Κατερίνα Γκαγκάκη: «Σκέφτομαι να υιοθετήσω ένα παιδί»

12:37 14/2/2020 - Πηγή: People

Το 2019 ήταν μια σημαντική χρονιά για εκείνη. Μια χρονιά αλλαγών, επαναπροσδιορισμού του μέσα της, αλλά και νέων στόχων. Η Κατερίνα Γκαγκάκη αναγνωρίζει τα δύσκολα, τα παραδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη, κάνει την αυτοκριτική της και για πρώτη φορά αποφασίζει να μιλήσει φωναχτά για κάτι πολύ σημαντικό που αφορά τη ζωή της…

Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Μαρίνο Βυθούλκα και φιλοξενείται στο περιοδικό PEOPLE που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή στο Έθνος της Κυριακής

-Αισθάνεσαι χορτασμένη

στην προσωπική σου ζωή;

Καθόλου! Χορτασμένη δεν έχω αισθανθεί από τίποτα. Ένα από αυτά που έχω κάνει και δεν μου συγχωρώ είναι πως εξαιτίας της δουλειάς μου άφησα πολλά πράγματα αλλά και ανθρώπους πίσω. Αυτό το περιβάλλον της δουλειάς αλλά και η αναγνώριση που είχα μέσα από αυτή με έκαναν να νιώθω αρκετά ασφαλής. Γι’ αυτό και στη δουλειά μου ήμουν πάντα αρκετά σκληρή και απόλυτη. Απεναντίας, στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου κάπως χανόμουν και δεν το είχα 100%.

-Προηγουμένως μου είπες την ηλικία σου. Πώς νιώθεις με τον χρόνο που περνά;

Δεν μου αρέσει που μεγαλώνω και επίσης δεν θεωρώ πως η κάθε ηλικία έχει τις χαρές της. Μέχρι τα 45 έλεγα την ηλικία μου, και μάλιστα με μαγκιά και χαρά. Τώρα, όμως, έχει αρχίσει να μη μου αρέσει. Ορισμένα πρωινά ξυπνάω και κάθομαι και κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Με παρατηρώ και χαίρομαι που προς το παρόν το δέρμα μου είναι σε καλή κατάσταση. Από την άλλη, θα σου πω ότι δεν θα ήθελα να ξαναζήσω και να γίνω κάτω από 40 ετών.

-Θα έκανες κάποια αισθητική επέμβαση ώστε να βελτιώσεις την εμφάνισή σου;

Δεν έχω τολμήσει ποτέ να κάνω κάτι, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας. Το αντίθετο. Το ψάχνω!

-Όσα χρόνια σε βλέπω και σε ακούω, σε έχω πάντα στο μυαλό μου ως μια γυναίκα που καταπιάνεται με κάτι επαγγελματικά και δεν έχει ποτέ χρόνο. Το ενδεχόμενο να αποκτήσεις ένα παιδί πέρασε από το μυαλό σου;

Στη δική μου περίπτωση δεν χτύπησε ποτέ αυτό που λέμε «καμπανάκι της μητρότητας». Πάντα, όμως, φανταζόμουν πως θα έρθει μια στιγμή που στο πλαίσιο μιας φυσιολογικής και βατής σχέσης, θα συμβεί. Στην ουσία, δεν έγινε από αναβλητικότητα και από την αίσθηση πως όλα μπορεί να γίνουν αργότερα. Και κάπως έτσι βγήκα από πολύ σημαντικές σχέσεις. Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου και το μετανιώνω ακόμα και σήμερα. Δεν πρέπει ποτέ να θεωρούμε πως για τα πάντα υπάρχει χρόνος. Επίσης ο άνθρωπος με τον οποίο ήμουν μαζί τα τελευταία χρόνια δεν είχε διάθεση να κάνει οικογένεια. Ήταν κάτι άλλωστε που ήξερα από την αρχή και το είχα σεβαστεί. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να κάνω εξωσωματική αυτόνομα για να κάνω ένα παιδί μόνη μου. Θεωρώ πως είναι μια διαδικασία που θα μπορούσε να είναι και εγωιστική, πως ένα παιδί, ιδανικά, θα ήθελα να έχει δύο γονείς και πως ακόμα κι αν δεν είμαι με τον πατέρα του, εκείνος θα είναι εκεί για το παιδί μας. Έχω φίλες οι οποίες πήγαν σε μια τράπεζα σπέρματος και έκαναν εξωσωματική χωρίς να υπάρχει σύντροφος. Αυτό για εμένα, τις δικές μου δυνάμεις και τη συναισθηματική ισορροπία φαίνεται δύσκολο πολύ.

Από το καλοκαίρι, όμως, και μετά μου έχει μπει έντονα στο μυαλό μια άλλη διαδικασία που έχω ψάξει αρκετά. Σκέφτομαι να υιοθετήσω ένα παιδί. Τώρα θα μου πεις γιατί είναι αποδεκτό να υιοθετήσεις μόνη σου ένα παιδί από το να κάνεις μόνη σου εξωσωματική; Νομίζω πως όταν σε ένα παιδί προσφέρεις αγάπη, ένα σπίτι και του δίνεις μια οικογένεια, ίσως δικαιούσαι να είσαι και μόνη σου. Μπορεί να ακούγεται χαζό και λίγο μονόπλευρο για να εκλογικεύσω αυτά που σκέφτομαι. Αυτή είναι, όμως, η δική μου πραγματικότητα. Και αυτή τη φορά δεν μου επιτρέπω να μετανιώσω. Είναι η πρώτη φορά που μέσα στην επόμενη διετία θα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί. Γνωρίζω πως είναι πάρα πολύ δύσκολο, ειδικά όταν πρόκειται για μονογονεϊκή οικογένεια. Αλλά το θέλω πολύ. Επίσης, αν αυτό συμβεί, θα είναι και μια μεγάλη προσωπική αλλαγή, διότι μέχρι πρότινος το είχα αποκλείσει.

-Η επιθυμία σου να υιοθετήσεις ένα παιδί είναι κάτι το οποίο έχεις συζητήσει με το κοντινό σου περιβάλλον;

Όχι, δεν το έχω πει σε κανέναν. Τα πράγματα που θέλω και ονειρεύομαι πολύ δεν τα λέω ποτέ φωναχτά. Είναι ένας τρόπος άμυνας για το πώς θα τα ξορκίσω αν τελικά δεν μου συμβούν. Από την άλλη, όλοι εκείνοι που μιλάνε για την ενέργεια και τη θετική σκέψη υποστηρίζουν πως αν δεν φωνάξεις γι’ αυτά που θέλεις, δεν σου έρχονται τελικά. Για πρώτη φορά σκέφτομαι φωναχτά…

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος