες που διστάζουν να κάνουν το βήμα προς τη ναυτιλία. Η Τόνια δεν φοίτησε σε Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού αλλά προέρχεται από το Πολυτεχνείο. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει σε σχέση την παραδοσιακή μορφή του ναυτικού επαγγέλματος, οι απαιτήσεις είναι τεράστιες, η τεχνολογία κυριαρχεί και δεν αρκεί μόνο ο απόφοιτος των ΑΕΝ για να λειτουργήσει μία ναυτιλιακή εταιρεία και ένα πλοίο αλλά χρειάζεται ένας συνδυασμός γνώσεων υψηλού επιπέδου και ναυτοσύνης.

«Χωρίς να προέρχομαι από ναυτική οικογένεια, οι γονείς είναι συνταξιούχοι του Δημοσίου, η ναυτιλία ασκούσε πάνω μου μία ανεξήγητη έλξη, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τον λόγο που συνέβαινε αυτό» ήταν τα πρώτα της λόγια.

«Τελείωσα το ΤΕΙ Χαλκίδας, Μηχανολόγος. Για να πάρω το πτυχίο έπρεπε να κάνω την πρακτική μου. Αντί να στέλνω το βιογραφικό μου σε κατασκευαστικές και τεχνικές εταιρείες το έστελνα σε ναυτιλιακές. Τελικά ξεκίνησα πρακτική σε εταιρεία που είχε στόλο με φορτηγά πλοία και έδρα την Γλυφάδα.

Στην πρώτη μου συνέντευξη, για να γίνω «πρακτικάρια», σε ηλικία 24 ετών, ήμουν πολύ ψαρωμένη. Με υποδέχθηκε ο πλοιοκτήτης ο οποίος με ρώτησε «θέλεις να ανέβεις σε βαπόρι;» «Ναι» του απάντησα. «Με αυτά τα νύχια; Κορίτσι πράγμα θα ανέβεις σε βαπόρι; Και αν σπάσει κανά νύχι τι θα γίνει;» ήταν τα λόγια του. Αιφνιδιάστηκα όμως δεν δίστασα: «Δεν έχω πρόβλημα ούτε να τσαλακωθώ ούτε να πιάσω κατσαβίδι. Αυτό έχω επιλέξει και αυτό θα υπηρετήσω» του απάντησα και πήρα την ευκαιρία για να κάνω την πρακτική μου».

Έπιασε «δουλειά» στο τεχνικό τμήμα ως βοηθός του Αρχιμηχανικού. Παρακολουθούσε πως λειτουργεί μία εταιρεία.

«Κάποτε, έτυχε για μένα, να υπάρξει πρόβλημα σε ένα από τα δύο πλοία που βρισκόταν ελλιμενισμένο στο Σηάτλ των ΗΠΑ. Ταξίδεψα με ναυτικό φυλλάδιο μαζί με τον τεχνικό Διευθυντή της εταιρείας. Είχα μαζί μου ένα γράμμα της εταιρείας όπου αναφερόταν ο λόγος του ταξιδιού αφού δεν είχα ναυτικό φυλλάδιο. Στο αεροδρόμιο με σταμάτησαν στο έλεγχο διαβατηρίων. Πέρασα από ανάκριση για τον λόγο του ταξιδιού. Άρχισαν τις ερωτήσεις. «Τι έρχεστε να κάνετε; Και τι θα κάνετε πάνω στο βαπόρι;» Τους απάντησα : « Να παρακολουθήσω την επισκευή». Δεν με πιστέψανε. Μου δώσανε μια μεγάλη κόκκινη πλακέτα και με πήγαν σε ένα δωμάτιο και μου είπαν να περιμένω. Ήρθε μια γυναίκα και με ρώτησε τι ήθελα να κάνω πάνω στο βαπόρι; Γιατί πήραν εμένα και διάφορα άλλα. Φώναξαν τελικά τον τεχνικό διευθυντή δόθηκε λύση και με άφησαν».

Μετά την αρχική περιπέτεια στο αεροδρόμιο ακολούθησε η επόμενη:

«Την πρώτη φορά που είδα το βαπόρι στο λιμάνι έμεινα άφωνη. Είχα μία λαχτάρα και αγάπη να πιάσω δουλειά. Με τραβούσε το άγνωστο χωρίς να το φοβάμαι. Για λόγους οικονομία δεν μείναμε σε ξενοδοχείο αλλά μέσα στο πλοίο. Ήμουν η μοναδική γυναίκα. Ήταν για μένα χειρότερο από το να έκανα ελεύθερο κάμπινγκ. Όμως δεν με απογοητεύτηκα. Με συνεπήρε η δουλειά».

Η Τόνια Καραγεώργου είχε φθάσει σε ένα κομβικό για το επαγγελματικό της μέλλον σημείο. Με ένα πτυχίο στο χέρι και χωρίς δουλειά, έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει.

« Έμεινα στην εταιρεία δύο χρόνια. Πήρα το πτυχίο από το ΤΕΙ μετά την πρακτική. Ένιωθα όμως ότι οι γνώσεις που είχαν από το ΤΕΙ δεν ήταν αρκετές για να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα σωστά. Για αυτό έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Το ζητάνε και οι εταιρείες. Υπήρχε βέβαια η κακή νοοτροπία ότι «εσείς του Πολυτεχνείου δεν έχετε ανέβει σε πλοίο». Αλλά αυτό το εξισορροπείς κάνοντας ταξίδια. Από Πολυτεχνείο είναι πολλά στελέχη ναυτιλιακών εταιρειών. Οι περισσότεροι που εργάζονται στα γραφεία είναι πλέον από το Πολυτεχνείο. Γιατί το επίπεδο γνώσης –καμία σχέση με την πολύτιμη σε κάθε περίπτωση εμπειρία του πλοίου -είναι πιο υψηλό. Όμως η έλλειψη εμπειρίας από το πλοίο αναπληρώνεται από τα ταξίδια που κάνεις για επισκευές πλοίου για παραλαβές, για παραδόσεις. Στην εταιρεία που είμαι σήμερα έχω κάνει παραλαβές και παραδόσεις πλοίων. Το περασμένο καλοκαίρι παραλάβαμε ακόμη τρία νεότευκτων χημικά στην Κορέα. Έχω συμμετάσχει και σε τέσσερις μεγάλες επισκευές» δήλωσε και συνέχισε:

«Η ναυτιλία πάντα σε σύγκριση με τα άλλα επαγγέλματα ήταν και παραμένει πιο ψηλά. Βέβαια έχει επηρεαστεί και αυτή από την κρίση. Νιώθω τυχερή γιατί ο τεχνικός διευθυντής μου, Δημήτρης Μυλωνάκης, είναι άνθρωπος χωρίς προκαταλήψεις , στεγανά και παρωπίδες, με ανοιχτό μυαλό, στο να βοηθάει τα νέα παιδιά με γνώσεις. Δεν κοίταξε αν είμαι γυναίκα. Είναι Αρχιμηχανικός με τεράστια εμπειρία και πολλά χρόνια στη θάλασσα και στα γραφεία. Επέλεξα την εταιρεία που εργάζομαι γιατί μου προσέφερε προοπτικές και κυρίως την ευκαιρία να ανέβω σε πλοίο».

Στο ερώτημα αν η ναυτιλία παραμένει ανδροκρατούμενη η Τόνια Καραγεώργου τόνισε:

«Το επάγγελμα παραμένει ανδροκρατούμενο αλλά το χάσμα έχει γεφυρωθεί αρκετά σε σύγκριση με περασμένες δεκαετίες. Σε καίριες θέσεις δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες. Βέβαια είναι περισσότερες από ό,τι παλαιότερα. Το «ανδροκρατούμενο» έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης της κάθε ναυτιλιακής εταιρείας. Στην εταιρεία μας υπάρχουν τέσσερις γυναίκες σε καίριες θέσεις».

Για το πώς βλέπει τον εαυτό της σε 10 χρόνια είπε:

«Σε 10 χρόνια βλέπω τον εαυτό μου να έχει αποκτήσει πλοία. Είναι ο ζωντανός στόχος για μένα. Δεν μπορώ να βολευτώ. Είναι πολύ μεγάλο αξίωμα να γίνω τεχνικός διευθυντής αλλά θέλω το παραπάνω, να ξεφύγω από τα συνηθισμένα».

Οι συμβολές της για τα νέα παιδιά που θέλουν να στραφούν στα ναυτιλία είναι ενθαρρυντικές:

«Πρέπει να ακολουθούμε αυτό που αγαπάμε, χωρίς φραγμούς, με όρεξη για γνώση και σεβασμό στους παλιότερους. Η παράδοση να υπάρχει και να τηρείται. Να παίρνουμε εφόδια και να βελτιωνόμαστε. Οι γονείς μου, με στήριξαν από την αρχή και καμαρώνουν που ασχολούμαι με την ναυτιλία. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και από τον τρόπο αντιμετώπισης που έχω και μισθολογικά και για τις προοπτικές που μου δίνονται».