Ο Πέτρος Τατσόπουλος στέλνει "Φίλια Πυρά"

20:05 29/4/2015 - Πηγή: Παραπολιτικά

Από πού πάνε στο Μέτωπο;

ΚΑΘΩΣ συμπληρώνουμε τρεις μήνες διακυβέρνησης της όσο-πατάει-η-γάτα Αριστεράς παρέα με το ποπουλιστικό συμπλήρωμα διατροφής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, βλέπουμε πλέον καθαρά προς τα πού τραβάει το πράγμα. Χρωστάμε, κατ’ αρχάς, εμείς οι αιθεροβάμονες, που πιστεύαμε ότι η ανίερη συμμαχία θα επιτευχθεί με δυσανάλογο προς τα οφέλη πολιτικό κόστος, είτε να καταπιούμε τη γλώσσα μας είτε να ζητήσουμε ταπεινά μια δημόσια συγγνώμη. Τα πιτσουνάκια

μας, ο Αλέξης και ο Πάνος, δείχνουν να απολαμβάνουν το ειδύλλιό τους χωρίς ορατά σύννεφα στον ορίζοντα και προσάπτουν όλες τις διαβολές περί αγεφύρωτων διαφορών στις κακιασμένες αντροχωρίστρες. Εκεί, άλλωστε, κρύβεται και το μεγάλο μυστικό της ακαταμάχητης κυβερνητικής σαγήνης. Σε κάθε Τσίπρα αντιστοιχεί ένας Λαφαζάνης, σε κάθε Βαρουφάκη ένας Λαπαβίτσας και σε κάθε Πανούση ένας Διαμαντόπουλος. Ολα τα έχει το Πριζουνίκ. Δεν σε ικανοποιεί αυτό το ράφι; Προχωράς στο επόμενο.

Πράγματι. Εάν η πολιτική περιοριστεί αυστηρά στον ψυχαγωγικό τομέα, μια συστηματική τακτική ανέξοδης ρητορικής υψηλών τόνων, συνυφασμένη με την ομοίως ανέξοδη αναίρεσή της -«λέμε κι ετούτο, λέμε κι εκείνο»- μπορεί εν δυνάμει να ανακουφίζει το εκλογικό σώμα εις το διηνεκές. Μια πολιτική βασισμένη στην πεποίθηση ότι είμαστε έθνος αεί παίδων -και μαγκιά μας και μπράβο μας- οδηγεί αναπόφευκτα σε μια κυβέρνηση παιδικής χαράς, δίχως κηδεμόνες και παιδονόμους, με την ευθύνη για τη λήψη αποφάσεων να διασπείρεται τάχιστα, να εντοπίζεται δύσκολα και ακόμη δυσκολότερα να αποδίδεται. Ολοι φταίνε και κανένας δεν φταίει.

Αδυναμία

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ έχουν επίγνωση αυτής της αλήθειας, εξ ου κι επισείουν από καιρού εις καιρόν διάφορους Μπαμπούλες: «Εάν αποτύχουμε εμείς, θα έρθει η Χρυσή Αυγή». Σοβαρά, λεβέντες; Με εσάς αρχίζει και με εσάς τελειώνει ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα; Η κατάσταση περιπλέκεται έτι περαιτέρω, από την ώρα που το κυβερνητικό Τσίρκο Μεντράνο έχει απέναντί του μια εντυπωσιακά έως εξοργιστικά αδύναμη αντιπολίτευση. Η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται τόσο στην έλλειψη θέλησης να ασκηθεί σφοδρή αντιπολίτευση, όσο στην πολυδιάσπαση των αντιπολιτευτικών στρατευμάτων.

Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει απομονωμένους θύλακες κοινής λογικής -έναν εδώ, έναν λίγο παρακάτω, έναν στου διαόλου τη μάνα- εξακολουθεί ανεμπόδιστα να αμολάει παπάδες και να μην φοβάται το εκλογικό κόστος. Τουναντίον. Να έχει βάσιμες ελπίδες πως, όσο πιο απίστευτους παπάδες αμολήσει, τόσο και περισσότερο θα επιβραβευτεί στην κάλπη. Ετσι φτάσαμε στο παρανοϊκό σημείο να μην τρέμει με το ενδεχόμενο εκλογών η κυβέρνηση. Να τρέμει η αντιπολίτευση.

Οδυνηρά σαφές το δίλημμα

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ζόφο, εντούτοις, αχνοφέγγει μια προσδοκία. Η δημιουργία ενός φιλοευρωπαϊκού Μετώπου απέναντι στους αντιευρωπαϊστές. Η θεμελιώδης απάτη της κυβέρνησης -αντιευρωπαϊστές και φιλοευρωπαϊστές δύνανται μια χαρά να φιλοξενούνται κάτω από την ίδια στέγη και να ανταλλάσσουν ανώδυνα πειράγματα- δέχεται καθημερινά αλλεπάλληλα πλήγματα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει τα δόντια της, τους όρους και τα όριά της. Δεν είναι πια η φαντασιακή αγελάδα που προσφέρει αφειδώς τα μαστάρια της για άρμεγμα. Από την άλλη πλευρά, κανένα κορόιδο δεν διαφαίνεται για να επωμιστεί την ελληνική καυτή πατάτα. Ούτε η Ρωσία, ούτε η Κίνα, ούτε η θεία από το Σικάγο. Ή με την Ευρώπη ή εναντίον της. Το δίλημμα είναι οδυνηρά σαφές.

Απομένει να αποφασίσουμε ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε για να φτάσουμε ως το Μέτωπο. Το σύντομο μονοπάτι -ισχυρίζονται οι σκεπτικιστές δημιουργίας του Μετώπου, αλίμονο, όχι αβάσιμα- ίσως αποδειχτεί και το πιο τοξικό. Στη φούρια μας να δημιουργήσουμε μια τσάτρα-πάτρα φιλοευρωπαϊκή συμπαράταξη, όπως και αν τη βαφτίσουμε -Συναγερμό, Ενωση, Συμμαχία ή ακόμη, κλείνοντας το μάτι στους αφηρημένους ψηφοφόρους, και Συνασπισμό- δεν αποκλείεται να δώσουμε την εντύπωση πανικόβλητων οπορτουνιστών ναυαγών, που ψάχνουν απεγνωσμένα για εκλογική σανίδα σωτηρίας.

ΦΙΛΙΑ ΠΥΡΑ

Το πιο δύσθυμο

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ κατανοητό, ανάμεσα στους τρεις πιθανούς συμμάχους με σημερινή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση -τη Νέα Δημοκρατία, το «Ποτάμι» και το ΠΑΣΟΚ-, πιο δύσθυμο κι ευάλωτο να αισθάνεται το «Ποτάμι». Γιατί να φορτωθεί τις ρυτίδες των άλλων δύο και να τορπιλίσει τη δική του προεκλογική ρητορική; Μήπως η ευκαιριακή άθροιση δυνάμεων οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα; Μήπως προκαλέσει, αντί να αποτρέψει την εκλογική συντριβή;

Ο σώζων εαυτόν

ΕΑΝ ΠΑΛΙ περάσουμε από μια μακρά διαδικασία αυτοΐασης και αυτοκάθαρσης και απαλλαγούμε κάποτε -ένας Θεός ξέρει πότε- από όλα τα βαρίδια του αμαρτωλού παρελθόντος, κινδυνεύουμε να φτάσουμε στο Μέτωπο μετά το πέρας της μάχης, όταν η καταστροφή θα έχει επιτελεστεί, το εκλογικό σώμα θα επουλώνει πληγές για την επιβίωσή του -ο σώζων εαυτόν σωθήτω- και δεν θα έχει την παραμικρή σκορδοκαΐλα ούτε για τους χτεσινούς, ούτε για τους αυριανούς σωτήρες. Βλέπετε, δεν αρκεί να θέλεις να πολεμήσεις. Πρέπει και να προλάβεις.