Τα πουλέν της Εθνικής ομάδας στίβου

08:18 29/9/2019 - Πηγή: People

VΣτάδιο Καλίφα, Ντόχα, Κατάρ. 1.998 συμμετέχοντες από 209 χώρες θα λάβουν μέρος στο 17ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου από τις 27 Σεπτεμβρίου έως τις 6 Οκτωβρίου. Αθλητές-πρότυπα. Πρωταθλητές με τσαγανό που ξεχώρισαν και καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να βρίσκονται στην κορυφή. Ανάμεσά τους 16 «δικά μας» παιδιά, έτοιμα να καταρρίψουν τα ρεκόρ τους και να μας κάνουν για άλλη μια φορά υπερήφανους.

Το People συνάντησε έξι από αυτούς λίγο πριν μπουν στο αεροπλάνο με προορισμό την Ντόχα, στην παρουσίαση της Εθνικής Oμάδας

Στίβου. Ένιωσα μια ευχάριστη έκπληξη γνωρίζοντας αυτές τις νεανικές, δυναμικές και φιλόδοξες προσωπικότητες. Λίγα λεπτά μαζί τους αρκούν για να διαπιστώσεις όμορφες, ανθρώπινες ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα, που δεν είναι πάντα εύκολη και στρωμένη με ροδοπέταλα…

Από τη Γεωργία Χαλκιά

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος

ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ • Πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 400 μέτρα

«Ο ανταγωνισμός δεν με φοβίζει, ίσα- ίσα μου δίνει κίνητρο»

Ο στίβος ήρθε στη ζωή της Κρητικοπούλας αθλήτριας έπειτα από προτροπή του πατέρα της, ο οποίος ήταν φίλος των σπορ, σε ηλικία 10 ετών και πολύ γρήγορα το ταλέντο της εξαπλώθηκε στον αθλητικό χώρο. Το alter ego της Ειρήνης, τόσο στη γυμναστική όσο και στην κοινή πορεία ζωής, είναι η δίδυμη αδελφή της, Άννα, για την οποία και μου μιλάει με θαυμασμό. «Την ώρα του αγώνα είμαστε αντίπαλες. Με το που τελειώνει ο αγώνας, είμαστε ένα». Η ιστορία της Ειρήνης σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, αφού συνειδητοποιείς πως η θέληση είναι ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος. «Έκανα διάλειμμα 7 χρόνων για σπουδές. Τελείωσα Πληροφορική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στα Παιδαγωγικά. Εκείνη η περίοδος ήταν κρίσιμη. Είναι η χρονική στιγμή που ουσιαστικά ο αθλητής μπορεί να έχει εξέλιξη. Όταν σταμάτησα είχα πει «τέλος». Φυσικά, γυμναζόμουν, γιατί ο αθλητισμός για μένα είναι μικρόβιο, δεν γίνεται να περάσει μια μέρα και να μη γυμναστώ. Εκείνο το διάστημα απλώς τρέχαμε στο γυμναστήριο με την αδελφή μου, αυτό ήταν που μας διατήρησε. Διαφορετικά η επανένταξη δεν θα ήταν εύκολη και συνέβη τυχαία, έπειτα από παρότρυνση του προπονητή μας, του Άρη Βισκαδουράκη».

Άρα, πώς ήταν η επιστροφή στον αθλητισμό ύστερα από επτά χρόνια αποχής; «Ήταν πολύ δύσκολη. Δεν είχα άγχος, εάν θα είμαι στο ίδιο επίπεδο με παλαιότερα, αλλά είχα το άγχος του αγώνα. Την εμπειρία που θα βίωνα. Από την πρώτη στιγμή ο χρόνος που σημειώναμε στις προπονήσεις μας στα 400 μέτρα ήταν με το μέρος μας. Με την αδελφή μου παλεύουμε μαζί τόσα χρόνια στο ίδιο αγώνισμα, τώρα θα συμμετέχω μόνη μου».

Η Ειρήνη έχει αποδείξει ότι οι σπουδές της είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής της που την ολοκληρώνει: «Η διαφορά μου με άλλες αθλήτριες που ξέρω είναι ότι εγώ επέλεξα να εργάζομαι παράλληλα για να τα βγάλω πέρα, διότι το βιοποριστικό κομμάτι δεν είναι τόσο εύκολο και επιπλέον ήθελα να έχω επαφή με το αντικείμενο της δουλειάς». Φορτωμένη καθημερινότητα, σκέφτομαι.

«Εργάζομαι , γυρίζω σπίτι, ξεκουράζομαι μία ώρα και έπειτα προπονούμαι 4,5 ώρες». Στα δύσκολα, εκτός από τον προπονητή, τη στηρίζει και ο σύντροφός της. «Έχω περάσει άσχημα από άποψη τραυματισμών. Οι τραυματισμοί είναι ένα δύσκολο κομμάτι για εμάς και φαντάσου ότι έχω πει αρκετές φορές “Φτάνει δεν αντέχω άλλο”. Την επόμενη μέρα ξυπνάω και δεν μου πάει η καρδιά να τα παρατήσω. Δικαιώθηκα. Έφτασα μέχρι εδώ και είμαι πολύ υπερήφανη που το έχω καταφέρει». Υπάρχει κάτι που την φοβίζει στον δρόμο προς το Κατάρ;

«Δεν με φοβίζει τίποτα. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι υγιής, και το εννοώ. Κάθε αγώνας πρέπει να είναι μια απόλαυση και κάθε κούρσα μια εμπειρία. Ούτε ο ανταγωνισμός με φοβίζει, ίσα ίσα που μου δίνει κίνητρο. Γνωρίζω ότι όλες οι κοπέλες είναι πολύ δυνατές, αλλά πιστεύω ότι θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και θα τα καταφέρω». Όσο για την προοπτική μιας σπουδαίας ευκαιρίας στο εξωτερικό; «Δεν θέλω να αφήσω τη χώρα μου. Μόνο εδώ».

ΓΚΛΟΡΙΑ ΠΡΙΒΙΛΕΤΖΙΟ • Πρωταθλήτρια Ελλάδας στον Μαραθώνιο

«Ως αθλητής για να αντέξεις και να αποδώσεις πρέπει να είσαι στρατιώτης»

Η 31χρονη αθλήτρια μπορεί να είναι σχετικά νέα στο αγώνισμα, ωστόσο μετρά ήδη μία συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μία σε Ευρωπαϊκό. Άδραξα την ευκαιρία και έμαθα για τις ιταλικές της ρίζες, εξού και το ιδιαίτερο όνομά της. «Γεννήθηκα στην Αθήνα, οι παππούδες από τη μεριά του πατέρα μου είναι από την Ιταλία». Αν και ανάμεσα στις κορυφαίες στην Ευρώπη, βλέπει τον μαραθώνιο με την αγάπη του ερασιτέχνη, αφού η εργασία δεν έλειπε ποτέ από το πρόγραμμά της.

«Στην αρχή μέχρι να φτάσω σε αυτό το επίπεδο, δούλευα 10 ώρες την ημέρα, γιατί δεν είχα απολαβές. Έχω πειθαρχήσει, γνωρίζοντας ότι θα προπονούμαι σκληρά πρωί και βράδυ» μου λέει. Ο πρωταθλητισμός είναι σκληρός, θέλει γερό στομάχι και συνειδητές επιλογές ζωής.

«Σίγουρα όσο βελτιώνεσαι και νιώθεις ότι το επίπεδο είναι πιο υψηλό, οι απαιτήσεις αυξάνονται, θέλει ψυχική δύναμη και πολλή ξεκούραση για να αντέξεις και να αποδώσεις, πρέπει να είσαι στρατιώτης. Η καλή συνεργασία με τον προπονητή μου, τον Γιάννη Περήφανο, με έχει βοηθήσει πολύ, υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη» σημειώνει. Όσον αφορά τις θυσίες: «Δεν νιώθω ότι κάνω θυσίες. Αγαπάω αυτό που κάνω και το έχω επιλέξει συνειδητά. Δεν χρειάζεται υπερπροσπάθεια, χρειάζεται μεθοδικότητα και κάποια στιγμή ανταμείβεσαι».

Συζητώντας με την Γκλόρια, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να πετύχεις τέτοιο στόχο όταν ξεκινάς την καριέρα σου στα 25;

«Όλα γίνονται. Χρειάζεται συστηματική δουλειά, όμως πρέπει να έχεις μια έφεση και να υπάρχει καλή απόδοση στο αγώνισμα που έχεις επιλέξει. Ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό στον Μαραθώνιο στα 25 μου, σχετικά αργά, τώρα είμαι 31. Δίπλα μου είναι η οικογένειά μου, με στηρίζει πολύ, με θαυμάζει και με ενθαρρύνει.

Δεν θέλει να απογοητεύομαι. “Δεν τρέχει και τίποτα αν δεν πας καλά’’, αυτό είναι που πάντα μου υπενθυμίζουν. Η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι με φόβο τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσουμε στο Κατάρ. Κατά πόσο η υγρασία και οι υψηλές θερμοκρασίες θα επηρεάσουν την απόδοσή μου».

Ο αγώνας του αθλητή είναι διαρκείας. Όσο κουράζεσαι άλλο τόσο συνεχίζεις, ωστόσο μια πιθανή ήττα πόσο θα μπορούσε να την επηρεάσει; «Η χρονιά που ακολουθεί αναμένεται δύσκολη. Είναι ολυμπιακή χρονιά και θα παλέψουμε πολύ δυνατά, γιατί τα όρια έχουν γίνει αρκετά χαμηλά. Μια συμμετοχή στους Ολυμπιακούς θα ήταν το όνειρό μου».

Για να εξηγήσει στη συνέχεια «Για να συμμετέχεις στους Ολυμπιακούς, πρέπει να πιάσεις συγκεκριμένο όριο, στην περίπτωσή μας είναι το 2.29. Δεν ξέρω αν είναι στις δυνατότητές μου ακόμη, αλλά σκοπεύω να κυνηγήσω την κατάταξη».

ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΒΑΛΙΔΗΣ • Πρωταθλητής Ελλάδας στα 110 μέτρα με εμπόδια

«Η σχέση προπονητή – αθλητή είναι χημεία. Η δική μας είναι σαν μια σχέση πατέρα- γιου»

Ηρεμος, χαμογελαστός, ευγενής. Τα ευδιάκριτα χαρακτηριστικά του Κώστα Δουβαλίδη λίγες ημέρες πριν από το μεγάλο γεγονός σε κάνουν να αναζητάς μια δόση από την αγωνία που θα έπρεπε να έχει. Μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας τα τελευταία χρόνια στα 110 μέτρα με εμπόδια. Η αγάπη του για τη Δράμα δεν κρύβεται και με δεδομένο ότι ο πατέρας του είναι Αμερικανός θα μπορούσε να διακριθεί και εκτός των ελληνικών συνόρων. Σίγουρα οι συνθήκες προπόνησης θα ήταν πιο ευνοϊκές.

Η απάντησή του επιβεβαιώνει τη δυνατή σχέση που έχει με τη γενέτειρά του: «Μένω στη Δράμα και προπονούμαι εκεί. Ανά πάσα στιγμή είμαι στο στάδιο, είναι κέρδος για εμένα γιατί δεν χάνω χρόνο. Η αλήθεια είναι πως τα μειονεκτήματα, ειδικά τον χειμώνα, υπερτερούν, όμως δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου να φύγω από εδώ. Η Δράμα είναι μια παραμεθόρια περιοχή, με δύσκολες καιρικές συνθήκες και δεν διαθέτει κλειστό στάδιο».

Η έλλειψη αθλητικών υποδομών μαραζώνει τα μικρά αστικά κέντρα, με αποτέλεσμα να εξαναγκάζει σε φυγή τα ταλέντα.

«Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά προβλήματα στην Ελλάδα, κυρίως οικονομικά, και κτυπούν και τον αθλητισμό. Αν και συνεχώς ζητούμε από τους αρμόδιους φορείς καλύτερες συνθήκες, πέφτουμε σε τοίχο. Η Ομοσπονδία μάς βοηθά πολύ στην προσπάθεια που κάνουμε. Με τον προπονητή μου είμαστε συνεχώς σε αναζήτηση χορηγών, ώστε να προετοιμαστούμε για τους αγώνες εκτός Δράμας.

Διαφέρει να κάνεις μόνος προπόνηση από το να είσαι με αθλητές υψηλού επιπέδου, όπως τις ημέρες που βρέθηκα στη Λευκωσία και είχα τη χαρά και την τιμή να προπονηθώ με έναν από τους καλύτερους αθλητές στον κόσμο, τον Ορλάντο Ορτέγα». Η σχέση αθλητή – προπονητή είναι το Α και το Ω σε μια προπόνηση. Ωστόσο, κατά καιρούς, έχουν βγει διάφορες προπονητικές μέθοδοι εξ αποστάσεως, που υπόσχονται έως και να αντικαταστήσουν τη φυσική παρουσία του προπονητή. Είναι κάτι που τον βρίσκει σύμφωνο;

«Δεν μπορεί να γίνει. Όσο και να τηρείς το πρόγραμμά σου κατά γράμμα, είναι πολύ δύσκολο. Είναι σημαντική η φυσική παρουσία του διαφορετικά δημιουργείται σύγχυση. Μπαίνεις σε μια διαδικασία να βρεις έναν απρόσωπο προπονητή, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι δεν θα είναι ό,τι περιμένεις. Η απουσία του καθοδηγητή σου δεν σου δημιουργεί ανασφάλεια, η παρουσία του όμως σου δίνει μια ώθηση να συνεχίσεις πιο σίγουρα.

Η σχέση προπονητή – αθλητή είναι χημεία. Από τα οκτώ μου με θυμάμαι με τον ίδιο coach, τον Χαράλαμπο Σδρόλα. Η δική μας σχέση είναι σαν μια σχέση πατέρα – γιου». Όσον αφορά το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ντόχα, είναι ξεκάθαρος: «Έπειτα από μια μεγάλη και επίπονη σεζόν, νιώθω έτοιμος να ξεπεράσω το φετινό μου ρεκόρ, το 13.46, ώστε να πάρω την πρόκριση για τον ημιτελικό. Αθλητικά βρίσκομαι στην καλύτερη κατάσταση και πιστεύω πολύ σε μένα, είμαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρω».

ΣΤΑΜΑΤΙΑ ΣΚΑΡΒΕΛΗ • Πρωταθλήτρια Ελλάδας στη Σφυροβολία

«Η Ντόχα ήταν μια ευκαιρία να δεθούμε περισσότερο με τις ελληνικές μας ρίζες»

Ήρθε συνοδευόμενη από τον αδελφό της, με τον οποίο μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, ενώ είναι και οι δύο πρωταθλητές ρίψεων. Η Σταματία γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ, αλλά οι ρίζες της είναι από Σπάρτη, Σάμο και Χίο. Τον Ιούνιο του 2015, η νεαρή Σκαρβέλη πήρε την ελληνική ιθαγένεια, αφού επέλεξε να συνεχίσει την αθλητική της καριέρα στη χώρα καταγωγής της. «Μεγαλώσαμε στην Αμερική. Όμως, η ελληνική μας καταγωγή βρισκόταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε».

Όση ώρα μιλάει για τις ρίζες της, λάμπει από υπερηφάνεια. «Έτσι αδράξαμε την ευκαιρία ώστε να δεθούμε περισσότερο με την κληρονομιά και τις ελληνικές μας ρίζες. Το να προπονείσαι και να εκπροσωπείς την Ελλάδα είναι κάτι μοναδικό και δεν θα είχα αυτή την ευκαιρία, εάν οι Έλληνες προπονητές μου δεν είχαν παρακινήσει εμένα και τα αδέλφια μου πριν από πέντε χρόνια» ξεκαθαρίζει. Ωστόσο, παραδέχεται πως οι ευκαιρίες για εξέλιξη και ανέλιξη στην Ελλάδα είναι πιο περιορισμένες.

«Στην Αμερική ο αθλητισμός διαφέρει σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αμερικανική εκπαίδευση έχει δεδομένο τον αθλητισμό κι έτσι σου παρέχεται μια σπουδαία ευκαιρία να διακριθείς σε αυτό τον τομέα και παράλληλα να σπουδάσεις» διευκρινίζει και συνεχίζει:

«Στην Ελλάδα οι αθλητές βρίσκονται στη δύσκολη θέση να επιλέξουν μεταξύ σπουδών και αθλητισμού, πόσω μάλλον για να φτάσεις στο σημείο του πρωταθλητισμού, που απαιτούνται πολλές θυσίες.

Εγώ λίγο πριν από τα 16 μου, είδα πιο σοβαρά αυτό το άθλημα και φτάνοντας στο πανεπιστήμιο αποφάσισα να κυνηγήσω τις διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα στηρίζομαι πολύ στην προσωπική μου δουλειά και φυσικά στους προπονητές μου. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, γνωρίζοντας μάλιστα τις επιδόσεις που σημείωσα στις προπονήσεις. Τα όρια της σφυροβολίας είναι συγκεκριμένα οι ρίψεις, είναι 3-6 , επομένως το να είσαι μέσα στον χώρο και στον χρόνο, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, είναι ό,τι πιο σημαντικό».

Η στιγμή της διάκρισής της που της εξασφάλισε και το εισιτήριο για την Ντόχα ήταν συναισθηματικά φορτισμένη. «Η χρονιά που μας πέρασε δεν ήταν εύκολη, είχα έναν σοβαρό τραυματισμό στον αγκώνα και χρειάστηκε να κάνω επέμβαση, οπότε και οι προπονήσεις μου πήγαν πίσω. Υπήρχαν στιγμές που αμφέβαλλα για εμένα, αναρωτιόμουν αν τηρώ τις υψηλές αθλητικές προδιαγραφές που απαιτούνται. Χάρη στους προπονητές μου πίστεψα σε μένα και να ’μαι τώρα εδώ, συγκινημένη και ικανοποιημένη που θα συμμετέχω για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα».

ΡΑΦΑΕΛΑ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ • Πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 200 μέτρα

«Όσοι βλέπουν τον αθλητισμό σοβαρά αφήνουν τα μικρά αστικά κέντρα»

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο. Πολύ γρήγορα το ταλέντο της έγινε γνωστό σε όλο το νησί, με αποτέλεσμα να τη χαρακτηρίζουν τσιτάχ, ως την πιο γρήγορη Ελληνίδα αθλήτρια. Ποιο είναι, άραγε, το μυστικό της; «Δεν ξέρω πώς έχει βγει το τσιτάχ, αλλά ξέρω πως για να διατηρηθώ σε αυτό το επίπεδο προπονούμαι σκληρά καθημερινά και το λατρεύω. Δεν μου αρέσει να χάνω».

Με ατομικό φετινό ρεκόρ 23.16 στα 200 μέτρα, το οποίο πέτυχε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στο Πράβετς, η Ραφαέλα Σπανουδάκη συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στις 56 κορυφαίες παίκτριες στα 200 μ. Ο πρωταθλητισμός ξεκίνησε στα 18 της, όταν αποφάσισε να μετακομίσει στην Αθήνα.

«Η Ρόδος, παρ’ όλες τις ομορφιές και την ηρεμία που σου προσφέρει, δεν διαθέτει τις σωστές εγκαταστάσεις για την εξέλιξη ενός αθλητή, γι’ αυτό και αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά όταν ανέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω. Όσοι βλέπουν τον αθλητισμό σοβαρά ανεβαίνουν στις πόλεις, αφήνουν τα μικρά αστικά κέντρα» συμπεραίνει.

Κάθε αθλητής εκτός από τις νίκες και τις επιτυχίες έχει βιώσει και την αποτυχία. Ρώτησα τη Ραφαέλα ποια ήταν η δική της κακή, αγωνιστικά, στιγμή που τη στιγμάτισε: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις δύο άκυρες κινήσεις που έκανα σε Πανευρωπαϊκό κλειστού στίβου, ενώ ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη. Το μάθημά μου το πήρα, καθώς από τα προκριματικά κιόλας, και το 2017 στο Βελιγράδι και το 2019 στη Γλασκώβη, δεν κατάφερα να βρεθώ στη δεύτερη φάση και να δηλώσω έστω μία συμμετοχή σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Απογοητεύτηκα πολύ και έκανα πολλούς μήνες να το ξεπεράσω. Δεν κατάφερα να αποδείξω αυτό που ήθελα».

Η επόμενη στάση για τη Ραφαέλα είναι η Ντόχα, με την ίδια να έχει βάλει ψηλά τον πήχη. «Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοικτού είναι η αγαπημένη μου διοργάνωση, πάντα ήθελα να λάβω μέρος. Δούλεψα πάνω στα 200 μέτρα, αλλά δεν έκανα τόσους αγώνες. Μετά τον δεύτερο αγώνα ήρθε η πρόσκληση από την IAAF, αν και ήθελα να έπιανα το όριο από την αρχή. Όμως όσον αφορά τα ημιτελικά είμαι αισιόδοξη. Ο τελικός αναμένεται πολύ δύσκολος, με σκληρούς και δυνατούς ανταγωνιστές, αλλά εγώ θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και στοχεύω σε ατομικό ρεκόρ» επισημαίνει.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ • Πρωταθλητής Ελλάδας στη Σφύρα

«Οι συνθήκες στα Χανιά ήταν χειρότερες, κάναμε προπόνηση με μια βαλβίδα στην άμμο»

Ψηλός, επιβλητικός και λίγο ντροπαλός. Ο πρωταθλητής Ελλάδας στη σφύρα, Μιχάλης Αναστασάκης, είναι εδώ για να μου λύσει κάθε απορία. Μια σύντομη αναφορά στη γενέτειρά του, τα Χανιά, μου δίνει πάτημα να ανακαλύψω την προσωπικότητά του και να μάθω για την προετοιμασία, τους στόχους, αλλά και τα όριά του. «Χρειάζεται αγώνας χρόνων για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο και βιώνεις καταστάσεις που δεν περνούν από το χέρι σου. Οι συνθήκες προπόνησης στα Χανιά ήταν οι χειρότερες που έχω ζήσει. Κάναμε προπόνηση στην παραλία, έχοντας μια βαλβίδα στην άμμο. Χειμώνα με λάσπη και καλοκαίρι με τρομερή ζέστη». Ίσως αυτό τον πείσμωσε και τον έκανε δυνατότερο.

«Για να κάνει κάποιος σφύρα, το σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζονται πολλά βάρη στην προπόνηση, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Πιο σημαντικό είναι να επικεντρωθείς στην τεχνική, να τη βάλεις στο μυαλό σου, να εδραιωθεί» τονίζει, ενώ παράλληλα μου εξηγεί πως «η σφύρα είναι από τα πιο δύσκολα αγωνίσματα. Έχουμε να κάνουμε με αντίσταση, διαφορετικά δεν μπορεί να πάει τόσο μακριά. Η σφύρα ζυγίζει 7 κιλά, μέσα στη δίνη των στροφών μπορεί να αυξηθεί μέχρι και τα 200 κιλά». Ποια είναι, άραγε, η ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος να ασχολείται με το αγώνισμα της σφύρας; «Τα 13 είναι μια καλή ηλικία για να ξεκινήσεις. Όσο μεγαλώνεις, διαμορφώνεσαι ως προσωπικότητα, γίνεσαι πιο απόλυτος».

Τι είναι αυτό που τον έχει διδάξει η μέχρι σήμερα πορεία του στον αθλητισμό; «Όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, τα αγαθά κόποις κτώνται. Κάθε προπόνηση είναι ένα μάθημα για εμένα. Είμαι ακόμη μικρός, καθημερινά μαθαίνω και εξελίσσομαι».

Για να φτάσεις σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις και να στερηθείς; «Δεν στερήθηκα το φαγητό. Στερήθηκα όμως πολύ τις παρέες και τα ταξίδια. Η ζωή μου όλη είναι η προπόνηση.

Πλέον στον πρωταθλητισμό κάνεις πάρα πολλές θυσίες και σε μεγάλα επίπεδα. Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει, γιατί είναι έξω από αυτό. Καμιά φορά σκέφτομαι πως μου λείπουν απλά, καθημερινά πράγματα. Δεν μπορώ να παίξω μπάσκετ και ποδόσφαιρο, γιατί παθιάζομαι και μπορεί να τραυματιστώ». Ο 25χρονος σφυροβόλος, με ατομικό ρεκόρ 77,72 μέτρα και φετινό 76,63, στοχεύει σε μια καλή εμφάνιση στο 17ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. «Είμαι πιο αισιόδοξος από κάθε άλλη χρονιά. Στοχεύω σε βολές πάνω από τα 80 μέτρα. Στο ατομικό αγώνισμα, αντίπαλός σου είναι ο εαυτός σου.

Η στήριξη του προπονητή μου είναι πολύτιμη. Ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες, παρά τα όσα λένε πως τα ετερώνυμα είναι αυτά που έλκονται (γελάει). Εάν εγώ είμαι σωστός απέναντί του, τότε δεν θα έχουμε πρόβλημα». Είναι συνειδητοποιημένος και έχει στόχους: «Όσο και να αγαπάς το άθλημά σου, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Να κυνηγάς κάθε ευκαιρία, να μην αφήνεις τη ζωή να περνά. Όταν ήμουν μικρός, είχα την ευκαιρία να πάω στην Αμερική να σπουδάσω, αλλά σκεφτόμουν παιδικά και είπα “όχι”. Τώρα πια, θα συμβούλευα ένα παιδί να μην επηρεάζεται από το παρόν, από την παρόρμηση της στιγμής. Νιώθω ότι ο πρωταθλητισμός με έχει ωριμάσει πολύ».

Πηγή: People