Η κοινότητα των 58 άνω

22:25 13/12/2013 - Πηγή: Παραπολιτικά

Η απροκάλυπτη πίεση που υφίσταται η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά ο Φώτης Κουβέλης προκειμένου να προσχωρήσει στην πρωτοβουλία των «58» για τον σχηματισμό της «Ελιάς» συνιστά μια άνευ προηγουμένου πολιτική χυδαιότητα και ξεδιάντροπη κίνηση εκ μέρους εκείνων που την ασκούν με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους.

Ο πολιτικός αμοραλισμός,

που διέπει την κίνηση των 58, έγκειται στο γεγονός ότι περιφρονεί κάθε έννοια δημοκρατίας, προσβάλλοντας την αυτονομία ενός κόμματος, το οποίο κατέκτησε την κοινοβουλευτική του υπόσταση όχι με θεόσταλτη παρέμβαση, αλλά με την ψήφο χιλιάδων πολιτών. Όσο ενοχλητική ήταν η πρόσκληση σε αποστασία που είχε απευθύνει προ ημερών ο Α. Τσίπρας στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και εξοργίστηκε γιʼ αυτό ο Ε. Βενιζέλος άλλο τόσο προκλητική είναι η ωμή παρέμβαση των «58» και της Χαριλάου Τρικούπη να υποχρεώσουν τη ΔΗΜΑΡ σε οικειοθελή αναστολή της ανεξαρτησίας της προκειμένου να μεταβληθεί σε περιστασιακό συμπλήρωμα μιας καθεστωτικής ομάδας καθηγητών και διανοουμένων, που εδώ και χρόνια παριστάνει τους «πεφωτισμένους» της χώρας, έχοντας την στήριξη συγκεκριμένων εκδοτικών συγκροτημάτων για να καθοδηγεί αφ υψηλού τις πολιτικές εξελίξεις.

Το καλομαθημένο συνονθύλευμα των 58 και άνω θυμίζει κοινότητα εξάρτησης με την εξουσία. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως την εποχή της παντοκρατορίας του Κώστα Σημίτη, είχαν συνηθίσει να μπαινοβγαίνουν παντού και ανέξοδα, παρέχοντας ως άλλοθι στους κυβερνώντες το επιστημονικό κύρος και το μορφωτικό επίπεδο, που είχαν ως αξιόλογοι άνθρωποι της πανεπιστημιακής διανόησης.

Πάντοτε όμως απέφευγαν να εκτεθούν στη λαϊκή ετυμηγορία ή όταν το έκαναν, αυτό συνέβαινε εκ του ασφαλούς και με τις επικοινωνιακές πλάτες ισχυρών εκδοτικών κέντρων, ώστε να μην ρεζιλευτούν από τον «λαουτζίκο» που δεν ξέρει να εκτιμά τις προσωπικότητες αυτές της χώρας.

Εάν η Δημοκρατική Αριστερά δεν είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι η κίνηση των 58 δεν θα είχε λόγο ύπαρξης, αφού όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτή εμφανίστηκαν ως οργανωμένη κίνηση μόλις ο Φ. Κουβέλης έκοψε τους δεσμούς της Αγίου Κωνσταντίνου με την διακυβέρνηση της χώρας και το ΠΑΣΟΚ πήρε την κάτω βόλτα στις δημοσκοπήσεις. Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση είναι πως γίνεται οι «58» να κόπτονται για την «κεντροαριστερά», αναδεικνύοντας τη ΔΗΜΑΡ ως υπεύθυνη για την σωτηρία της, όταν οι ψηφοφόροι (για να μην αναφερθούμε σε πράσινους υπουργούς, βουλευτές και στελέχη) αυτού του χώρου που είχε ως ηγεμονική δύναμη έκφρασης το ΠΑΣΟΚ έχουν μετακινηθεί είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε σε άλλα κόμματα? Άραγε κανείς εξ αυτών δεν έχει αναρωτηθεί εάν το πρόβλημα το έχουν οι ίδιοι ως συνήθεις ύποπτοι «συστημικοί» κράχτες και ο συνεργαζόμενος μαζί τους Ε. Βενιζέλος και όχι η κοινωνία? Εν ονόματι της οποίας εξαγγέλλουν κινήσεις για να την εκφράσουν σε εκλογικές αναμετρήσεις, προβάλλοντας με επιδεξιότητα ότι γνωρίζουν την απόλυτη αλήθεια που οδηγεί στη σωστή λύση. Δεν έχουν προβληματιστεί εάν η κοινή γνώμη έχει πάρει χαμπάρι την ασήμαντη κενότητα της πολιτικής αυταρέσκειας τους ή την αυτιστική μονοτονία της ποιοτικής υπεροχής που περιφέρουν ως προσωπικότήτες εδώ και χρόνια για να είναι διαρκώς μέσα στο κόλπο της διακυβέρνησης?

Δεν έχει σημασία το επίπεδο της παρέμβαση τους εάν προέρχεται από την κοντή ή την ψηλή σχολή σκέψης που περιέγραψε ο Νίκος Μπίστης, κατατάσσοντας στην κατηγορία των γραφικών και μίζερων όσους αμφισβητούν την κίνηση των 58, αλλά οι σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η συγκεκριμένη ομάδα. Τι ακριβώς επιδιώκει να σώσει? Τον εαυτό της με την εξασφάλισης της συμμετοχή της στην διακυβέρνησης της χώρας ή την κεντροαριστερά? Την διακυβέρνηση του Α. Σαμαρά ή υστεροφημία του Κ. Σημίτη? Την μη εκπαραθύρωση του Ε. Βενιζέλου από το ΠΑΣΟΚ ή την αποτροπή της έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία? Ένα είναι βέβαιο πως κανένας εξ αυτών δεν αντιλαμβάνεται πως η χώρα προϋπήρχε της κεντροαριστεράς, που ως έννοια κυριάρχησε σε περιόδους πολιτικής ηλιοφάνειας, και μπορεί να υπάρχει και δίχως τους αυτόκλητους προπαγανδιστές της. Και το κυριότερο οι πολίτες της Ελλάδος θα εκφράζονται με σχηματισμούς, που δεν καθοδηγούνται από επικοινωνιακά κέντρα εξουσίας.