Ο άγνωστος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Όταν οι φίλοι θυμούνται ξεχασμένες τρυφερές λεπτομέρειες μιας σπουδαίας ζωής

08:24 14/9/2019 - Πηγή: People

Τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον είδα για πρώτη φορά από κοντά σε μια πρόβα στην Ακτή Πειραιώς το φθινόπωρο του 2016. Εκείνη τη σεζόν πέρα από τους συνήθεις ύποπτους (Ζουγανέλη, Σταρόβα) θα εμφανίζονταν και ο Γιώργος Νταλάρας με τον Γιάννη Κότσιρα.

Μολονότι δεν έτυχε να μιλήσουμε ποτέ, ένιωθα σαν να τον γνώριζα χρόνια. Και αυτό έχει εξήγηση, διότι από πιτσιρικάς έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα τα περισσότερα τραγούδια του.  «Ένας Τούρκος στο Παρίσι», «Μικρός Τιτανικός», «Πεθαίνω για σένα», «Και τι ζητάω» είναι ένα μικρό δείγμα από την τεράστια μουσική κληρονομιά που αφήνει ο Λαυρέντης πίσω του.

Τραγούδια που μόλις έπιανε την δωδεκάχορδη ηλεκτρακουστική του κιθάρα και τα έπαιζε, όποιος κι αν ήταν από κάτω, ήξερε τους στίχους απ έξω. Αυτή τη μαύρη αγαπημένη του Godin κιθάρα, θα την έπιανε για τελευταία φορά την περασμένη  Παρασκευή στο δημοτικό θέατρο Βόλου «Μελίνα Μερκούρη», όπου έδωσε την τελευταία του συναυλία μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου.

Μια συναυλία, στην οποία βρέθηκε πλήθος κόσμου και διασκέδασε μαζί τους. Η επόμενη μέρα τον βρήκε περίπου 70 χιλιόμετρα από τον Βόλο, στον Πτελεό Μαγνησίας και στο εξοχικό του σπίτι, όπου επρόκειτο να παραμείνει μέχρι και την Δευτέρα που θα επέστρεφε στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τον κύκλο των καλοκαιρινών του εμφανίσεων με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, με μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο στις 10/9. Μάλιστα, τα έσοδα της συγκεκριμένης συναυλίας θα δίνονταν στο σύλλογο «Μαζί για το παιδί». Αυτή η συναυλία δεν έγινε ποτέ.

Η μαύρη godin κιθάρα έμεινε στην θήκη της και ο Λαυρέντης ταξίδεψε για τον παράδεισο. «Και τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω», τραγουδούσε ένα 24ωρο πριν και πήγε.

Σύμφωνα με πληροφορίες που έδωσαν στο People αγαπημένοι του φίλοι, ύστερα από έναν αγώνα τένις με τον αγαπημένο του Rafael Nadal, που παρακολούθησε στην τηλεόραση μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας, έπεσε για ύπνο.

Λίγες ώρες μετά, η Ελλάδα πενθούσε με τον χαμό του. Ο πόνος για την οικογένεια ανείπωτος. Μια οικογένεια που με αξιοπρέπεια και σεβασμό, τον αποχαιρέτησε την περασμένη Τετάρτη στην κηδεία του. Ο Λαυρέντης, όμως, δεν θα φύγει ποτέ από τα αυτιά μας. Θα είναι κάπου τριγύρω για να ρίχνει κόκκινο στις νύχτες μας, να μιλάει για τερατάκια της τσέπης, να λέει πόσο μας θέλει και να μας υπενθυμίζει πως Έτσι κι αλλιώς θα είναι πάντα εδώ.

Διονύσης Σαββόπουλος : «Χάσαμε έναν αδερφό»

«Συνθέτης πολύ μεγάλων επιτυχιών ο Λαυρέντης και τραγουδιστής με μια φωνή όχι ακριβώς ωραία αλλά υπέροχη, ισχυρή, εντελώς δική του. Παίξαμε μαζί πολλές νύχτες, μερικές φορές ήταν σαν μουτρωμένο παιδί και άλλες σαν καλόκαρδος καπετάνιος με πλούσιο γέλιο αλλά πάντα συναρπαστικός άνθρωπος και συναρπαστικός καλλιτέχνης. Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στη σύζυγό του, Ελένη, στην οικογένειά του και σε όλον τον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού γιατί χάσαμε έναν διακεκριμμένο συνάδελφο και αδερφό με όλη τη σημασία της λέξεως».

Βαγγέλης Γερμανός: «Μεγάλη απώλεια για το σινάφι μας»

«Τον Λαυρέντη τον γνώρισα πριν καμιά τριανταριά χρόνια. Έπαιζε ένας φίλος, ο Γιάννης Μπαχ, στους Τερμίτες και είχα πάει στις πρόβες. Εκεί βρεθήκαμε για πρώτη φορά. Είχαμε τις ίδιες ανησυχίες με τα τραγούδια. Ο Λαυρέντης ήταν ευθύς άνθρωπος, ξεκάθαρος, υπερδραστήριος, ενεργητικός, ντρόμπρος. Γι΄ αυτό έγινε και αγαπητός.  Επί σκηνής βρεθήκαμε για πρώτη φορά στον Λυκαβηττό όπου θα έδινε τρεις συναυλίες και είχα πάει να παίξω κι εγώ.

Ύστερα τραγούδησε σε έναν δίσκο μου, τον Καμικάζι, όπως και άλλα μου τραγούδια τα είπε σε δικές του δουλειές. Νομίζω το Βραχυκύκλωμα, τη Σημαδούρα και την Κρουαζιέρα. Ο Λαυρέντης ήταν άνθρωπος δικός μας, του συναφιού και η απώλειά του είναι μεγάλη για το συνάφι μας. Είναι πολύ δύσκολο να το καταπιείς. Ήταν και πολύ ξαφνικό.

Τα τελευταία χρόνια άκουγα άσχημα νέα για ανθρώπους συνομίληκους ή μεγαλύτερους.  Ο Λαυρέντης ήταν μικρότερος από μένα και ο χαμός του αναπάντεχος. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στο Γουδί σε μια συναυλία που παίξαμε μαζί τον περασμένο Ιούνη. Τα έσοδα θα πήγαιναν στους πρόσφυγες. Η καρδιά του Λαυρέντη ήταν ανοιχτή, δεν ήταν στενάχωρος τύπος, νοιαζόταν για τους άλλους ανθρώπους και ήταν ευαίσθητο παιδί. Θα έλεγα σούπερ ευαίσθητος, οι κεραίες του ήταν λεπτές, έπιαναν γερά μηνύματα και αυτό το βλέπαμε ύστερα στους στίχους των τραγουδιών του.

Μια πολύ συγκινητική χειρονομία για μένα ήταν στις αρχές του χρόνου που είχαμε συνεργαστεί στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο που μου έκανε ένα χριστουγεννιάτικο δώρο μια μπλούζα. Ήταν πολύ ωραίο και συγκινητικό αυτό, φανερώνει μεγάλη ευαισθησία. Αυτές τις ώρες ας σταθούμε δίπλα στους δικούς του ανθρώπους γιατί ο πόνος είναι μεγάλος».

Δημήτρης Σταρόβας: «Ο Λαυρέντης έκανε πολιτισμό»

«Βρεθήκαμε αρχές του ’90, συμπάθησε αμέσως ο ένας τον άλλον και συνεργαστήκαμε παίζοντας κιθάρα με τον Μαχαιρίτσα και τον Τσακνή. Αυτό κράτησε τέσσερα – πέντε χρόνια και μετά παίζαμε παντού μαζί, όπως στην Ακτή που ήταν  ο Παπακωνσταντίνου και ο συγχωρεμένος ο Μπουλάς. Τον θεωρούσα πολύ καλό μουσικό και μου ταίριαζε ο τρόπος που προσέγγιζε τη μουσική.

Είχαμε τα ίδια ακούσματα και την ίδια λογική. Ταιριάζαμε μουσικά. Είχε φοβερή μουσική προσέγγιση ο Λαυρέντης. Επίσης είχε πολύ χιούμορ. Θυμάμαι τα απίστευτα γέλια που κάναμε μαζί. Σε κάθε περιοδεία και κάθε συναυλία σκάγαμε στα γέλια. Κάναμε μαζί πλάκες και με τον Σάκη τον συγχωρεμένο.

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν τον χειμώνα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο αλλά είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά πριν καμιά εβδομάδα. Το bypass το είχε κάνει 15 χρόνια πριν. Από τότε πρόσεχε την υγεία του και έκανε συνέχεια εξετάσεις. Και αυτά που λένε για τα ασθενοφόρα ότι καθυστέρησαν να φτάσουν, δεν ευσταθούν. Ο άνθρωπος πέθανε στον ύπνο του.

Προσπαθούσε η κόρη του να τον συνεφέρει αλλά δεν γινόταν. Έπαθε ανακοπή. Όταν πρωτογνώρισα την κόρη του ήταν ακόμα μωράκι. Σε λίγο καιρό Θα κλείναμε είκοσι χρόνια φιλίας. Κρατάω τις προσωπικές στιγμές και τη φιλία μας αλλά και πως ήταν άνθρωπος που λειτουργούσε με το συναίσθημα.  Και εμένα αυτοί οι άνθρωπο με γοητεύουν πάντα. Ήταν ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, συνειδητοποιημένος, πολιτικοποιημένος δεν ήταν απλά ένας τραγουδοποιός. Για μένα ο Λαυρέντης έκανε πολιτισμό».

Γιάννης Ζουγανέλης: «Το βράδυ που πέθανε παρακολουθούσε μέχρι τις 3 το πρωί αγώνα τέννις»

«Με τον Λαυρέντη γνωριστήκαμε το 1977, ο αδερφός του ο Λαέρτης είχε μια κάβα στην Πλάκα. Γενικά, ο Λαυρέντης κυκλοφορούσε στην Πλάκα μαζί με τον Γιάννη Μπαχ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και άλλους φίλους. Από τότε ακόμη ο Λαυρέντης αναζητούσε ισορροπία στην αισθητική και ψαχνόταν. Ταπεινός, σεμνός, μεγαλοπρεπής ως άνθρωπος, ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή και στη σκηνή. Στον Ζυγό, στη Σφεντόνα, στην Ακτή Πειραιώς, όπου εκεί ουσιαστικά δημιουργήθηκε ένα νέο ρεύμα, μας προσέγγισαν νέοι άνθρωποι που δεν μας είχαν ακούσει ποτέ μέχρι τότε.

Κάναμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και παράλληλα αποκτούσαμε εμπειρίες για την διαφορετικότητα, την οποία πολλές φορές συζητούσαμε. Ο Λαυρέντης ήταν ένας άνθρωπος που έπαιρνε θέση. Είμαι οικογενειακά συνδεδεμένος μαζί του όλα αυτά τα χρόνια και αργότερα με τη γυναίκα του, την Ελένη, αργότερα με το παιδί του, την Μαρία Κλάρα και με τον αδερφό του τον Σωκράτη που είχε ένα μαγαζί στη Μύκονο και κατασκεύαζε κοσμήματα. Ήμασταν συνοδοιπόροι στη μουσική και στη ζωή. Ο Λαυρέντης ήταν ο άνθρωπος που χαιρόταν ο οποιοσδήποτε να τον κάνει παρέα.

Με συνεχή, εμπνευσμένα αστεία, υμνούσε την καθημερινότητα, αγαπούσε τη ζωή, ήταν τελείως διαφορετικός από τον άνθρωπο της σκηνής που δεν διεκδικούσε τίποτα, που είχε μια αυστηρότητα και ερμήνευε τα τραγούδια του τα οποία κατά την άποψή μου είναι μαγικά. Τα άκουγα κάθε μέρα και δεν τα βαρέθηκα ούτε στιγμή σε αντίθεση με άλλα καλά τραγούδια που κάποια στιγμή τα βαριέσαι.

Ήταν ένας άνθρωπος διαθέσιμος πάντα και με τρομερή παρουσία. Κάναμε συζητήσεις περί Μεταφυσικής γιατί ήταν ένας καλλιεργημένος άνθρωπος αλλά για τον θάνατο δεν μιλούσαμε. Άλλοι τον φοβούνται, άλλοι τον περιμένουν αλλά κανείς δεν θέλει τον θάνατο. Δεν νομίζω ότι ο Λαυρέντης τον περίμενε. Επειδή στο παρελθόν είχε κάνει bypass παρακολουθούσε συνεχώς την υγεία του. Σώθηκε το λάδι στο καντήλι του. Τελευταία φορά βρεθήκαμε πριν δέκα μέρες, στον Άγιο Στέφανο στη Μύκονο σε ένα ωραίο ταβερνάκι. Ερχόταν συχνά στη Μύκονο ο Λαυρέντης γιατί την αγαπούσε. Είχε ζήσει εκεί με τη μάνα του και τον αδερφό του.

Στη Μύκονο είχε εμφανιστεί μαζί με τους υπόλοιπους του συγκροτήματος «Τερμίτες». Όπως και στην Τήνο που είχε το εξοχικό του. Μια μέρα πριν από το δυσάρεστο αυτό γεγονός, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου είπε «Σήμερα το βράδυ θα δω στην τηλεόραση τον Ναδάλ που παίζει στο τέννις. Στις 12 ξεκινά ο αγώνας». Η γυναίκα του, η Ελένη, μου είπε ότι μέχρι τις 3 το πρωί έβλεπε τον αγώνα. Και μετά ήρθε αυτός ο βίαιος θάνατος. Η σύζυγός του είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα, ιδιαίτερο και με πολύ σοφία.

Του στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι συνεχώς στο πλευρό ενός ανθρώπου που λόγω δουλειάς πάει συνέχεια από το ένα μέρος στο άλλο. Τον αγαπούσε πολύ, μοιράζονταν τα πάντα, το παιδί του επίσης είναι ένα υπέροχο πλάσμα, καλλιτέχνης και εκείνη, σπούδασε στην Αγγλία. Με τον Λαυρέντη τα είχαμε πει όλα. Τον θάνατο τον ζήσαμε με πολλούς αγαπημένους, με συνεργάτες – συνοδοιπόρους. Με τον Νικόλα Παπάζογλου, με τον Ρασούλη, με τον Μητροπάνο, με τον Σάκη Μπουλά, με τον Τζιμάκο. Τον ζήσαμε τον θάνατο, τον κοιτάξαμε κατά πρόσωπο. Τώρα και με τον Λαυρέντη».

* Πηγή: People