Διαλογισμοί για το κυνήγι

18:22 1/11/2021 - Πηγή: iHunt

Όπως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, έτσι και το κυνήγι, για άλλους είναι αδιάφορο έως απεχθές και για άλλους κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Έτσι το κυνήγι έχει χαρακτηριστεί ως “θύελλα συγκρουόμενων συγκινήσεων”, αλλά και απόψεων και συμπεριφορών. Η ζωή και ο θάνατος έρχονται κοντά. Η ευγένεια και η κυριαρχία συναντώνται.

Διάφοροι στοχαστές και διανοούμενοι έχουν γράψει για τη δραστηριότητα του κυνηγίου. Ο σύγχρονος Ισπανός φιλόσοφος και καθηγητής Jose Ortega (1942)

αναφέρει στο βιβλίο του Meditations on Hunting πως “το κυνήγι είναι σαφώς μια σχέση μεταξύ δύο ζώων διαφορετικού ζωολογικού επιπέδου, μια σχέση στην οποία δύο συστήματα ενστίκτων αντιμετωπίζουν το ένα το άλλο: τα επιθετικά ένστικτα του κυνηγού και τα αμυντικά ένστικτα του θηράματος”.

Ο Robert Jones (1996) κοιτάζει πίσω στους αρχαίους χρόνους και γράφει: “το κυνήγι, όπως και η θρησκεία, είναι ελλιπές χωρίς το θάνατο. Πράγματι είναι μια θρησκεία, παλαιότερη, βαθύτερη και πιο εσωτερική από τον ιουδαϊσμό ή το χριστιανισμό ή και το Ισλάμ, τόσο παλαιό τουλάχιστον όσο τα έργα ζωγραφικής των σπηλαίων του Dordogne ή του Altamira. Έχει τις δικές του προσευχές ευχαριστιών, τα δικά του μυστήρια, τα τελετουργικά του και σύμβολα, και τη διακριτή τέχνη του.”

Σύμφωνα με τον Ortega, ο ορισμός του κυνηγιού έχει παραμείνει αμετάβλητος για χιλιάδες χρόνια. Συγκρίνει μια σκηνή κυνηγιού ελαφιών από τον παλαιολιθικό άνθρωπο που αναπαρίσταται σε σπηλιά κοντά στη Βαλέντσια της Ισπανίας με έναν πίνακα ζωγραφικής κυνηγιού του 1940 και λέει ότι δεν υπάρχει καμιά “σημαντική” διαφορά.

Jose Ortega y Gasset. Ισπανός φιλόσοφος και καθηγητής.

Τι δημιουργεί το κυνήγι και τον κυνηγό;

Η θέα ενός κοπαδιού χηνών από μια κρυψώνα στους υγροτόπους είναι εντελώς διαφορετική από τη θέα ενός κοπαδιού σε ένα πάρκο ή σε ένα γήπεδο γκολφ (Seng κ.α. 2001). Μόνο εκείνοι που έχουν μείνει στο καρτέρι, καλώντας τις χήνες του Καναδά θα καταλάβουν το ανωτέρω.

Ουσιαστικά στο κυνήγι το σημαντικό δεν είναι η επιτυχία. Αντίθετα, εάν οι προσπάθειες του κυνηγού ήταν πάντα και αναπόφευκτα επιτυχείς, δε θα ήταν κυνήγι, θα ήταν κάτι άλλο… Η ομορφιά του κυνηγιού βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι πάντα απρόβλεπτο… (Ortega 1942).

Ο Ortega συνεχίζει: “ο θάνατος είναι ουσιαστικός επειδή χωρίς αυτόν δεν υπάρχει κανένα αυθεντικό κυνήγι … κάποιος δεν κυνηγά προκειμένου να σκοτώσει, αντίθετα, κάποιος σκοτώνει προκειμένου να έχει κυνηγήσει.”

Ο Phil Seng (2001) και οι συν-συγγραφείς σημειώνουν: “το κυνήγι έχει εμφανιστεί για να συμβάλει θετικά στην ανάπτυξη των ατόμων, τη συνεκτικότητα των οικογενειών και τη ζωτικότητα των κοινοτήτων. Με αυτό τον τρόπο, το κυνήγι έχει συμβάλλει στη διατήρηση του πολιτισμού στη Βόρεια Αμερική.”

Για τον ελληνικό πολιτισμό, θα υποστηρίξει ο γράφων και οι συνεργάτες του, το κυνήγι είναι μάθηση, δοκιμή ικανοτήτων και έτσι τελικά το άτομο φτάνει στην αίσθηση της ελευθερίας (Sokos κ.α. 2014).

Το κυνήγι περιλαμβάνει έναν πλήρη κώδικα ηθικής, ο κυνηγός που αποδέχεται τον κώδικα αυτόν ακολουθεί τους κανόνες του ακόμη και στις πιο μοναχικές στιγμές του, χωρίς μάρτυρες ή ακροατήριο, παρά μόνο τις απότομες πλαγιές του βουνού, του περαστικού σύννεφου, της βελανιδιάς, και ενός διαβατάρικου άγριου ζώου (Ortega 1942).

Οι Ortega και Causey τονίζουν την ισχυρή σχέση μεταξύ των κυνηγών, της εξελικτικής τους κληρονομιάς και του παλαιολιθικού ανθρώπου. Ο Ortega γράφει πως το κυνήγι είναι η μόνη απασχόληση που τού επιτρέπει (του πραγματικού κυνηγού) κάτι σαν τις διακοπές από την καθημερινότητά του. Υποστηρίζει ότι “η ευτυχία είναι απλότητα και πριμιτιβισμός.” Ο Ortega φέρνει μια προοπτική σε αυτήν την ιδέα, δηλαδή ισχυρίζεται πως “το άτομο είναι πρόσφυγας από τη φύση. Δραπέτευσε από αυτήν και άρχισε να δημιουργεί την ιστορία… Η ιστορία γίνεται πάντα ενάντια της φύσης.”

Το συμπέρασμα πολλών μελετών είναι ότι οι κυνηγοί και το κυνήγι θα συνεχίσουν να συμβάλλουν στη διατήρηση της φύσης με ένα μοναδικό τρόπο, διότι το κυνήγι το ίδιο είναι μέρος της φύσης.

Εντούτοις, ο Ortega προειδοποιεί: “εξελίσσεται μια δραματική πραγματικότητα: το θήραμα εξαφανίζεται, το κυνήγι περιορίζεται, σύντομα ο άνθρωπος θα πρέπει να σταματήσει να είναι κυνηγός, και ότι αυτή η σημαντική μορφή της ευτυχίας του είναι στο άκρο της εξαφάνισης.” Κατηγορεί επίσης την πρόοδο και τον “εξανθρωπισμό” του πλανήτη.

Στο πλαίσιο διατήρησης της κυνηγετικής κληρονομιάς στη Βόρεια Αμερική αναφέρθηκαν οι εξής στόχοι:

1) Η δημιουργία ενός φιλοσοφικού περιβάλλοντος για το κυνήγι.
2) Η προώθηση και ο εκσυγχρονισμός των δράσεων των κυνηγών για τη διατήρηση της φύσης.
3) Η εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση των κυνηγών.

Και τελικά, ο Phil Seng (2001) και οι συνεργάτες ρωτούν: έχει η κυνηγετική κοινότητα την ικανότητα και υπευθυνότητα να προσφέρει τα ευρέα αυτά οφέλη στην κοινωνία, και από την άλλη έχει η κοινωνία την υπευθυνότητα να αναγνωρίσει και να διαφυλάξει το κυνήγι λόγω των ωφελειών του;

Του Δρος Χρήστου Κ. Σώκου

The post Διαλογισμοί για το κυνήγι appeared first on iHunt.