Πέγκυ Τρικαλιώτη: «Γνώρισα τον σύντροφό μου, όταν είχα χάσει την πίστη μου στους ανθρώπους»

07:56 21/7/2019 - Πηγή: People

Το θέατρο, οι φιλίες από το θέατρο, η ήσυχη καθημερινότητα, οι ανησυχίες της κόρης της, η δύναμη μέσα της, η γνωριμία με τον άντρα που της άλλαξε τη ζωή. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη, εφ’ όλης της ύλης.

Έχεις παραδεχθεί σε συνεντεύξεις σου ότι δυσκολεύτηκες αρκετά να φέρεις στον κόσμο αυτό το παιδί. Όταν τελικά ήρθε, υιοθετήθηκε μαζί και ο φόβος του «Μη μου πάθει κάτι;».

Αυτός ο φόβος υιοθετήθηκε από την πρώτη στιγμή που την έπιασα

στην αγκαλιά μου, στο μαιευτήριο. Κι αυτός ο φόβος δεν θα φύγει ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω τους γονείς που λένε «Μόνο ένα τηλέφωνο πάρε να δούμε ότι είσαι καλά». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαγκιστρώθηκα από το παιδί μου. Θέλω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο ελεύθερο και χρήσιμο, για τον εαυτό της και τους άλλους. Θυμάμαι όταν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί –και ήταν πολλοί αυτοί– ότι δεν θα κάνω παιδί, λύγισα. Αναρωτήθηκα «γιατί;». Για πρώτη φορά είχα βρει έναν άντρα που θα μπορούσα.

Και ο χρόνος δεν λειτουργούσε υπέρ σου…

Ήμουν λίγο πριν από τα 40. Μόλις είχα βγει από μια πολύχρονη σχέση, δύο μήνες χωρισμένη. Σκεφτόμουν «Άντε τώρα, μέχρι να ξαναβρείς έναν άνθρωπο, να ζήσετε μαζί, να κάνετε παιδί, δεν προλαβαίνεις, Πέγκυ». Όταν αποδέχθηκα ότι δεν θα βρω έναν σύντροφο ζωής και δεν θα γίνω μητέρα, τότε ήρθαν όλα.

Πώς τον γνώρισες;

Ανταλλάξαμε ένα «χαίρω πολύ». Μη φανταστείς ότι είπαμε πολλά εκείνο το πρώτο βράδυ της γνωριμίας. Την επομένη είχαν συναυλία οι Cranberries και έψαχνα να βρω εισιτήρια. Μου πρόσφερε δύο δικά του για να πάω με μια φίλη μου. Ήλπιζα ότι θα τον δω εκεί, αλλά δεν ήταν πουθενά. Την ώρα που φεύγαμε, χτυπά το τηλέφωνό μου και ήταν εκείνος. «Πώς ήταν η συναυλία; Είμαι με έναν φίλο για ποτό στου Παπάγου, θέλετε να περάσετε;». Πήγα, όπως καταλαβαίνεις, και είδα από μακριά έναν άντρα δύο μέτρα να σηκώνει το χέρι του για να δούμε πού κάθεται και τότε ήταν που είπα «Αυτός θα είναι ο πατέρας του παιδιού μου». Δεν το είχα ξαναπεί για κανέναν. Και εκεί πάνω, μαθαίνω ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά.

Όταν οι γιατροί σου δίνουν 0,01% πιθανότητες να γίνεις μητέρα, όπως έχεις εξομολογηθεί, και αποκτάς τελικά παιδί, και μάλιστα με τον πιο φυσιολογικό τρόπο του κόσμου, εκεί τι λες;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Το κάρμα; Η τύχη; Η δύναμη της θέλησης και η λαχτάρα μου να γίνω μητέρα; Ήταν από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχω περάσει. Εκεί όμως ανακάλυψα τη δύναμη μέσα μου. Νιώθω πια πως ό,τι ονειρευτώ, μπορώ να το καταφέρω. Και δεν το λέω με την «κοελική» σημασία. Αλλά με κάποιον τρόπο είναι σαν να το προκαλείς.

Θα άλλαζες κάτι από τη ζωή σου σήμερα;

Τίποτα. Είμαι ευτυχισμένη. Ούτε αυτό το ποτήρι δεν θα έπαιρνα από εδώ, να το μετακινήσω λίγο πιο πέρα. Θέλω μόνο να έχει υγεία η Φραντζέσκα, ο Θανάσης κι εγώ.

Ο σύντροφός σου δεν έχει καμιά σχέση με τον χώρο που κινείσαι εσύ. Ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στους δικούς σου ρυθμούς ζωής με τα ξενύχτια, τις περιοδείες και την τρέλα της δουλειάς;

Μ’ αγαπάει… Κι όταν αγαπάς κάποιον, τον καταλαβαίνεις.

Αν είχατε γνωριστεί κάποια χρόνια πίσω, θα ήσασταν πάλι μαζί;

Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή, αλλά όχι, αν είχε έρθει νωρίτερα στη ζωή μου, δεν θα ήμασταν μαζί. Γιατί είχε και εκείνος σοβαρή σχέση τα προηγούμενα χρόνια, όπως και εγώ. Ο Θανάσης ήρθε, όταν είχα χάσει την πίστη μου στους ανθρώπους. Επίσης, αναζητούσαμε το ίδιο πράγμα, τη συντροφικότητα. Δεν υπήρξαν ζήλιες και γκρίνιες ανάμεσά μας. Δεν θα μπορούσα να είμαι με έναν τέτοιο άνθρωπο.

Tώρα με την περιοδεία του Προμηθέα Δεσμώτη, πώς θα συνδυάσετε δουλειά και διακοπές;

Θα πάρω μαζί το παιδί κατά τη διάρκεια των προβών στην Επίδαυρο, θέλω να τη ζήσει αυτή την εμπειρία. Θα κοιμάται στα σκαλιά της Επιδαύρου (γέλια). Ύστερα, θα πάνε με τον μπαμπά της διακοπές κι εγώ περιοδεία. Ωραία πράγματα! Αλλά τι να κάνεις; Όπως λέμε κοροϊδευτικά, κάποιος πρέπει να φέρει τα χρήματα στην οικογένεια…

Είναι η Επίδαυρος η απόλυτη καταξίωση για κάθε ηθοποιό;

Είναι σπουδαίο πράγμα να παίζεις στην Επίδαυρο, αλλά δεν θεωρώ αυτή την απόλυτη καταξίωση. Δεν ξέρω αν υπάρχει απόλυτη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη,. Γιατί ο καλλιτέχνης είναι εφ’ όρου ζωής μαθητής.

Ξεκινώντας στην υποκριτική, τι είχες ως «μεγάλη εικόνα»;

Δεν είχα καμιά μεγάλη εικόνα. Όταν μπήκα στη σχολή, δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, άρα και καμιά αίσθηση της αναγνωρισιμότητας. Υπήρχαν η ΕΡΤ και οι ελληνικές ταινίες. Φυσικά, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω Καρέζη ή Βουγιουκλάκη. Είναι τεράστιο το μέγεθος του μύθου τους. Ένιωθα ότι θέλω να βρεθώ πάνω στη σκηνή. Τους ρόλους δεν τους κυνήγησα, ήρθαν και με βρήκαν. Ήμουν τυχερή γιατί βρέθηκα στην αρχή της καριέρας μου με τους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή. Αυτό που έκανα είναι να είμαι αποκλειστικά εκεί.

Ποιο λάθος θα ήθελες να έχεις αποφύγει;

Αυτό που κάνω ακόμη. Έχω μεγαλύτερη ανασφάλεια από όση χρειάζεται. Στη ζωή και τη δουλειά. Ανεβαίνω στη σκηνή και νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρω…

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος

*Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με το Έθνος της Κυριακής