19 Ιανουαρίου 1809: Έρχεται στον κόσμο ο Edgar Allan Poe

20:43 19/1/2014 - Πηγή: Παραπολιτικά

19 Ιανουαρίου 1809 γεννήθηκε ο μεγάλος Edgar Allan Poe. Ποιητής, συγγραφέας και συντάκτης, γνωστός για τις μακάβριες και γεμάτες μυστήριο ιστορίες του.

Οι γονείς του ηθοποιοί τους οποίους όμως έχασε σε ηλικία 2 ετών και μεγάλωσε σε ανάδοχη οικογένεια. Σε ηλικία 18 ετών δημοσίευσε το πρώτο του έργο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα».

Η συγγραφική του ικανότητα

ξεχώρισε καθώς επηρέασε και ενέπνευσε σπουδαίους συγγραφείς μέχρι και σήμερα όπως τον Stephen King και τον Arthur Conan Doyle σε όλες τις ιστορίες του για τον Sherlock Holmes.

Με το μοναδικό, μυστηριώδες και σχεδόν αφύσικο ταλέντο του κατακτά τον αναγνώστη και καταφέρνει να εκθέτει τους πιο κοινούς του εφιάλτες και την υστερία που βρίσκεται πίσω από την προσεκτικά δομημένη ζωή του. Από τους λίγους με την ικανότητα να φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης συμπεριφοράς και με όσα μπορούν να φοβίζουν τόσο τον καθένα μέχρι τα όρια της παραφροσύνης.

Δίκαια θεωρείται ο πατέρας των μικρού μήκους ιστοριών. Ο ίδιος πίστευε ότι μια καλή σύντομη ιστορία θα πρέπει να είναι ικανή να διαβαστεί μονομιάς και να δημιουργεί και να διατηρεί ένα και μόνο συναισθηματικό στόχο απέναντι στον αναγνώστη.

Στις 3 Οκτωβρίου 1849 τον βρήκε τυχαίος περαστικός στους δρόμους της Βαλτιμόρης σε σύγχυση και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο. Απεβίωσε στις 7 Οκτωβρίου 1849 σε ηλικία 40 ετών. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου». Τα αίτια του θανάτου του παραμένουν μυστήριο καθώς όλα τα ιατρικά αρχεία του όπως και το πιστοποιητικό θανάτου έχουν χαθεί.

Απόσπασμα από «Το κοράκι», Σεπτέμβριος 1845 (“The Raven”).

«Και του Κορακιού το γρήγορο θόρυβο πέταγμα δεν ακούγεται,

ακίνητο κάθεται, ασάλευτο κάθεται, στο κατάχλωμο μπούστο της Παλλάδας,

πάνω ακριβώς από την πόρτα της κάμερας.

Και τα μάτια του έχουνε τα πάντα απ’την όψη ενός δαίμονα που ρεμβάζει.

Και το φως της λάμπας χύνεται απάνω του, ρίχνοντας στο δάπεδο τη σκιά του.

Και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που κινείται και απλώνεται στο πάτωμα,

δεν θα ανασηκωθεί - ποτέ πια.»